گفتار اندر ثبوت عشق حقیقی بدلیل مجازی

ترا عشق ہمچوں خودے زاب و گل

رباید ہمیں صبر و آرام دل

بہ پنداریش فتنہ بر خد و خال

بہ خواب اندرش پائے بند خیال

بصدقش چناں سر نہی بر قدم

کہ بینی جہاں باوجودش عدم

چو در چشم‌ شاہد نیاید زرت

زر و خاک یکساں نماید برت

وگر با کست در نیاید نفس

کہ با او بماند دگر جائے کس

تو گوئی بہ چشم اندرش منزلست

وگر چشم برہم نہی در دلست

نہ اندیشہ از کس کہ رسوا شوی

نہ قوت کہ یک دم شکیبا شوی

گرت جاں بہ خواہد بکف بر نہی

ورت تیغ بر سر نہد سر نہی

چو عشقے کہ بنیاد او بر ہواست

چنیں فتنہ انگیز و فرمانرواست

عجب داری از سالکان طریق

کہ باشند در بحر معنی غریق

بسودائے جاناں ز جاں مشتغل

بہ ذکر حبیب از جہاں مشتغل

بہ یاد حق از خلق بہ گریختہ

چناں مست ساقی کہ می ریختہ

نشاید بہ دارو دوا کرد شاں

کہ کس مطلع نیست بر درد شاں

الست از ازل ہم چناں شاں بگوش

بفریاد قالو بلی در خروش

گروہے عمل دار عزلت نشیں

قدم ہائے خاکے دم‌ آتشیں

بہ یک نعرہ کوہے ز جا بر کشند

بہ یک نالہ ملکے بہم بر کنند

چو باد اند پنہاں و چالاک پوئے

چو مشک اند خاموش تسبیح گوئے

سحر ہا بگریند چنداں کہ آب

فرو شوید از دیدہ شاں کحل خواب

فرس گشتہ از بس کہ شب راندہ اند

سحر گہ خروشاں کہ وا ماندہ اند

شب و روز در بحر سودا و سوز

ندانند زآشفتگی شب ز روز

چناں فتنہ بر حسن صورت نگار

کہ با حسن صورت ندارند کار

ندادند صاحب دلاں دل بہ پوست

وگر ابلہی داد بے مغز و گوشت

مے‌‌ صرف وحدت کسے نوش کرد

کہ دنیا و عقبیٰ فراموش کرد