سر ورق

بسم اللہ الرحمٰن الرحیم

آنکہ بخشد روی گلہاری بہاری راصفا

منم آن تازہ بہار چمن طبع سلیم

آن صبح ضمیر کہ فرازم چو علم را

عمرہا ماندم روست درد دل اندر عذاب

سحر کہ بلبل نطقم کند خوش الحانی

دوش در فرقت آن خسرو خوبان طراز

بگزرو از چنبر چرخ برین آدای من

باش ای بیخبروے ہشیار

تابرفشاند طرۂ عنبر فشان بہار

ای بخوبی و جوانی زجوانان ممتاز

ہر صبح کہ از سینہ کشم نالۂ غم را

سحر کہ غالیہ ساشد بباغ باد سحر

ای سلسلہ جنبان بشارت زکجائی

بلبل مستم بہ بستان میر سم

عید آمدو آوازہ در افگند بعالم

گرچہ آید درد نظر رنگین چو طاؤس این چمن

منم کہ می نگرم سوی چرخ مینائی

نقاب افگند بر رخ چون عروس روز نورانی

وقت آن شد کہ ہر سحرز زمین

آن بلبلم کہ گر کشد آہے شرر فشان

زین تازگی کہ روی چمن از بہار یافت

باز آور دابر غالیہ فنام

زتاب مہر چنان گرم گشت بادشمال

ای بشوقت زرد و ہجرانی

صبح از روی چون نقاب کشاد

ای سایۂ جلال تو بر فرق روزگار

گاہی آسان نشد مرا مشکل

من آن آتشین طبع آتش زبانم

دوش چون مرغ شب کشیدنوا

ای صریر قلمت نغمۂ مرغان چمن

صبح چون دم زداز صفا گویا

گہر فشاندنی کلک من دمِ انشا

دوش کز خواب دیدہ کردم باز

ز اشک سرخم بصحن بستانی

چراچرخ فیروزہ چنبر بلرزد

شبہای غم از سینہ کشم آہ دردن تاب

درا نداہن و غمان رفت عمر من برباد

آہ ازین روزگار غم پرور

دوش چون مرغ سحر در چمن افگند خروش

سحر کہ رنگ شفق ریخت چرخ مینائی

ای بخوبی یوسفِ مصر وفا

ای شب و روز مست خواب و خمار

باز این چہ شورش ست بشہر وبردستا

ای بشیرین سخنی عمدہ اصحاب جہان

ہمدمے در جہان نمی یابم

نشاط زندگانی بود نارا

طرزی منم کہ پروگیان خیالِ من

مقطعات

گرت ہوش ست و دانش ای برادر

ایا جہان جلالی کہ آستانِ ترا

گرس ہو است کہ باشی بچشم خلق عزیز

خدا ای گفت کہ نعمت فزون شود از شکر

زانچہ کردند کوفیان بحسین

آنکہ درنظم سخن نیست عدیلش امروز

کارہارانمیکنی بسزا

ای بشوقت چو مرغ قبلہ نما

مادرِ مشفقم کہ در شفقت

قومی از سادگی میانۂ شہر

دو فرزندم سعید و سید احمد

در سیرت گر ہوای دلشاد یست

نا خدا ترسی ارفتد ببلا

غالب و حسرتی و آزردہ

حیف کاندر کار دیوان ارسفہ

چیست کزغم ہمہ ہستند پریشان احوال

دہے زمان صبا و زمان بیخبری

وقت آنست کہ از چرخ فرو بار دخون

ای فیقان وفا پیشہ کجائید ہمہ

کہ گمان بود کہ ناگاہ سفر خواہی کرد

تازہ جوانی زجوا نان شہر

برانم کہ جادو بیانی کنم

بیابنگر نگارین نو عروسِ خوش بیانی را

دوش بودم سر بزا نو بہر معنی گستری

خوشا طبع شد این زمان نظم طرزی

ای طرزی خوش طراز و پاکیزہ نہاد

نثر

مثنوی