فی وصف الروح فی البدن

شگفت آید مرا بر دل ازیں زندان سلطانی

کہ در زندان سلطانی منم سلطان زندانی

غریب از جاہ تورانی ز نافرمانی لشکر

بدست دشمناں درماندہ اندر چاہ ظلمانی

سپاہ بے کراں داری و لیکن بے وفا جملہ

ہمہ در عشوہ مغرورند از غمزی و نادانی

ز بد روئی و خود رائی ہمہ یک بارگی رفتہ

ز گلشن ہائے روحانی بہ گلخن ہائے جسمانی

طلبگارند نزہت را و نشناسند ایں مایہ

کہ گلشن ہائے جسمانی است گلخن ہائے روحانی

روا باشد کہ قوت جاں باندازۂ حشم گیرد

کہ قوت گیردار جاں را دہی یاقوت رمانی

در آں در یافکن خود را کہ موجش باشد از حکمت

کہ جزع او بہ قیمت تر بود از در عمانی

اگر گویا و پیدائی یکی خاموش پنہاں شو

خوشا خاموش گویا و خوشا پیدائے پنہانی

برستی گر ترا برسر جان خود وقوف افتد

کجا واقف تواند شد کسے برسر یزدانی

ثبات دل ہمی جوئی درون گنبد گرداں

از آں بیہودہ سرگرداں چناں گردون گردانی

از آں اندر مکان جہل ہموارہ کنی مسکن

کہ اندر بند ہفت اختر اسیر چار ارکانی

چرا در عالم عقلی نہ پری چوں ملایک تو

چرا چوں انسی و جنی در اندوہ تن و جانی

چہ پیچانی سر از طاعت چہ باشی روز و شب غافل

چہ پوشی جامۂ شہوت دل و جاں را چہ رنجانی

کہ تا دست جواں مردی بہ دنیا بر نیفشانی

چناں داں بر خط دیں بر کہ دست تاج مردانی

چہ بندی دل در آں ایواں کہ ہستش پاسباں کیواں

نہ بینی عاقلی ہرگز نہ ایوانی نہ کیوانی

تو خود ایواں نمی دانی تو خود کیواں نمی بینی

نداری ہمت کیواں چہ اندر خورد ایوانی

بہ دیں ہمت کہ اندر سر ہمی داری سر اندر کش

سزائے پنبہ و دوکی نہ مرد زم و میدانی

نہ بینی تا چہ سوداست ایں کہ در عالم ہمی بینی

عزیز است اے مسلماناں علی الجملہ مسلمانی

اگر خواہی کہ با حشمت ز اہل البیت دیں باشی

بہ باید در رہ ایماں یکی تسلیم سلمانی

ایامی خوردۂ غفلت کنوں مستی و بے ہوشی

خمار ار زیں کند فردا کمال خویش نقصانی

ز آبادانی دنیا بکردی خون خود ویراں

نہ آگاہی کہ آبادانی ایدون ہست ویرانی

بہ پیش آدم شرعی سجود انقیاد آور

گر از شبہت نہ چوں ابلیس بر پیکار عصیانی