باراماہا زلیخا

چیت

چڑھیا چیت چتاراں دلبر، مینوں نظر نہ آوے

دل وچ ہردم اوہا وسدا، نہ وچ چشم سماوے

میں تیری ہو رہیاں بندی، کیوں توں نظر نہ آویں

رچ مچ رہؤں دلے وچ میرے، کس تھیں نین چھپاویں

تانگھ تیری میں آ کتّ ویلے، جھات گھتاں جند واراں

بال المبا کتھے لکیوں، میریاں سنی پکاراں

میں جس شے نوں 'میں' کر کیہا، وچ ضمیر وچاراں

توں' کر کہندی دور وسیندی، ڈر ڈر سچ نتاراں'

ویساکھ

کھلھ ویساکھ پئیاں گلزاراں جھلیاں بعد-بہاراں

سنبل شاخاں نال سہاندے، توڑ زلف دیاں تاراں

دل میرے خم زلف تیری دے، پائے پیچ ہزاراں

میں وچ پیچ پھسی پھس مرناں، یار نہ لینیاں ساراں

گل گل دے سر بلبل روندی، مالی دی گلزارے

تے میں لبھدی ڈالی ڈالی، مالی دے چمکارے

جیٹھ

جیٹھ ہوائیں سینہ ساڑن وانگ جھریویں یاراں

کون اوہا جس میں غم گھتی، کس تھیں پچھاں ساراں

اے محبوب محبت تیری، کیڈک آفت بھاری

صبر لٹے تے ہوش لٹاوے، جان کھڑے کڈھ ساری

دل میرے وچ تونہیں آیا، بہہ بہہ گھتیں جھاتیں

سائت بھر ہو ظاہر ویکھن، نین میرے بہہ گھاتیں

ہاڑ

ہاڑ مہینے سر پور گزری، دھپّ وچھوڑے والی

سورج غماں دے ہڈیاں مغزوں، کر دکھلائیاں خالی

شمس دو پیکر دے وچ سینے، جیوں اج چمکاں مارے

اییویں زخم تیرا اج میرے، سینے دے وچکارے

توں سفنے وچ روندی پٹدی، چھوڑ گؤں کر بیرے

جے اک وار ملیں مڑ واراں، جان قدم وچ تیرے

ساون

ساون چڑھے بدل سر آون، ندیاں نیر اچھالے

نین میرے ہنجھ لہریں ڈبدے، بحر فراقَ وچالے

آب سروں وه رڑھیاں یارا، جند پلک یا گھڑیاں

میں منتارو کشتی باجھوں، نیں ڈوبو وچ وڑیاں

کالیاں گھاٹاں سہائیاں سر تے، آہیں جوش کھلارے

یار ملے میں بنے لگدی، ملے پلک وچ تارے

بھادوں

بھادوں بھاء میرے دکھ بھارے، تپے دماغ بخاروں

روئ زمیں دا تختہ گلیا، میری گریازاروں

حاَل میرے دی مشکل بھاری، ویکھ کدی اک واری

خوش اقبال اوہا جس تیرے، جان قدم پر واری

اسو

اسو آس دراڈی مینوں، روندیاں جگ وہانے

سوہنے والیاں اکھیں اوہا، کنہدیاں زور ندھگانے

دن روواں میں راتیں جھوراں، تازے کراں سیاپے

دن ماتم میں رات قضیے، ایہہ دوزخ سر جاپے

جے ہے عشقَ تیرا بھلیائی، مّل بہشت نہ کائی

جے ہے برا نہ دوزخ حاجت، کافی اجر جدائی

کتک

کتک کٹک برہوں دے دھانے، مینوں لٹّ سدھائے

اس دلبر دے نین ترکھے، وگ دل کاری آئے

دیکھ لواں ہن طالع اپنے، مڑ کد ملے پیارا

کر گھائل چھّل جاناں دم وچ ایہہ اس دا ورتارا

کر پھیرا دکھ لمے ہوئے، مر کھپیاں وچ دوری

سینہ پرزے جگر شراروں، تن من ہویا چوری

مگھر

مگھر ماه عمل دے پالے، تیریاں واه رزائیں

مدت جلی بلی میں دردیں، ہن تے آ مل جائیں

رخوں نقاب اتار کرم تھیں، سفنے روپ دکھائیں

کتیوں گھیر گھڑی بھر پہلی، نیند اکھیں وچ پائیں

میں تیری توں کس تھیں نسیں، کس تھیں گھتیں پرده

پاس ہوندوں ایہہ درد سنیندوں، واه دردا واه دردا

پوه

پوه مہینہ ٹھنڈا چڑھیا، جگر ودھیرے سڑیا

لمی رات فراکاں والی، یار نہ مڑ گھر وڑیا

گھر میرے توں پیر ن پاویں، ویکھ دکھاں دیاں آہیں

ایہہ آخر دکھ لائے توہیں، ہن کیوں ہٹیں پچھاہیں

دید تونہی دکھ تیرا مینوں، میں تیری توں میرا

تونہیں دولت تونہیں مالک تونہیں آپ لٹیرا

ماگھ

ماگھ مگھائی دل دی آتش، جان گئی ہو بیرے

جیوں جیوں کراں علاج دکھاں دا، تؤں تؤں ہون ودھیرے

کر گھائل توں نہ مڑ ملیا، تے ایہہ درد نہ مکے

کاٹھ ہویا سکّ تن من میرا، ظالم نین نہ سکے

جے اک وار ملیں میں پچھاں، بعد سلام دوائیاں

توں ایہہ نین میرے وچ کتھوں، ندیاں ٹور وگائیاں

پھگن

پھگن ماه فراکوں روندی، پئے اکھیں وچ روہے

واه واه عشقَ تیرے نے مینوں، دکھ دتے سکھ کھوہے

ہن ایہہ اکھیں سوندیاں ناہیں، نیند گؤں لے نالے

آن وکھا اوه شعلے نوری، کھلیاں نینداں والے

دل دا خون اکھیں تھیں وہندا، غم دیاں وگن کٹاراں

وچ کزیاں تیریاں روندی، گئے مہینے باراں

اسے حاَل زلیخا تائیں، سارا سال وہایا

نہ اوه کھلیاں نینداں غالب، نہ اوه یار دسایا

جریا برس دے غم بھارا، طاقت رہی نہ زورا

اکھیں پکّ رہن وچ لالی، بدن گیا ہو کھورا

اکو سال زلیخا تائیں، غم دے سوز وبالوں

دوزخ دے وچ کٹن نالوں، بڑا ہزاراں سالوں

گزریا سال اکاہر غم دا، ہن دوہرے دی واری

وگی کلام دلوں دو حرفی، تالا فعال وچاری