مکانِ بے مکیں را من چرا جویم چرا خواہم

مکانِ بے مکیں را من چرا جویم چرا خواہم

نگاہِ کعبہ و بت خانہ را بے پردہ می بینم

منور شینۂ خود راز نورِ ذات می یابم

بحمداللہ مقصودِ حقیقی در دلم دارم

کہ درام چوں تو یارے خواجۂ عثمانِ ہارونی

ضیائے کعبہ و بت خانہ را در قلب می یابم

روانِ عشق و روحِ اندر خویشتن بینم

متعِ دوجہاں در دستِ خود واللہ می دارم

وگر چیزے ازیں عالم وزاں عالم چرا خواہم

کہ دارم چوں تو یارے خواجہ عثمانِ ہارونی

اگر دشمن شود مخلوق پروائے نمی دارم

خیالِ مردماں گر منقلب گردد نمی ترسم

اگر لشکر کشد غم ہیچ غم خوارے نمی خواہم

وگر بے دستِ گردم مددگارے نمی جویم

کہ دارم چوں تو یارے خواجہ عثمانِ ہارونی

چراغِ خانۂ رب العلیٰ و نورِ عالم

بذاتِ خود نہاں ہر دم بشانِ حق عیاں پیہم

ندارد ہیچ کس یارے چناں یارے کہ من دارم

بشکرِ ایں کرم پیشِ معین الدیں حسن رقصم

کہ دارم چوں تو یارے خواجہ عثمانِ ہارونی

مددگار و معیں و حامیٔ اہلِ جہاں دارم

پناہِ بیکساں و چارۂ بے چارگاں دارم

حبیبِ خالقِ عالم رفیقِ خادماںؔ دارم

بحمداللہ والمنت شفیقِ بے کراں دارم

کہ دارم چوں تو یارے خواجہ عثمانِ ہارونی