می کند مرہم گریز از سینۂ افگارِ ما

می کند مرہم گریز از سینۂ افگارِ ما

عافیت پرہیز سازد از دلِ بیمار ما

ہر گل ِفتنہ کہ در گلزارِ ہستی بشگفد

می کند دستِ فلک آرایشِ دستارِ ما

باغبانِ گلشنِ عشقیم مارا کم مداں

می کند روح القدس طاؤسیٔ گلزارِ ما

می شود کونین و یراں گرچہ ما ویراں شویم

پایۂ عرش است بالائے سرِ دیوارِ ما

توبۂ ما زہد وتقوی را بفرحت آورد

کعبہ در رقص است از ناقوسِ استغفارِ ما

آگہی از اندک و بسیار ِما رسوا مکن

پلۂ میزاں چہ سنجد اندک و بسیارِ ما

ہر چہ با دشمن بگوئی میکند برعکسِ او

بافلک گوئیم بکشائی گرہ از کار ما

در جہاں بگذاشتی مارا و خود رفتی عزیزؔ

کارِ خود کردی و نکشادی گرہ از کارِ ما