جان و دل بردی و جانِ ناتوانم سوختی
جان و دل بردی و جانِ ناتوانم سوختی
ایں حکایت باز گو دیگر کہ جانم سوختی
از چراغِ دیدہ ام روغن کشیدی جان من
آتشی کردی و مغزِ استخوانم سوختی
صورتِ حال دلم روشن تراست از آفتاب
باوجودِ آنکہ در مردم نہانم سوختی
مست بودی گفتمت در دیدۂ من خواب کن
درغضب رفتی و از چندیں گمانم سوختی
از زبانت ہر سخن گویا زبانِ آتش است
یاد دار ایں نکتہ گر آبِ زبانم سوختی
تا رسیدم پیش در پروانہ قتلم رسید
مجلست نادیدہ ہم در آستانم سوختی
نامۂ شوقت فغانیؔ شعلۂ داغِ دلست
قصہ کوتہ کن کہ از آہ و فغانم سوختی
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
