عشق
خوشا وقتے شوریدگان غمش
اگر زخم بینند و گر مرہمش
گدایانے از پادشاہے نفور
بہ امیدش اندر گدائی صبور
دما دم شراب الم در کشند
وگر تلخ بینند دم در کشند
بلائے خمارست در عیش مل
سلح دار خارست با شاخ گل
نہ تلخست صبر کہ بر یاد اوست
کہ تلخی شکر باشد از دست دوست
اسیرش نخواہد رہائی ز بند
شکارش نخواہد خلاص از کمند
سلاطین عزلت گدایان حے
منازل شناسان گم کردہ پے
ملامت کشانند مستان یار
سبک تر برد اشتر مست بار
بہ سر وقت شاں خلق کے رہ برند
کہ چوں آب حیواں بہ ظلمت درند
چوں بیت المقدس بروں پر ز تاب
رہا کردہ دیوار بیروں خراب
چو پروانہ آتش بہ خود در زنند
نہ چوں کرم پیلہ بہ خود در تنند
دلارام در بر دلارام جوئے
لب از تشنگی خشک بر طرف جوئے
نگویم کہ بر آب قادر نیند
کہ بر ساحل نیل مستسقے اند
- کتاب : بوستان سعدی (Pg. 190)
- Author : شیخ سعدی
- مطبع : نامی منشی نول کشور (1876)
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
