مرا خود کشتہ وافگندہ در حیرت جہانے را

مرا خود کشتہ وافگندہ در حیرت جہانے را

بہ تیغ از ہر کسے پرسد کہ کشت ایں خستہ جانے را

بہ نیرنگِ جہاں دل بستنم ماند بمرغے کاں

بعکس گلبنے بر آب بندد آشیانے را

ہرآں مرغے کہ درمستی بگلشن چرخ زن آید

بیادم می دہد ذوقِ طوافِ آستانے را

فلک بے مہروماہم بے وفامن بیدل و بیکس

کہ خواہد کرد برمن مہرباں نامہربانے را

روا باشد کہ سر از سجدۂ دیر وحرم پیچم

کہ من مالیدہ ام برجبہہ خاکِ آستانے را

زعرض ِحالِ دل مکتوب و قاصد برنمی آید

مگر اندر نورد نِامہ می پیچم ز بانے را

در ِگلشن برویم باغباں بیہودہ می بندد

کہ چوں طاؤس من باخویش دارم گلستانے را

چو عاجز شد فلک از بارِ عشق انداخت بر آدم

کہ بر خاک افگند حامل ز سربارِ گرانے را

زبیم ِروزِ پرسش فارغم از بینوائیہا

کہ می پرسد دراں ہنگامہ چوں من بےز بانے را

ندارد ذوقِ شاہد بازی در رندی عزیزؔ اکنوں

فراقِ نو جوانی کرد پیر آخر جوانے را