بایں رحمت بچشمِ کم مبیں عصیاں پناہاں را

بایں رحمت بچشمِ کم مبیں عصیاں پناہاں را

جمالے ہست در مشکیں نقاب ایں رو سیاہاں را

ببوئے دوست جانی سوختم شاید قبول افتد

چراغے داشتم در رہ نسیمِ صبحگاہا ں را

بود پیمانہا لبریزد جانہا برلب از حسرت

کہ کج دار و مریز آموخت یارب کج نگاہاں را

بخونِ اہل دولت آز دستی در حنا دارد

گدایاں عید می دانند مرگِ پادشا ہاں را

ندارد حاجتِ تصدیق خونِ کشتگانِ او

بایں حسن وجمال از کس نخواہد حق گواہاں را

زشب کوری گریزے نیست ورنہ پیشِ پاباشد

چراغ از نقش پائے رہرواں گم کردہ راہاں را

فغان زاں شوخ ِشور انگیز شیریں کار بے پروا

کہ میخواہد بکامِ خود زبانِ داد خواہاں را

عزیزؔ این چامہ ہست اکسیرِ دانش سرمۂ بینش

زہندوستاں بنو راہاں فرست اہل صفاہاں را