ز خوشبوئے دلاویز معین الدین حسن رقصم

ز خوشبوئے دلاویز معین الدین حسن رقصم

بہ طوفِ گلشنِ لطفش چوئے بو یاسمن رقسم

خوشا وقتے زہے بختے کہ در ذوق وصال او

چو خاک پاک پائے دوست در دشت و دمن رقصم

ز فیضِ چشمِ مستِ او از کفر و دیں گذشتہ ام

ہمی نازم کہ در طوفِ معین الدیں حسن رقصم

اگر چہ اندرون من بجز خوشبوئے جاناں نیست

مگر حیراں ز مشک خود چو آہوئے ختن رقصم

انا الحق گر ہمی جرم است کردے قتل لازم شد

بہ ذوق و شوقِ تغیش بے نیاز جان و تن رقصم

اگر بر مرقدم آئی بہ ذوق ناز فرمائی

غزل خوانی کناں خیزم بہ شوق اندر کفن رقصم

مرا ہم دین و ملت بود ہم جانے و ایمانے

خرد پر دردۂ بودم زلطفِ ذوالمنن رقصم

بہ من اسرار جانِ خویش ظاہر شد بہ ایں سامان

کہ از فیض نگاہ دوست با دار و رسن رقصم

بہ ہر جانب کہ می نگرم بجز او کس نمی یابم

ز بوئے نافۂ مشکین چو آہوئے ختن رقصم

زہے دانم کہ ذوقِ دردِ انساں کارِ طفلاں نیست

سراپا سوز غم ہستم بہ عزم کوہ کن رقصم

ز امید نوید صبح روشن زندگی روشن

بہ تجدید مذاقِ عشق در بیت الحزن رقصم

مذاق عاشقی انورؔ مگر روشن شود روزے

منِ پروانۂ سوزاں میان انجمن رقصم