سرورق

زانکہ نقد سخن دریں بازار

بسم اللہ الرحمن الرحیم

سبحان من تحیر فی ذاتہ سواہ

اے ذات تواز صفات ماپاک

اے خاک رہ تو عرش راتا ج

اے بردہ زآفتاب بوجہ حسن سبق

نور بقا آمد آفتاب محمد

ماء معین چلسیت خاک پای محمد

گر بنود پردۂ صفات محمد

حق شب اسری چو داد بار محمد

چرخ کہ خم شد پے سجود محمد

ماہ بود عکسے از جمال محمد

اے شدہ تا فح زفیض کاس محمد

حرزمان چیست نعت ونام محمد

صبح ہدیٰ تافت از جبین محمد

مہبط دحے خداست جان محمد

مطلع صبح صفاست روی محمد

ہر کہ نہ روے آورد براہ محمد

محمل رحلت بیداری ساربان کزشوق یار

یک طرف بانگ حدی یک جانب آواز دراے

برکنار دجلہ ام افتادہ دوراز خان دمان

السلام ای قیمتی تر گوہر دریای جود

یا شفیع المذنبین بار گناہ آور دہ ام

یار رسول اللہ نمیگویم کہ مہمان تو ام

بانگ رحیل از قافلہ برخاست خیزای ساربان

حق انانی کہ عمری در ہوایت بودہ اند

بادش نسیم مشکسا آبش زلال جا نفزا

البشرواذلاح من نجد مقامات السرور

سلام علیک اے نبی مکرم

اصبحت زائر الک یا شحنہ النجف

کردم زدیدہ پای سوی مشہد حسین

قدبدا مشہدی مولای این خواجملے

سلام علیٰ آل طاہادیاسین

چو پیدند بادوست میخواہی ایدل

معلم کیست عشق و کنج خاموشی دبستانش

کنکرایوان شہ کزکاخ کیوان برترست

درسواد خط آن انوار حکمت مخفی ست

سفید شد چودرخت شگوفہ دار سرم

قاصد رسید دساخت معطر مشام من

باد آنچنا مجن کہ رساندبجان خضم

مرحبا ای قاصد ملک معانی مرحبا

آن یکے دوشیزگان سرد حدت راز رخ

سر بچیا نم بخوناب جگر وزداغ دل

لالۂ باغ دی ازیاران صفوت در نمود

انیچنین مدحی کہ گفتم چون نہ حد غیرت ست

درین سراچہ کہ چرخش کمینہ طاق نماست

نضیر درد جدائی رسد بگوش آخر

عروج وہ دل خود راکہ روزن بامش

تنزلیست زواج جلال وجاہ ترا

سخن نہ بر نہج اختصاررفت آن بہ

تادر آید آفتاب دولتش روزی زدر

این مقام خوش کہ می بخشد نسیم وصل یار

آسمان عزورفعت آفتاب قدروجاہ

کارطفلانست کردن نقش بردیوار ودر

بہر قیلولہ دران پغیولہ چون خفتی بخاک

ازغبار تن بفیشان دامن جان پیش ازان

یامن بداجمالک فی کل مابدا

حرزجانہاست نام دلبر ما

کتاب غزلیات

چہ بخت بود کہ ناگہ بسررسید مرا

خدا ای خیردہادان جوان رعنارا

تجلی الراح من کاس تصفی الروح فا قبلہا

کیست آن سرکہ در آمد بدر خلوت ما

اے باتوزگل فراغ مارا

ریزم زمژہ کوکب بے ماہ رخت شبہا

نسیم الصبح زرمنی بدلیٰ بخدو قبلہا

کارماجز فکر مردن نیست دورازیارما

ای بردہ رخت رونق گلہاد سمنہا

یارب انصانی بدہ آن شیخ دعویدار را

شد برقع روی چو مہت زلف شب آسا

ہر شب افروختہ ازآتش دل مشعلہ ہا

ہر چہ اسباب جمالست رخ خوب ترا

شرف کعبہ بود کوے ترا

منکہ خدمت کردہ ام رندان دروآشام را

چند بوسم دست وپاپیک دیار یار را

ترای نازنین ہر سوز دلہا صد سپہ بادا

دو ہفتہ شد کہ ندیدم مہ دو ہفتۂ خودرا

کیست کز عشاق پیغیامی رساندیاررا

شد سحر قاید اقبال من شیدا را

رحمے بدہ خدایا آن سنگدل جوان را

منیم زجان شدہ بندہ مہ یگانہ خودرا

ازخار خار عشق تو در سینہ دارم خار ہا

سیمین ذقنا سنگدلا شادہ عذارا

چند سوی چمن آیم بہوایت چو صب

برکش ای صوفی زسراین خرقۂ سالوس را

نکہ جاکردم بدل آن کافر بدکیش را

بخرام وباز جلوہ وہ آن سرو نازرا

کاش ویران شوداز سیل فنا خانہ ما

ہر دم افروزی چوگل رخسار آتشناک را

ہر کجا جلوہ کند آن بت چالاک آنجا

مطرب امشب ساز کن بانالۂ من چنگ را

خوش ست ناز نوای سرد گلعذارمرا

ساقی بجدل حل نشود مسئلہ ما

گذشت از حد خردش دگر یہ ابر نو بہاران را

ای غمت تخم شاد ماینہا

طرف باغ دلب جوی قلب جامست اینجا

ساقی بیاکہ دور فلک شد بکام ما

صبر ازدل ازمن دمن از وطن جدا

گربدانی قیمت یکتار موی خویش را

من نہ تنہا خواہم این خوبان شہر آشوب را

آنکہ از حلقۂ ازرگوش گران ست اورا

چواشک خویشتن غلطم مین خاک وخون شبہا

رخنہ دل کردی بقصد جان من دیوانہ را

ای مہر نواز صبح ازل ہمنفس ما

میفزائی خھ مشکین عارض چون سیم را

برفت عقل دول ودین وماند جان تنہا

خال وخط جا نفراست اینہا

باسیران نظرے نیست ترا

گاہ دردل ساز دگہ دردیدہ جا

زوبر فتار خوش قدت رہ ما

یہ کعبہ گر نہ نمائی جمال خود مارا

معلم کو مدہ تعلیم بیداد آن پری ردرا

باتو یکدم بخت بد ہمدم نمی سازدمرا

شد خاک قدم طوبی ان سرد سہی قدرا

بام بر آوجلوہ وہ ماہ تمام خویش را

گرچہ ہر روزی زصدرہ کم نمی بینم ترا

ای درابردگرہ افگندہ چہ حالست ترا

زلف تو بہ مہ پریشان کرد مشک ناب را

باب الباء

زان ہمی ریزم سرشک لالہ رنگ خویش را

روحی فداک ای صنم البطحی لقب

بگوش مہ رسد آواز یا ربم ہر شب

ای روی تو اختر جہانتاب

چند ای معلّم ہر روز تاشب

ای ترا قد خوب و ابر وخوب دزلف چہرہ خوب

میز ند مشت بردیم کہ مبین سوے حبیب

دردمندم عاجزم بیمار وتنہاؤ غریب

بدا برق بطحاء والد مع ساکب

دلا بطرف چمن جام خوشگوار طلب

چون نصیب مانشدوصل حبیب

آفتاب حسن طالع شد چو افگندی نقاب

ہر صبح کا فتاب رخت سر زند زجیب

ای درہوای مہر تو ذرات کائنات

بمہ من کہ رساند کہ من دل شدہ ہر شب

اے واضح والضحیٰ جینیت

ای صفات قونہاں ورتتق وحدت ذات

یار خطے کہ بر عذار نوشت

حریم منزل جانان برون زعالم ماست

چگویم کز فراقت چونم ای دوست

بیاکہ چرخ مشعب ہزار شعبدہ ساخت

صد شاخ گل تازہ نشا ندم بہوایت

غزالی چونتو در صحرای چین نیست

شب یادرخت دردل ویران شدرہ داشت

آنکہ بگل گرہ از جعد سمن بوی تو بست

بردرت جاکنند اہل نجات

چشمت زغمزہ تیغ ذرمژگان خدنگ ساخت

قدم بطرف چمن نہ کہ سبزہ تو خیز ست

مقیم کوی ترا فسحت حرم تنگ ست

دلم پیرانہ سر باخرد سالیست

عبت قوت جان از شکر خنندہ ساخت

بر فلک دوش از خروش من دل اختر بسوخت

با خیال آن دوا بردہر گہم خواب آمدست

دی کہ آن ناز نین سخن میگیفت

موثر درد جودالاّ یکے نیست

بوی جان یافتم زپیر ہنت

شاہد بستان کہ چشمش نرگس ورویش گل ست

بازاین خمار درسرم از چشم مست کیست

تو حور جنتی امّاز چشم فتانت

منشور دولتم کہ زعشقت میسر ست

جان تن فرسودہ راباغم ہجران گذاشت

باز بر شکل دگرمے بنمیت

چنین رخی کہ تو واری حکایت گل چلسیت

بر سر کوی کہ روزی سروناز من گذشت

یارنازک دل کہ بموجبت زمن آزار داشت

خوبان ہزار واز ہمہ مقصود من مکسییت

مرا عشق عزیزی خوار کردست

ای ترک شوخ اینہمہ ناز وعتاب حلسپیت

باز ہواے چمنم آْرزوست

صبحدم عزم چمن کن کہ ہوا معتدل ست

توئی کہ دردوغمت یار گزیر منست

ساقی شراب لعل بگردان بہانہ چیست

مرا کارازغم عشق تو زارست

چو یار دورچہ سودار بہار نزدیک ست

دوش بریاد تو چشم ومبدم خون میگریست

کس شیوۂ آن دلبر چالاک ندنست

عاشق تو شہید تیغ بلاست

بے تو مراخانہ جز گوشۂ ویرانہ نیست

بجانب سفر آن ترک تند خورفت ست

مہ شمع شب افزوزدرخت نور تجلی ست

عید شدیکدل نمی بینم کہ اکنون شاد نیست

پیش ازان روزیکہ گردون خاک آدم می سرشت

باز وربزم غمت نعرۂ شانوش ست

وادی عشق کہ خود تشنہ درونایاب سب

ای شہسوار حسن کہ جانم فدای تست

سینۂ تنگم نہ جائی چون تو زیبادلبر لسیت

دلم زہجر خراسان ازان ہراسان ست

از کوی زہد ساحت میخانہ خوشترست

نہفتہ سیم بزیر قبا کہ این بدن ست

ناز آتش تب شمع رخت تاب گر فتست

قربان شدن بہ تیغ جفای تو عید سہت

درصورت تو سرّ جمالے کہ مجمل ست

غمت روز مرارسم شب آموخت

پر توشمع رخت عکس بر افلاک انداخت

درہمہ شہردلی کو کہ نہ خون کردۂ تست

ساقی بیاوبادہ اکنون کہ فرصت ست

روز میدان ست ترک شہسوار من کجا ست

برد دل شوخی زمن آمانخواہم گفت کیست

بیاکہ روی تو خورشید عالم افروزست

چرخ راجام نگون دان کزمی عشرت تہلسیت

آن سفر کردہ کش از مادل گرفت

گرآن بے وفا عہد یاری شکست

مگوکہ قطع بیا بان عشق آسان ست

آن کیست سوارہ کہ بلای دل ودین ست

گر بود در خاک پیش رویم از کوی تو خشت

گرچہ خلقے زتودردام بلا افتادست

کس از خوبان وفا ہر گز ندید ست

دورازرخ تو چنا نم ای دوست

این ہمہ خونابہ کاندرچشم گریان نست

ازان درج گوہر تکلم خوشست

این چہ رخسار وچہ خط وچہ لبست

آتش اندرخرمن مازدرخت دین روشن ست

مراکہ خال لبت تخم مزرع امل ست

باز چشمم در فشان از لعل گوہر بار کسیت

ای کہ ہر گز نشو دزلف کجت با ماراست

ابروی خوشت کہ ماہ عید ست

ولم چون داستان غم فروریخت

درویش راسر اسر کوی فنا بس ست

بہر منزل کہ جانان من آنجاست

من پس زانوی غم تایار ہمزانوی کیست

یاقوت لب تو قوت جانست

ای درت کعبۂ ارباب نجات

گذرفتادبہ سر وقت کشتگان غمست

یار رفت از چشم لیکن وزوشب در خاطر ست

صدر خام ازجفای تو در پای دل شکست

در کنج غم تشستم خر سند باخیالت

پیرانہ سر کشیدم سردررہ سگانت

لالہ قدح بادۂ وگل شاہدر عناست

تاکے زد پر آمدن وزودر فتنت

بر صورت نرگس بکشا چشم کہ گوئی

ترا صباحت ترک وفصاحت عربست

لالہ بے روی تو داغ دل ماست

مرا چو قبلہ نگر دد بعید گر رویت

وہ کہ باز از کف من دامن مقصود برفت

بحمد اللہ کہ بازم دیدہ روشن شدید یدارت

روی خوب تو مہوش افتاد ست

صبح دولت رافروع از آفتاب روے تست

تا عشق توام زبون گرفتست

سودای عشقت از دو جہانم یگانہ ساخت

چشم خیال قد تو جز نخل تر نہ بست

عشقت کہ بود کعبۂ ارباب سلامت

نقاش ازل کان خط مشکین رقم ادست

آواز خوشش بر صفت وحدت خولشست

کیست آن شوخ کہ مہمان تہید ستانست

لب کشودی تا سخنگوئی در سیراب اریخست

لطافتی کہ رخت راز جعد خم بخم ست

حلقہ زلفش کشادہ باد شحر گاہ

خوی تو بسے نازک دمارا ادبی نسیت

خط تودردامن گل سنبل سیراب ریخت

ای آفتاب روی تو عکس فروغ ذات

ابر نیسان سائبان بر طارم گردون زدست

گفتمش ای سنگدل عہد لو سیست ست از نخست

دل کہ روزی چند بادیدار خوبان خوگرفت

ای کہ جان دول آگاہ ترا ہمراہست

جفای تو کہ بسے خوشترازو فای من ست

خوش آن کہ وقت گل لب جوی گرفتہ است

آن سنگدل کہ پیش اسیران غم نشست

غرض از عشق تو ام چاشنی درد وغم ست

پیش ازان دم کہ دہم جان من بیدل زغمت

آن سرد نازبرلب بام ایستادہ کیست

صاحبدلے کہ نردو فاعاشقانہ باخت

بخوبئی خم ابروی تو مہ نونیست

دلم از خم فنا جام مصفازدہ است

ترک گل چہرۂ من خیمہ بہ صحرا زدہ است

درماندۂ بحکم قضا از بلا گر یخت

بیاکہ شاہد بستان زرخ نقاب انداخست

دربزم ماکہ میر و داز نقل و جام بحث

گردل از عشق توام چاک شود باکی نیست

سرزلفت کہ ہست زبادینی راست یمے کج

درین خرابہ کش بہرا گنج غصّہ درنج

نیست شب وصل تو مہ رار داج

ایّہا الساقی اور کاس الصبوح

دارم از پیر مغان نقل کہ دردین مسیح

ای زعل تو زندہ جام مسیح

زایوان و کاخ میکدہ آمد علی الصباح

رخش ہمت تندو ملک فقررا میدان فراخ

ای بی لب توام بدہان قند ناب تلخ

پیش ازان روز کہ این طاق مقرنس گردند

شبم در ماتم ہجران دوابرو در خیال آمد

نشکستہ دل زہجر کے از دیدہ خون رود

گرنما ندآن غنچہ لب مامن چنان خندان کہ بود

تاکے ازہجرتو باغم ہمنشین خواہیم بود

دران کومیر دم ہر لحظہ باشد یاد پیش آید

دی چودید آن مہ مرا ازراہ گرد یدن چہ بود

جز سرکویش من آوارہ رامسکن مباد

لبم ازخاک پات می گوید

ای کسا نیکہ دران کوی گذاری دارید

قدسیان کاین پردہ ہاے سبز گردون بستہ اند

تو طفل خرد سالی دما پیر سالخورد

چنین کان ترک عاشق کش بحسن خویش مینازد

بعزم گشت چو آن نازنین سوار شود

یارب چہ شدا امروز کہ آن ماہ نیامد

خاطر خوبان بصید اہل دل مائل نماند

زخاکم چو خونین گیالے برآید

کسے گوشب ببا لین من بیماری گردو

دلم در حلقۂ زلف تو شد بند

چہ شد یارب کہ آن سرد خرامان دیر می آید

ای آرزوی جان دہن از گفتگو مبند

چیست میدانی صدای چنگ وعود

چو ترک سر خوشم از خواب ناز بر خیزد

اگر نازو فریب چشم شوخت انیچنین ماند

طبع مردم سوی خوبان وفا کیش کشدا

چون سواران خسرو خوبان براہی بگذرد

سیاہ دوست کزین سو سوارہ متیگدزید

بگلگشت بہاراین خاطر ناشاد نکشاید

میر سدباد صبا از یار یادم مید ہد

گرنہ یاراز زلف برقع پیش روی خود کشد

خاست ہر سوفتنہ گوئی جوے من رسید

چشم از گریہ چودر ورطۂ خون می افتد

رفتم بباغ وسروخرامان من نہ بود

چو ترک سر کش من پای درر کاب کند

اشکم ازدیدہ چوبے آن رخ گلگون بچکد

وقت گل زانگو نہ کز گل سبزۂ تر میدمد

آن قوم کہ احرام سر کوے تو بستند

وہ کہ آن ترک پری پیکر مرادیوانہ کرد

پیش تو جانمیتوانم کرو

باآنکہ اہل دل زعلائق مجر دند

مرا بکوی تو باید کہ خانۂ باشد

ازیارکہن نمے کنی یاد

لب نہ از شعلۂ دل آبلہ پر خون زد

نہ پیکے کہ ازماپیامش برد

مہر جمالش ازدل دیوانہ کے شود

ترا ہر گز گذر بر جانب گلشن نمے افتد

چوتر کش بستہ ازراہ آن سوار نازنین آید

چود شبگون لباس آن مہ بگشت شب برون آید

میل خم ابروی تو ام پشت دو تاکرد

مرابرہرزمین کزدیدہ اشک لالہ گون آید

ہیچگہ بینم کہ آن مہ مہر بان من شود

حقہ لعل تو از جو ہر جان ساختہ اند

ترا چو مشک تراز برگ یاسمین خیزد

گراز پیراہنت بویٔ بطرف گلستان آید

عید ست وچون گل ہر کسی خندان بردے یار خود

ہر کہ خواہد سوی آن ترک ستمگر گذرد

حادی کہ بہر ناقۂ سلمےٰ حدا کند

پاکبازان ہمہ نظارۂ آن ردی کنند

خرم دل آنہاکہ بمیخانہ نشستند

سحر نسیم مژدۂ جیب آورد

جان بخشدازلب کشتہ رادانگہ بخون فرمان دہد

شب دل سوختہ آہے زسر درد کشید

انچہ ازآتش غم دل غمناک رود

چو محمل بستہ برعزم سفر جانان بردن آید

خاک کویش راپس از مردن بخونم گل کنید

عاشق بسنیہ بہر تو پیکان فرو خورد

ہر آہ جگر سوز کہ از سینہ بر آید

بازم کمند شوق بسوی تومی کشد

ساقی بیا کہ میکدہ رافتح باب شد

کدام سرکہ برین آستانہ خاک نہ شد

دل باخیال آن لب میگون زدست شد

کسی کش نیست طاقت کزقبا پیراہنت بیند

شبم چون دل زتاب تب بسوزد

سرد من درسایۂ سنبل سمن می پرورد

آہوی چشم تو دل شیران دین برد

دوش چشم من بخواب دبخت من بیدار بود

وصلت نیافت دل بخیال توجان سپرد

فرد ا کہ دوست کشتۂ خود راند اکند

دوستان بازم عجب کاری فتاد

چو مست من زخمار شبانہ بر خیزو

جان ازان لبہا حکایت میکند

بسکہ چشمان تو خون خلق عالم ریختند

ہر شب زغمت بسکہ دلم زار بنالد

دی کہ بود آن کافر سرکش کہ ترکشن بستہ بود

یار رفت از چشم و دردل خار خار او بماند

دلم میل یکے سرو سہی کرد

ہر شبے آہم حریم سدرہ را روشن کند

دل قدرت رابلاست میگوید

برمن از خوی تو ہر چند کہ بیدادر ود

چون بریداز تن رگ جان آہ دل آہستہ شد

باتو آنکس کہ زہر جاسخنے مے گوید

باتوانان کہ حدیثے چومنے مے گویند

جرمے کہ رخت مابحریم فنا کشد

شد خیال آن خط ازدل وان رخ مہوش بماند

ماہ نو برشکل جام آمد نماز شام عید

ساقی بہ شکل جام زرآمد ہلال عید

گر کاردل عاشق باکا فرچین افتد

تاکی آن شوخ مرا بیند و نادیدہ کند

آن کیست کہ شہرے ہمہ دیوانہ ادیند

ماخستہ خاطریم و دل افگار ودرد مند

دل بچنگ غمت آہنگ سرودے نکند

تیر تو افتادہ ودر جان من افگار کرد

خطت قوت ازان لعل خندان کشید

مطرب آہنگ تر نمہای شوق انگیز کرد

بے تو عاشق چو نظر در قدح لالہ کند

آمد خزان عمرو مراگو نہ زروکرد

اے ردین کاخ امانی بغم وشادی بند

بساط زرکش شاہی چہ نقش مادارد

آن کج کلہ چو کا کل گلبوے شانہ زد

باد آن مطرب کہ مارا ہرچہ بودا زیاد برد

چون بشرح غم تو خامہ نہم بر کاغذ

خوش آنکہ وصال تو میسر شدہ باشد

خاکے کہ زیر پای خود آن سرد بسپرد

روی تو آفتاب راماند

ازبسکہ چشم دارم کان مہ زدر در آید

مہے کہ حسن رخش پرنیان شکست آورد

دل باغمت آشنا ئیم داد

رخ خود بخون نگارم چو نگار من نیاید

خوش آنکہ غم عشقت باجان دے آمیزد

نمیخواہم کہ بامن ہیچ یاری ہمنشین گردہ

چولب بکوزہ نہے کوزۂ نبات شود

تادامن آن تازہ گل ازدست برون شد

ہر شب از زلف تو حال من پریشان تر بود

گرچہ پیش تو مراہیچ رہ وروی نماند

مراز مایہ سودا امید سود نماند

صبح ما از تو بغم شام بہ ماتم گذرد

برسرکوی مغان بس بود این مرتبہ ام

آن ترک شوح بین کہ چہ مستانہ میردو

یار جستم کہ غم از خاطر غمگین ببرد

چہ خجستہ صبحدمے کزان گل نورسم خبری رسد

حلقۂ گوش ترا ہر کہ بدین لطف بدید

کو صباتارہ بسر وخوش خرام من برد

زطاق ابروی تو پشت طاقتم خم شد

ہیچ شب لے تو ولم نالہ بہ گردون نکشید

گفتم از تو بردلم ہر دم کم ازصد غم مباد

یہ جنگ غم دلم از نالہ تنگ می آید

آن سرودے بقصد سلامم قیام کرد

زان بیشتر کہ میکدہ از ماتہی شود

آن مہ بجانب سفر آہنگ میکند

دوش در بزم گداشاہ فرودآ مدہ بود

بگذشت یاروسوی اسیران نظر نکرد

زسبزہ گرد لب جوے خط تازہ دمید

باز صبح طرب از مطلع امید ومید

شبے بسوی تواز دیدہ پای خواہم کرد

بوقت گل چوبے تو آرزوی گلشنم گیرد

خندۂ زود ہنت رشتۂ دندان نمبود

ماہ من تاکمر از موے میان نکشاید

بر رخ زردم نہ اشکست اینکہ گلگوں میرود

للہ الحمد کہ آن مہ زسفر باز آمد

خیز ساقی کز فروغ صبح شد خاورسفید

اینمہ خون ازلب لعل تو دل چون میخورد

ہر شبم در سر خیال آن لب میگون بود

فرخندہ عیدے کان جوان از پشت زین جولان کند

وقت آن شد کزفلک زرین حمائل مگسبلند

باز خون دلم ازدیدہ روان خواہدشد

رخت زغالیہ خط گرد آفتاب کشید

رسید قاصد ودرجے زمشکناب آورد

ساقیا اطراف باغ از سبزۂ ترتازہ شد

اگر ہر شب نہ ادبسترنم از چشم ترم افتد

شب ماہ عیدراز شفق چرخ جلوہ داد

لعل لبت بلطف حکایت نمیکسد

ای زمشکین طرہ ات درہر دلے بندی دگر

تاترا شکلے بد نیسان ساختند

زرشک قدت ای سرد سمنبر

عاشقم بیدلم غریب واسیر

عید ست و دارہ ہر کسے عزم تماشائی دگر

بخونم گر کشی تیغ اے ستمگر

زد سحر طائر قدسم زسر سدرہ صغیر

روزہ چون میداری ای شیرین لپر

ای ترا ازگل سیراب تنے ناز کتیر

نرہے زفتنہ ترا ہر طرف سپاہ دگر

اللہ اللہ زکجا میر سدآن غیرت حور

خطیست بر گل رویت زمشک تر مسطور

ای ترا دامن زگلبرگ بہاری پاک تر

شدمہ عیداز شفق چون جام زرباز آشکار

ای دہانت زلب دلب زدہان شیرین تر

کند گل چون رخت خود راتصوّر

شد بزلفت دل شکستہ اسیر

عمر یست نورچشم جہان بین ماست یار

حلقۂ زرتابگوشت جای کردای سمیبر

گرچہ طفلی وہنوزت شکر آلودۂ شیر

گل خوش ست دعید خوش دزہر دو خوشتر وصل یار

برکناردجلہ دور ازیار ومہجور از دیار

ای سہی سروتراسنبل مشکین برسر

خوشاگل کا مدست از ناز نینان چمن برسر

للہ الحمد کہ بعد از سفر دورو دراز

خطت فتنہ است دلبہا فتنہ انگیز

ازخزان برگ رزان ریزان شدای گلچہرہ خیز

پیر شدیم دبدل داغ جو انان ہنوز

دلازقید حریفان بے خرد بگریز

آمد بہار وگلرخ من در سفر ہنوز

یاد بادت کہ زمن یاد نکردی ہر گز

خرامان بگذراے سرد سرافراز

تیر مژہ تنہا بدل تنگ مینداز

رفتے دمن ملازم این منزلم ہنوز

زہے مہرازرخت شرمندہ مہ نیز

دیدہ جز خاک ورت خواب نہ بیند ہر گز

عید شدہر کس زیاری عیدئے دارد ہوس

گر روی بمر دم نہ نمائی چہ کندکس

جام لعلش نگہ از بادۂ گلرنگ سپرس

رفت عقل وصبر زہوش ایدل مکن ازنالہ بس

ای باد صبح آن گل سیراب رابپرس

آن دورخ راجا مع آیات زیبائی شناس

گردش جام کہ زد صنع ازل پرکارش

نہادی لعل رخشان بر بنا گوش

رخت کر خط مشکین شد مزین صفحۂ سمشیں

فغان زابلہی این خزان بے دم دگوش

رد چو نہد بملک دل عشق تو شاہ ساز مش

شیخ خود بین کہ باسلام آمد نامش

خرامان میرددآن شوخ وصد بیدل بد نبالش

ہردم آیمر برورت بازیدۂ خونبارخویش

دلا ملازم رندان در دکش مے باش

بنمای رخ ورشک پری خانہ چین باش

قلاش وش دیدم بتی ای وقت آن قلاش خوش

دلم کہ شوق لبت داد شربت اجلش

زان میان گم کردہ ام سررشتہ تدبیز خویش

من بیدل چو خواہم داد جان نادیدہ دیدارش

سپیدہ دم کہ شدازخانہ عزم خمامش

چون بخواری خواستی راندآخرم از کوگی خویش

چند فرو زم چراغ از علم آہ خویش

آرزو دارم کہ گردم خاک راہ تو سنش

تاکی کشم بصومعہ حرمان زبخت خویش

من وخیال تو شبہاد کنج خانۂ خویش

آن سفر کردہ کہ جان رفت مرا براثرش

آن قبانے نیلگون بیند در سمین برش

سرمن کاش بودی خاک راہش

شوخی کہ تاجداران بوسند خاک راہش

نامہ کزجانان رسد تعویذ جان میخوانمش

مدار آئنہ رادرصفا برابر خویش

کسے کافتد نظر بر شکل آن سروقبا پوشش

ہرکہ روزی در نظر آن روے گلرنگ آیدش

بیوفا یاراچنین بے رحم وسنگین دل مباش

من لذت دیدارچہ عانم کہ ہنوزت

چو بخت نیست کہ بارم دہی نجلوت خاص

ساقی بدہ زخم صفایک دو جام خاص

ای کردہ بر ہلاک من ازاہل عشق نص

کی کنم باکان جوہردرج راعوض

چون عرض توبہ کند بر تو زاہد مرتاض

ازلب میگون تو پر ہیرز گاران راچہ خط

خال مشکین جپسیت بررخ گرد لب نارستہ خط

یارقصد قتل من دار دبہ تیغ انقطاع

حدیث ماہ رخت شد تمام در مطلع

کی بدعویٰ تاب آن روے چومہ دار وچراغ

خلقے چوگل شگفتہ وخندان بطرف باغ

گفتم بعزم توبہ نہم جام مے زکف

ہر شب از آتش رخسار تو سوزم چو چراغ

بادہ صاف ومحتسب بابادہ نوشان در مصاف

ای خرّم از ہوای رخت نو بہار عشق

نقد عمر زاہد ان در توبہ ازمی شد تلف

بود عقیق سر شکے کہ ریزم از غم عشق

ای سر عقل از خطت بر خط فرمان عشق

ہر خون کہ خورد بے تو دل از ساغر فراق

روزمارا ساخت چون شب تیرہ اان ماہ از فراق

رہ روی خوش سخنے گفت بہ پیران طریق

زہے بجاک درت چشم خو نفشان مشتاق

چو نتودر شہر مہے ازمن دل وادہ چہ لائق

حد یثے مشکل وسریست مغلق

زہجرا برلب آمد جان غمناک

دل خون وجان فگار وجگر ریش وسینہ چاک

درین مقرنس زنگار گون مینارنگ

مراشد جامۂ جان ازغمت چاک

چونتو ناوک افگنی سویم دل وجان یک بیک

ایکہ چون غنچہ دلی دارم ازامذدہ تو تنگ

چو جز ولا تیجز یست آن دہان بے شک

قاح ریح الصبا وصاح الدیک

سردہانت ناگشتہ مدرک

جان عاشق چون بود ازآرزدی طبع پاک

زہے اشک من ولعل تو یکر نگ

زو بشکر خندہ لعلت بردل ریشم نمک

بادہ پاکست وقدح پاک وحریفان ہمہ پاک

برانم ازعقب کوچہ کردۂ خو دبوک

جان میدہم بیاد غمت میبرم بخاک

دلم شد جزو جزد از تیغ بیداد تودہر یک

حق آفتاب وجہان ہمچو سایہ است ای دل

بجوہر مے رخشان کہ از زجاجۂ پاک

سرویست قامت توزبستان اعتدال

دیدم ترا درفت زدست اختیار دل

کل مانی الکون وہم اوخیال

چشم تو صادست دسر زلف تو دال

دوستان چند کنم نالہ زبیماری دل

دل بزمین بوس درت شد مثل

قتل من خواہد زیکسوغم زددیگر سواجل

منکہ مہر عارضت میورزم از صبح ازل

گرچہ گشتم بہ تیغ ہجر قتیل

ہووجی کیست برین ناقۂ زرین خلخال

ای بوصف لب شیرین سخنت ناطقہ لال

میخرامدسوی بستان شاہد رعنای گل

آن ماہر دکہ چشم منست وچراغ دل

لعل جان بخش تو لا نحیل فیما یسال

مسلمان چہ سازم چارہ با آن شوخ سنگین دل

چہ گویم کزغمت چون می طپد دل

برون آ از نقاب غنچہ ای گل

شتربانا مبند امروز محمل

زد شیخ شہر طعنہ بر اسرا راہل دل

میر سی خندان ومیگوئی بپا یم چشم مال

آمدی سوی من ازاشک خودم ماندہ حجل

زوز غنچہ بار دیگر خیمہ بر گلزار گل

ساقیا زین ہنر وفضل ملولیم ملول

من دلخستہ ہر دم بہر آن نازک بدن میرم

ازہر کہ نامت ای بت غماز بشنو م

نبا خن سینۂ خود مے خراشم

ززلف تورگے باجان خو دپیو ستہ می بینم

ندارم وقت گل طاقت کہ بیر دے تو گل بینم

ہر زمانت پیش چشم خود تخیّل میکنم

امی دل زوست بردہ بمشکین خط خودم

نادیدہ رخت عمرے سوداے تودر زیدم

نام آن ماہ ندانم زکہ نامش پرسم

بادے کہ گذارش بسر کوے تو یا بم

ہر جاکہ کنم خانہ ہمخانہ ترا یا بم

اگر چہ پارہ شد ازغم ہزار بارہ دلم

منزل نکر وہ دل ہنوز اندر حریم سینہ ام

نیستم چون پارتر کی کودلی تازندہ ام

بسکہ شبہا دو رازان گل خاک بر سر میکنم

زہی قدت نہال گلشن چشم

جداز لالہ رخ خود بہار راچہ کنم

ہر دم زتو بر سینہ صد داغ جفا خواہم

گہر کز وصف آن لب ہاے شک خند میر یزم

عشق بکشوروفا داد توید شاہیم

من آن نیم کہ زبان رابہرزہ آلایم

وقت آن شد کہ رہ دیر مغان بر گیرم

زفرقت تو چگویم چہ ناتوان شدہ ام

نیا یم سوی تو ہر چند سوز دشوق دیدارم

خیر مقدم عیسے نفسے داد نسیم

زارمی نالم دکس نیست کہ گوید حالم

جان داغ تو دار د جگر غرقہ بخون ہم

ازچشم خوابناک توبے خواب ماندہ ایم

بعارض تو زماہ تمام چون گویم

شدم دیوانہ وآن طفل پرے پیکر نزد سنگم

اگر بکوے تویک شب سرے بخشت نہم

ماندہ ام ازیار دور و زندہ ام

چند روزے میبرد بخت بداز کوی تو ام

تنگول ماندہ بفکر دہن تنگ تو ام

ہر دم ارتیرت فتادی بردلم

من غائبانہ عاشق آن روی مہوشم

شب تابسحر گرد سرکوے تو پویم

عمر یست دل بمہردوفای تو بستہ ایم

گردہوبوے صحبت تو نسیم

من بندۂ حقیردتو سلطان محتشم

من بے صبر ودل کان شکل زیبا ہر زمان بینم

سینہ شگافم ہر سحر کاید صبا زان منزلم

چشم منے وخانۂ تو چشم خانہ ام

خواہم کہ دمے در قدم آن پسر انتم

ہر شب دم گرم از دل غمناک بر آرم

ہر شب بپا سبان تو سردرمیان نہم

بمسجدے کہ خم ابروے ترا نگریم

تو شاہ مسند حسنے ومن گدای کمینم

گل شدحریم کویت ازاشک لالہ گونم

چہ حسنست اینکہ گرہردم رخت راصد نظر بینم

بوآیا کہ من آن شکل ہمایون بینم

زمے نگذرد کزغمت خون نگریم

ہر شبے کز ماہ مہرا فروز خود یاد آورم

کے بود کے کہ ازین سوزدرون باز رہم

شبہا کہ داغ فرقت آن ماہ می کشم

نہ صبری آن کہ ازخاک سر آن کوی بر حیزم

نہ نامۂ کہ در آنجا نشان نام تو یابم

مابر نجوری ومہجوری ودوری ساختیم

ہر زمان گویم کہ از دل مہر اوبیردن کنم

نفس از درون و دیوز بیرون زندرہم

من کیم تارو بران رخسارۂ زیبانہم

سازیست سر عشق دراعیان علی الدوام

باغم ودرد ت کنہم دم بدم

مائل بہ قامت تو بود طبع مستقیم

در دور لبت بے مئے وپیمانہ نبا شم

خواہم از تیغت پس از قتل استخوان خود قلم

در ہر گذر کہ بے گہ دگاہے نشستہ ام

امروززشوقت ہمہ سوز دہمہ در دم

آرزوی دل خونین جگرانت خوانم

زآرزوی تو سر گشتہ در بیا بانیم

بسکہ درد سر زفریادو فغان خود کشم

تیز تارخت بسر منزل انصاف کشیم

مانہ آن قومیم کزبار کسے گردن کشیم

مابیادت نشستہ خاموشیم

ہستم زجان غلامت امّاگریزپا یم

نوید آمدنعت مید ہند ھر روزم

بنمای ساعدز آستین آندم کہ خواہی بسملم

زعشقت سینہ بغیم نہ بینم

عاشقم بیچارہ ام در ماندہ ام

خاک آن در کہ چو کحل بصرش میدارم

شکر خدا کہ شیخ ینم شیخ زادہ ہم

چو نتوانم کہ برخوان وصالت میہمان باشم

تاباتومن دل شدہ یکجا نہ نشینم

ایخنپین کزدیدۂ ودل غرق آب وآتشم

گرہمے باشم بکنج خانہ شدیامی شوم

من بیدل ومی زآمد شد کویت نیا سایم

ایکہ دیدی رخ آن دلبر پیمان شکنم

چو آنم دسترس نبود کہ روزے دامنش گیرم

خیالی بود یارب دوش یادر خواب میدیدم

بیاای اشک تابر روز گار خویشتن گریم

چون خاک شوم گر گذرے سوے مزارم

چو نتوانم کہ با آن مہ نشینم

ہرچند تو شاہ ماگدا یئم

بسے سوزندزان شمع دل افروری کہ من دارم

زہے رسیدہ ترا ہر دم از خدای پیام

زلعلش کام جستم داد دشنام

چونتوانم کہ ہردم برکف پایش جبین مالم

کے بود یارب کہ رو در یشرب وبطحا کنم

منکہ بایادرخت آستان مسکن کنم

براہ تو سنش صذنازنین راخاک می بینم

ای بے توچو غنچہ خون ورونم

چو بنودروی جانان دیدۂ روشن نمیخو اہم

زہے رخسار دخطت آیت لطف وستم باہم

خوش آنکہ توشب خواب کنی من بہ تشنیم

انینپین والہ شیداکہ زعشق تو منم

تند میراندی ومیسوخت سراپای وجودم

معاذ اللہ ازان شبہا کہ بوداز حد برون دردم

بناز برمشکن چون نیاز مند توئیم

گرچہ بردل زغم عشق تو بارے دارم

بدیدۂ کہ زراہ تو خارو خس چینم

چو مرادولت آن نیست کہ دیدار تو بینم

چنین کافتادہ دوراز جان خویشم

ازعشق براچہ کنم چون نتوانم

میر سد عیدوکشتۂ آنم

زہے بوعدۂ وصل تو تازہ جان جہانم

جز آنکہ مہر ترا جان بجان خود کردیم

خواہم تنم زآتش دل سوخت خانہ ہم

بیاکہ وصل ترا از خداے می خواہم

روئے تو غالب از نظر گلراتماشاچون کنم

نیا ساید کس ازافغان من جاے کہ من باشم

زلف تو عمر ماست میگویم

ای دلم از تو غرق خون دیدۂ اشکبارہم

کنا شیون ذاتک فی وحدۃ البطون

ای برخت ہر نفس مہرول مافزون

ہر کس کہ بیندآن لعل نندان

بودم آن روزدرین میکدہ ازدرد کشان

آن کان حسن بود ونبودازجہان نشان

موسم عیدوبہار خرم وشاہ جوان

نہ زہد آید مرا مانع زبزم عشرت اندیشان

یا فتن پیش تو راہے نتوان

بیادزلعل لب جامم بگردان

فزاید زخط حسن نازک غداران

ای بالب تو طوطی شرین زبان زبون

جلوۂ آن شوخ وجولان سمنداوبین

ہر سومرد جولان کنان چابکسوارابیش ازین

مردزین چشم ترای اشک خونین دمبدم بیرون

صوفی چہ فغانست کہ من این الی الاین

ای ہمہ سمیبران سنگ تو بر سینہ زنان

اللہ اللہ کیست مست بادۂ ناز انیچنین

بیا امی سافی مہوش بدہ جام می رخشان

ای شہ تنگ قبایان مہ زرین کمران

ترک شہر آشوب من زینسان کہ شد صحرا نشین

زور دتاشدہ چشمت چو اشک ماگلگون

مہے از راہ بر آمد نہ کہ افزون زمہ است این

بنمای رخ کہ مطلع صبح صفا ست این

چند از دگران وصف جمال تو شیندن

پردہ زرخ برفگن جامۂ جان چاک کن

مگر دزید نسیمے زسر وسیبرمن

عاشقان راقوت جان ازلعل شکر خندکن

بیمار غمت رانفس باز پسست این

زنعل مرکب تو برزمین نشان دیدن

شدم بہر تو خاک راہ خوبان

چندزآشوب می فتنہ بر انگیختن

کشیدہ بودمہ از حسن سربہ چرخ برین

ای زحورشید رخت تاماہ بعد المشرقین

زان خط کرام الکاتبین تاخواند حسب حال من

تو جان پاکی سر بسر نے آب وخاک اے نازین

دل چشمہ چشمہ شد زخدنگ تو وکنون

ای دیدہ بشنوگفت من نظارہ آن رومگن

صوفے متاع صومعہ رہن شراب کن

چہ کمر بستہ بکین بامن

کس وصالت چنین نخواست کہ من

پیادہ سوی چمن سرد من گذار مکن

روز یکہ می سرشت فلک آب وخاک من

پس ازمردن بخاک من گذرکن غمگسار من

ہر چند بینی عالمے صدی کمند خویشتن

ہمچو نقطہ خال آن شرین دہن

مردم شکاراکین مجو باود ستداران بیش ازین

مراتا کے زکشتن بیم کردن

تبارک اللہ ازین شکل وشیوۂ موزون

ای زلعلت کام جو روح الا مین

من وفکر توچہ بینم بہ جمال دگران

ای فلک تاکی دل وجان خربی سوختن

آمد دردل اساس عشق محکم ہمچنان

بردن ران اے سوار شوخ وقلب صد سپہ شکن

کجا باشد چنان شوخی کمانداردکمند افگن

مشو سنگین دلا مشغول چوگان باخپن چندین

گرچہ تنگ آمد شل از خکر محال انگیختن

ای خاکپای تو سنت افزودہ آب روی من

اے زتوکوہ کوہ غم بردل مبتلای من

این منم یارب بدرد عاشقی زار ایخپنین

قبائی نازدر پوش ونیاز باد شاہان بین

زہے ابرویت قبلۂ پاک دینان

ای زعشقت صدبلابرجان غم پرودمن

بازم اندیشۂ یاریست کہ گفتن نتوان

ہر بامداد کآید آن مہ سوارہ بیرون

ای برخسارچومہ چشم وچراغ وگران

نو بہاران کہ دمد شاخ گلے از گل من

باز ترکش بستہ آن ترک سوار آمدبرون

سبزۂ شبرنگ وجعد مشکبار خویش بین

نگار شوخ چشم تیز چشم تند خوے من

بیا جانا دل پر دردمن بین

بایار کوچ کردہ کہ گوید پیام من

دل بجان درماندہ وآن جان جہان باد یگران

بااسیران ای رقیب آغازبد خوئی مکن

یشہد اللہ اینما تبدو

من کیستم کہ چشم کشایم بروے تو

ای خاک نعل تو سن تو تاج سرکشان

ردی برتابی زمن ہر گہ کہ بینم سوے تو

زنیسان کہ خوگرفت دلم باد صال تو

زہے چشم جہان بین روشن از تو

جنداپیر مغان کر فیض جام پاک او

ای زابردانت متصل عشاق امحراب دو

چون بمسجد بنمیت ای قبلۂ من ردی تو

گریباپی سرو بخرامد قدرعنا او

ای پیر گشتہ بہر جوانان زرہ مرد

واری بجان من کمین اے من کمین ہندوی تو

تو آن مہی کہ بروخجلت آفتاب از تو

من برنخواہم داشت دل از مہیر ماری ہمچو تو

نامۂ سر بستہ آمد غنچۂ مضمون او

بریزای ہجر خونم چند سوزی جان من بے اد

ای بدلم گرفتہ جادم بدم از نظر مرو

بااین جمال ہمدم مستان عشق شو

ای دل من صیددام زلف تو

اے دل و دیدہ ہرد دخانۂ تو

غمزہ ات کر سعی چشم است این ہمہ بیداداو

چرخ اخضر کزووچشم خاست موج خون درو

میر ودعمر گرانمایہ وما غافل ازو

ناخم چرخ کہن باشدد کاس مہ نو

رخت کہ ہمچو گل ازتاب می عرق کردہ

گرسرم خاک گشت بردرتو

دو نرگس تو کہ مستند وناتوان ہردو

چون نیست بخت آنکہ من یکدم شوم ہمراز از تو

آن سرد کہ شادند جہانے بغم او

زہر سوبدا نندرویت نکو

ای اشک سرخ دم بدم از چشم تر مرد

شبے چون مہ نمودی روی نیکو

خوی کہ تراز تاب مے ریختہ از جبین فرو

شاہ خوبانی وتر کان خطا ہندوی تو

گر بخطا کنم نگہ یکسر موبروی تو

یارب از جانم ببر مہر مہ رخساراد

دلا کام ازلبش باچشم تر جو

مرغ جان کردی ہوای دانہای خال او

ای جاودان بصورت اعیان بر آمدہ

منع سماع ونغمۂ نے میکند فقیہ

چشم نکشائی زناز آخر چہ ناز ست اینمہ

تعالے اللہ زہے شاہ یگانہ

حدیث جم وجام لاغ ست ولابہ

مغنی بآداز چنگ و چغانہ

قبول خاص طلب چند بہر خاطر عامہ

اکشاد گنج جواہر ببوستان ژالہ

گوید نگار من چوزہجران کنم گلہ

منم امر وزواشک دانہ دانہ

رمید آن آہوی مشکین زمن آہ

ای بر سر یر حسن جم آئین دکے شکوہ

خدا رای صبا آگاہیم وہ

بازم طفیل خیل سگان نام بروۂ

حسن خویش ازروی خوبان آشکار اکردۂ

آن شیخ چہ دیدست کہ در خانہ خزیدہ

رسید ترک من از تاب می غرق کردہ

منم چو صبح زشوق توجامہ شق کردہ

آئینہ باش وعکس رخش بین در آئینہ

ساقی بیاکہ دار داکنون بکف پیالہ

دلم شبہا کشد زان دام زلف آہ

ازجام لالہ میگون گشتشت غنچہ رالب

میفگن بروزد گر قتل بندہ

ای غمت ہر لحظہ جان ناتوانی سوختہ

کے بود جانم زبند غم رہائی یافتہ

آنکہ بالائی ترا فراختہ

اے زہمہ صورت خوب توبہ

اشکے کہ ترابرگل رخسارد ویدہ

خوش آن دویار کہ دلکردہ صاف چون شیشہ

تابستہ بہ طرۂ عنبر فشان گرہ

ای طرۂ تو خم گیسو گرہ گرہ

منم اکنون بسر کوی وفا خاک شدہ

زان تازہ خط سبز کہ برلب فزودۂ

رسید از رہ آن شاہ خوبان پیادہ

گفتمش بالعل جان بخش از مسیحا کم نۂ

ای کزان آرام جانہا ماندہ تنہا زندۂ

ای سرور استین کہ کلہ کج نہادۂ

مراد لیست بصد گونہ در د پروردہ

نشایداے مہ خورشید رخ ترا روزہ

ای ترا چون من بہر ویرانۂ دیوانۂ

زہر طرف کہ در آمد کشادہ رخ آن ماہ

خوشامی ازکف آن ماہ چاردہ سالہ

او میر سد وخلق زہر سوبہ نظارہ

شبہامن وخیال تو وکنج خانہ

برفت آن ماہ ومار اور دل ازوی صدہوس ماندہ

کیست می آید قبا پوشیدہ دامن برزدہ

آن دورخ راکہ نہ بینم مگر ماہ بہ ماہ

ای بہ قصد ملک دل حسنت سپاہ آراستہ

زہے رویت زہر روے نمودہ

اینک سوارہ میر سدآن ترک کج کلاہ

سیب زنخدان ترابہ زبہ

دل کان میان نازک باخود خیال بستہ

اللہ اللہ چہ نارنین شدۂ

ای بے توزدیدہ خواب رفتہ

میوۂ باغ بہشت بلکہ ازان نیزبہ

گرنہ نالم زدل خارہ بر آید نالہ

سلام اللہ ماناحت حمامہ

ہر کس کہ نسیت زندہ بعشق تو مردہ بہ

کشادازچہرہ مشکین برقع آن مہ

بربرگ گل رقم زخط عنبرین منہ

ای خطت نقشے زنو انیختہ

بلطف قدرہ دلہا زد آن مہ

آب چشم تبما ہی رفت وآہم تابماہ

رسید یار طریق جفا رہا کردہ

جاناچہ شد کہ جنگ جفا ساز کردۂ

بار گرم کش زجفا داغ بہ سینہ

رخ بر افروختۂ ماہ منور شدۂ

باز اے ومرہمے بدل ریش خستہ نہ

اے کہ مرا بصد جفا سینہ فگار کردہ

یارب این منشور اقبال زکجا واصل شدہ

شدم زمدرسۂ وخانقاہ بیگانہ

اے ترا رخ فتنہ وبالا بلا

عشق جانان نہاد خوان بلا

نشان جام جم وآب خضر مے طلبے

اے صورت زیبا سے تو مجموعہ مغے

زشہر تن نکنی دل بملک جان نرسے

ہر لخطہ خود نوعے وگر آرائے

ہر ناز نین کہ بینم جلوہ کنان برا ہے

بہر زمین کہ نشانے زخیمۂ لیلےٰ

اے سرشک من زلعلت بامی گلگون یکے

میز وصیفر شوق خزان دیدہ بلبلے

عجب مطبوع وموزونی عجب زیباؤرعنائی

سینہ ام راچاک کن وآنجا در آے

خوش آنکہ وار ہاند مارا زمانے

انوار تجلّے قدم را

عاشق ورندم وخراباتے

خستۂ زخم عشقم اے ساقے

کیم من بیدلے بے اعتبارے

از سبزہ برگل خط مے فزائی

تاکیسم خاطر آسودہ بغم رنجہ کنے

اے صبا گر یاد مہجو ران ناشادش دہے

تاکے از خلق اسیر غم بیہودہ شوے

بازم زدیدہ ای گل خندان چہ میروے

وقت گل می دمطرب دولیتست نادانی

تو شمع مجلس نسے دشاہ عالم جانے

دردل چاکم درون از چشم روشن آمدی

ہر سر موبر تن من گر زبانے داشتی

زارم از فرقت شیرین دہنی نوش لیے

باشداز شرب ریا مشرب رندان صافے

بیمن سایۂ چتر فلک ساے خداوندے

چند گردم بہر لیلےٰ گردحے

زشیخ چلّہ نشین دور باش وحیلہ وے

شنیدہ ام کہ زمن یاد کردۂ جائے

مرید تو ام زانکہ جان رامرا دے

زچشمت چشم آن دارم کہ گاہے

ساقی بیاکہ بہ زخودی عشق وبیخودی

بکوی می فروشان خردہ بینی

بسکہ درجان فگار دچشم بیدارم توئی

گہے دردل گہے دردیدہ باشی

دل زمہر دیگران برداشتی

شنیدہ ام کہ بگچہرۂ نظر دارے

باہر کی غیر ماست چو شیرو شکر خوشی

آخرای سروخرامان مرا کدامین چسمنے

ہر قطرہ مئے لعل کہ ریزد بہ زمینے

اے مراد عشق تواز کار خود حیرانیے

جامی ارباب دفاجزرہ عشقش نروند

لی حبیب عربے مدنے قرشے

صدائے آن غزکم کشت وشکل آن غژکے

ہواے نیکو ان عیش ست وشادے

نے کیست ہمدمی شدہ از خویشتن تہے

سرتابہ قدم غرقۂ در یاے زلالے

مرابس بر سر میدان عشقت این سرا فرازی

گربدانی کہ چہامی کشم از در وجدائے

اے چشم تو فتنۂ جہانے

اینچین خوب وناز نین کہ توئے

آسودہ دلا حال دل زارچہ دانی

اے زخورشید جمالت ماہ راشر مندگے

سینہ روزن روز نست از ناوک صید افگنی

من آوارہ راگردل بجابے خویشتن بودے

کاش من بیدل از سگان تو بوودے

باچنین قامت وبالا کہ توئے

دارندجان ودل تبوہر یک تظلمے

نسیم صبحدم ای روح بخش روح فزائی

ایکہ از شاخ گل طیف ترے

ازمہر ماہتاب رخ ای ترک ماہر دے

در لباس نیلگون چون جلوہ کردی ایے پری

اے ببالا ہمان کہ میدانے

قسم بصفوت جام وصفاے جوہرمے

اے دو چشمپت درستیز دکین یکے

اے زخاک قدمت چشم مرا بینائے

باہمہ سنگدلان ساغر گلرنگ زنے

اے غمت آرزوی جان کسے

نہ غزالے کہ سرایم بخیالش غزلے

گاہے زہجر چشم مراخون فشان کنی

بردی من ازلطف بکشادرے

ای مرغ سحر چند کنے نالے وزارے

زمشک تر خطے داری وخالے

نہ خردراست قصورے ونہ دین راخللے

ساختم چشم راست بہر تو جاے

اگر چہ درلب جان بخش انگبین داری

ہر دم بدیدۂ گرے خانہ میکنی

برسرآن کو سرمن خاک بودی کاشکے

مرابردلست ازتوچون کوہ بارے

خیل تبان برون زشمارست وشہ یکے

اغیار رامدام مے ازجام زردہی

ہر چند زچشم مانہانے

اے باغ حسن راز جمال تو خرمی

دل بردزمن فتنہ گری عشوہ نمائے

جانا چہ شد کہ پرسش یاران بمنیکنی

گفتی بگوے عاشق وبیمار کیستی

زہے در دوز لفت بہرچلن دلے

ناز نیناز نیاز شبم آگاہ توئے

ہمچو مہ طالع شدی دردیدہ منزل ساختی

اگر وصف مہ میکنم مہ توئے

زہے از خط سبزت تازہ رسم فتنہ انگیزی

اے برسمن از سنبل تربستہ نقابے

بکشای ساقیا بسر مطلب سبوے

دای من وای من زعشق تووالے

نشان نبود زعہدالست وقول بلے

لذت عشق فردرفت مرادررگ وپے

اے کہ جزقتل محبان ہنری نشاسے

اے کہ درپردہ بباز ارجہان می آئی

بہ فکرت خواستم کز سروحدت یا بم آگاہی

ارید بسط غرامے الیک بعد سلامے

الااے ماہ اوج دلربائے

فی المربع

ای بردی توچشم جان روشن

فی الترجیع

میکشد غمزہ تو خنجر کین

لاح برق یہسیح الاشواق

طال شوتے الیک یا مولاے

عاشقان بے تو صبر نتوانند

جان فرسودہ شدیراہ تو خاک

چشم گریان حدیث شوق تو گفت

صیدآن طرّۂ دلا ویزم

ای زقد تو قدر طوبے پست

ہر قدح کزمئے تو کردم نوش

فی الترجیع

اے روی تو ماہ عالم آراے

موے شدم از عم میانت

ای ماندہ زوصل تو جدامن

از ناز بسوے مانہ بینی

اے قد تو سروناز پرور

دل جستم ازان دو چشم جادو

صبحدم بادۂ شبانہ زدیم

ترجیع آخر

ہر صبح سرودغم کنم ساز

ہم عالم خیال مے بینم

جندا اوستاد چابک دست

شاہد عشق از نشیمن بود

نقطہ رااز نصرف اوہام

آن کجا شد کہ عرصۂ امکان

سطح برسمت سمک جنبش یافت

اے بسر بردہ عمر در تگ ودو

فہم بس قاصر ست و نقش جہول

وہ کہ بازم زنو گلے بشگفت

جامی این زہد وخود نمائی چند

صاحبدلان کہ پیشتر از مگر مردہ اند

روح تو مرغ سدرہ نشین ست دین قفس

فی مرثیہ

در داکہ پاکباز جہان از جہان برفت

زین ماتم ارسپہر بقا نون گریستی

کون آن سخن زشیوۂ تو حیدر راندنش

ہر بامداد بردرخلوت سراے او

مرغے بہ تنگنای قفس بود پای بست

خرم دلی کہ روضۂ قدسش نشمن ست

خیز ای نسیم ورہ بحر یم چمن بپرس

رفتی ودردداغ توام یاد گار ماند

من بودم از جہان وگرامی برادرے

یارب بروح پاک امینے کہ بردرش

ترکیب بند در مرثیہ

آن لالہ رخ کہ باشد از داع ما فراغش

این کہن باغ کہ گل پہلوے خارست درد

غزل در مرثیہ

بنکر گردش این خرچ جف آئین را

ریختی خون دل از دیدۂ گریان پدر

رفتی وسیر ندیدہ رخ تو دیدہ ہنوز

زیر گل تنگدل ای غنچہ رعنا چونے

حیف بودی چو تودری بکف بد گہران

شربت تلخ رسف آخر ازین جام ترا

فی المقطعات

جامی مبند تو سن ہمت بہ میخ آز

دلا منشین درین ویرانہ چون چغد

رخ زرد دارم زدوری آن در

جامی ابنای زمان از قول حق صم اندوبکم

بیشۂ فقر جاے شیران ست

جامی اگر یافت دربن کشت زار

جامی بروی خاک چویک زندہ یافت نیست

رباعیّات

خاتمۃ الطبع