در اشارت بہ عشق

رونق ایام جوانیست عشق

مایۂ کام دو جہانیست عشق

میل تحرک بہ فلک عشق داد

ذوق تجرد بہ ملک عشق داد

چوں گل جاں بوئے تعشق گرفت

با گل تن رنگ تعلق گرفت

رابطۂ جان و تن ما ازوست

مردن ما زیستن ما ازوست

علوی و سفلی ہمہ بند و یند

پست شو قدر بلند و یند

مہ کہ بہ شب نوردہی یافتہ

پرتوے از مہر بر او تافتہ

خاک ز گردوں نہ بود تابناک

تا اثر مہر نیفتد بہ خاک

چوں بہ تن آزاد ز مہرست دل

سنگ سیاہست دراں تیرہ گل

ہر کہ نہ در آتش عشقست غرق

از دل او تا بہ صنوبر چہ فرق

کار صنوبر چہ بود غافلے

از غم عشق او کہ و صاحبدلے

زندگیٔ دل بہ غم عاشقیست

تارک جاں بر قدم عاشقیست

تا نشود عشق بہ دل پردگی

گرمیٔ دل نیست جز افسردگی

اے شدہ کار تو بد از نیکواں

جفت صد اندوہ ز طاق ابرواں