الٰہی شوخیٔ پروانہ دہ شمعِ ز بانم را

الٰہی شوخیٔ پروانہ دہ شمعِ زبانم را

منورکن ز نورِمعرفت بزم ِبیانم را

الٰہی موج خیزِ حمد کن بحرِ بیانم را

زموجِ کوثر ِتوحید ِخودترکن زبانم را

خیالِ یار در خوابم چناں از خویشتن بُرد است

کہ بانگِ صور ہم افسانہ شد خواب ِگرانم را

چساں گنجِ صفاتش را بروں آرم کہ عقل اینجا

بہ بندد از کلیدِ خامشی قفلِ زبانم را

زبار ِجرمہایم بشکند میزاں یقین دارم

نمی دانم چساں سنجند ایں بارِ گرانم را

دو روزست ایں بہار ِعمر فصل ِگل دریں گلشن

عبث بادِ صبا بر باد سازد آشیانم را

ہمائے عشق از من میخورد قوت ِشبا روزی

سگ ِدنیا چہ داند قدر ِمشتِ استخوانم را

من آں مرغم کہ برطوبیٰ سکونت داشتم لیکن

فرو انداختہ شاہینِ قسمت آشیانم را

پئے تعظیمِ سیلاب ِحوادث اندریں دنیا

بود برخاستن عادت ہمیشہ آستانم را

برائے گرمیٔ ہنگامہائے آتش افروزی

بدوزخ می برد مالک دلِ آتش فشانم را

گزک از چاشنیِ غم کباب از سینۂ بریاں

شراب از خونِ دل باشد مہیا میہانم را

عزیزؔ ایں نغمہ تا کے پیشِ زاغانِ جہاں خوانی

بجز مرگانِ قدسی کس نمی فہمد ز بانم را