داؤد گفت اے پادشاہ چوں بے نیازے تو ز ما

داؤد گفت اے پادشاہ چوں بے نیازے تو ز ما

حکمت چہ بود آخر بگو در خلقت ہر دوسرا

حق گفتش اے مرد زماں گنجے بودم من در نہاں

کہ تا پیدا شود آں گنج احسان و عطا

آئینہ کردم عیاں رویش دل و پشتش جہاں

پشتش شود بہتر ز رو گر تو ندانی روئے را

چوں کاہ جفت گل بود آئینہ کئے مقبل بود

چوں کہ جدا کردی ز گل آئینہ گردد با صفا

شیرہ نہ گردد مے اگر در خم نہ جوشد مدتے

خواہی کہ دل روشن شود اندک عمل باید تورا

جانے کہ بروں شد ز تن گوید بدو سلطان من

زیں ساں کہ رفتی آمدی آثار کو ز اعلائے ما

مشہور آمد ایں کہ مس از کیمیا زر می شود

ایں کیمیائے نادرہ کردست مس را کیمیا

نہ تاج خواہد نہ قبا ایں آفتاب از فیض حق

زو ہست صد کل را کلہ وز بہر دہ عریان قبا

بہر تواضع بر خرے بہ نشست عیسیٰ اے پسر

ورنہ سواری کے کند بر پشت خر باد صبا

اے روح اندر جستجو سر ساز ہمچوں آب جو

وے عقل بہر آں بقا دایم برو راہ فنا

چنداں ہمی کن یاد حق کز خود فراموشت شود

تا محو در مدعو شوی بے ریب داعی و دعا