خوشا طالع کہ ماہے بادہ پیما بامن امشب شد

خوشا طالع کہ ماہے بادہ پیما بامن امشب شد

دو دل چوں شیشۂ و پیمانہ یک جان و دو قالب شد

در آمد چوں بہم از در سحر سربرزد از خاور

شبم چوں روزِ روشن بود روزم تیرہ چوں شب شد

شب ِہجر است دہ صبرے دلِ بیتاب و مضطر را

زیارب یاربِ من عالمے بیدار یارب شد

ز عمرے خواستم را زِدلش گویم بہ تنہائی

چو تنہا یافتم محو ا زدلِ من حرف ِمطلب شد

یکے ہست اصلِ حسن و عشق اما جلوہ گر چوں شد

بعاشق گشت موسوم ایں بمعشوق آں ملقب شد

نہ دنیا را نمودے نہ وجودے بود عقبی را

منور ہر دو عالم از طلوعِ ایں دو کوکب شد

رقیب از نخوت آخر راندہ آں بار گہ آمد

عزیزؔ از خاکساریہا دراں حضرت مقرب شد