عمر ِمن در یاس وحرماں از غمِ دنیا گذشت

عمر ِمن در یاس وحرماں از غمِ دنیا گذشت

وامی برجانم چو امروزم اگر فردا گذشت

فیض از حد دل ز خود از تنگِ ظرفیہا گذشت

قطرہ بر خود آنقدربالید کہ از دریا گذشت

داغم از گرمیِّ رفتارِ جوانی گوئیا

ہمچو برق ابرِ بہار از مرغزار ِماگذشت

عشق را میرم کہ تا گورِ غریباں نعشِ قیس

با شکوہے شد کہ گوئی محملِ لیلیٰ گذشت

دست تا برداشتم دیدم کہ کار از دست رفت

تا کماں را زہ کنم نخچیر از صحرا گذشت

یار وصحنِ باغ و طرف جوی وانگہ ترک مے

کس بمے نومی تواند زاہد از میناگذشت

یک نفس نگذاشتی ساقی و شاہد را عزیزؔ

چوں گذشت از ایں و آں یارب چواز دنیا گذشت