مہ ِمصر است داغ از رشکِ مہتابے کہ من دارم

مہ ِمصر است داغ از رشکِ مہتابے کہ من دارم

زلیخا کورشد در حسرتِ خوابے کہ من دارم

نہ گلچیں را بدامانست و نہ درجامِ ساقی را

بیاد ِ دوست در دل آتش و آبے کہ من دارم

دلست ایں کاں حریفِ آتش عشقت بود ورنہ

جہنم برنمی تابد تب و تابے کہ من دارم

بہ تیغِ کند عشقم تاقیامت نیم ِجاں خواہد

دریغا کار باید رو قصابے کہ من دارم

بود افسانۂ کز خواب باشد راحتِ مردم

بتلخی مرگ بہتر از شکر خوابے کہ من دارم

ببیں آں رو و مو و خط وخال و چشم و ابرو را

بدل دادن چہ می پرسی ز اسبابے کہ من دارم

عزیزؔ از ہفت بحرونہ صدف بیروں بود جایش

بعالم جستجویِ دُرِّ نایابے کہ من دارم