در نعت خواجہ ٔ لولاک و اصحاب پاک اوفرماید

روشن آں بدری کہ کمتر منزلش عالم بود

خرم آں صدرے کہ قبلہ اش حضرت اعظم بود

ایں جہاں رخسار او دارد آں دلبر شدہ است

و اں جہاں انوار او دارد از آں خرم بود

حاکمے کاندر مقام راستے ہر دم کہ زد

بر خلاف آں اگر یک دم زنے آں دم بود

راہ عقل عاقلاں را مہر او مرشد شد است

درد جاں عاشقاں را نطق او مرہم بود

صد ہزاراں جاں فدای آں سوارے کن جلال

غاشیہ اش بر دوش پاک عیسیٰ مریم بود

از رخش گردد منور گر ہمہ جنت بود

وز لبش یابد طہارت گر ہمہ زمزم بود

فرش ما سر بر کشد تا عرش را زیر آورد

دست آں دارد کہ از زلفش بر او ریشم بود

طلعت جنت ز شوق حضرتش پر خوشدست

دیدۂ دوزخ ز رشگ غیبتش پر نم بود

از گریباں زمیں گر صبح او سر بر کشد

تا شب حشر از جمالش صد سپیدہ دم بود

بالعمرک انبیا را فکرت رحمان کہ ہست

یا عفا اللہ اولہا را زہرہ یک دم بود

با الم نشرح چگوئی مشکلی ماند ببند

با فترضی ہیچ عاصی در مقام غم بود

خوش سخن شاہی کز اقبال کفش در پیش او

کشتہ ٔ بریاں زباں یابد کہ در وی سم بود

خاک را در صدر جنت آبرویش جاہ داد

آتش ابلیس را از خاک او ماتم بود

چرخ را از کاف لولاکش کمر زریں بود

خاک را باحاء احمامش قبا معلم بود

خاک زاید گوہری کز گوہراں برتر شود

بچہ زاید آدمی کو خواجہ عالم بود

ہر کہ در میداں مردی پیش او یک دم زند

رخش او گو سالہ گردد گر ہمہ رستم بود

در شبی کو عذرا خطانا ہمی خواہد ز حق

جبرئیل آن جا چو طفل الکن و ابکم بود

حکم الا اللہ بر فرق رسول اللہ بین

راستی زیں تکیہ گاہے آدمی را کم بود

مہ بر چرخ فلک چو نحلقہ زلف و رخش

گاہ چوں سیمیں سپر گہ یارۂ معصم بود

شاہ انجم موذن وی گشتہ اندر شرق ملک

ز انجمال وی شعار شرع را معلم بود

با دوشان فلک را دور او ہمرہ شدہ است

خاکپاشاں زمیں را نعل او ملحم بود

سدرہ ٔ طاوس یک پر کز ہمائے دولتش

بر پر خود بست از آں مروحی را محرم بود

خضر گرد چشمۂ حیواں از آں می گشت دیر

تا مگر اندر زمیں باوی دمے ہمدم بود

تا نہنگش در عجم گرد زمیں چوں عمر است

تا ہز برش در عرب غرندہ ابن العم بود

نے در آں آثار گر ز و ناچخ عنتر بود

نہ در آں اسباب ملک کیقباد و جم بود

با خرد گفتم کہ فرعی بر تر از اصلے شود

گفت آرے چوں بر آں فرق اتفاقے ضم بود

گفتم اے بو بکر با احمد چرا یکتا شدے

گفت ہر حرفے کہ ضعفے یافت آں مدغم بود

گفتم اے عمر تو دیدی بوالحکم بس چوں برید

گفت زمرد کے سزاے دیدۂ ارقم بود

گفتم اے عثمان بنا گہ کشتۂ غوگا شدے

گفت خلخال عروس عاشقاں زاں دم بود

گفتم اے حدر مئے از ساغر شیراں بہ خور

گفت فتح ما ز فتح زادۂ ملجم بود

باد را گفتم سلیماں را چرا خدمت کنی

گفت از آں کش نام احمد نقش بر خاتم بود

اے سنائیؔ از رہ جاں گوے مدح مصطفےٰ

تا ترا سوئے سپہر برتریں سلم بود