صبا رسی چو بہ دہلی بکوئے آں جانی

صبا رسی چو بہ دہلی بکوئے آں جانی

ز من سلام و پیامے بوئے تو برسانی

کہ اے نظامِ جہاں فخر خانوادۂ چشت

برائے تست مسلم خطاب سلطانی

تو اے ز عشق رسیدی بشان محبوبی

توئی کہ بندۂ و محبوب پاک یزدانی

بغور چوں کہ بدیدم رخت بدانستم

عیاں است جلوۂ ربی بشکل انسانی

بچہرہ ات ہمہ انوارِ احمد پیداست

ز مصحفِ تو عیاں است شانِ قرآنی

بیادِ روئے تو بودن ترا پرستیدن

ہمیں ز پیرِ مغان یافتم مسلمانی

چہ باک و ارم ازیں زاہدان ظاہر بیں

اگر کنند بمن طعنہ ہاز نادانی

مرا چہ کار بہ کیش و بہ مذہب و ملت

خدا گواہ ست کہ شاہا مرا تو ایمانی

ز فرقتِ تو شہا بندہ ات جگر خون است

بروزِ عرسِ خود اے کاشکے مرا خوانی

بہ پیش روضۂ تو زار نالہا بہ کشم

کنم طواف حضوری بچشم گریانی

گہے برقص در آیم بذوق و مستیٔ و عشق

گہے بوجد بہ بینم سماع روحانی

حجاب دور کنم فاش ذکرہا گوئیم

کہ من زہجرِ تو دیدم چہا پریشانی

خدا کند کہ کنم من زیارتِ دہلی

کہ ہست خواب گہ عاشقان سبحانی

چو بخت یار شود سوئے در گہے بروم

کہ ہست بارگہ شاہ قطب ربانی

اگر نصیر شود بخت روشنی طلبم

ز آستانِ حضورِ چراغ نورانی

بر آستانہ کہ در یمن ہمنرِ طور است

کبم کلام بہ پیش کلیم ربانی

بہ فخر ہر دو جہاں رفتہ یاوری طلبم

کنم دو دیدہ منور ز حسنِ رحمانی

منم کہ مستِ الستی زبادۂ عشقم

چرانہ پائے تو بوسم کہ شاہِ مستانی

منم کہ طوق غلامیت در گلو دارم

منم ز حلقہ بگوشاں تو نیک می دانی

منم بباغ تو نو بادۂ حدیقۂ چشت

حفاظتم بکن از تند باد طوفانی

مرید تو شدہ محصور لشکرِ اعدا

بہ فکرِ بندۂ تو ہست فوجِ شیطانی

بدرگہ تو کنم الغیاث اے شاہا

ز شر لشکر اعدا مرا تو برہانی

کجاست حضرتِ اقبال تا ز حالتِ من

خبر دہد بہ حضورِ جناب سلطانی

مپرس چیست سوالم تو اے شہ عالی

کہ حاجتِ من بیچارہ خوب می دانی

مجال و تاب ندارم کہ عرض حال کنم

کہ اشکِ دیدۂ من کردہ زورِ طغیانی

ز فیضِ عامِ تو اے شاہِ من تعجب نیست

اگر بمور ضعیفی دہی سلیمانی

بیان وصف تو گفتن زبندہ ممکن نیست

کہ من ہر آنچہ بگویم تو بر تراز آنی

مراد بود کہ یک چند عرضِ حال کنم

وگرنہ نیست مرا دعوئے سخن دانی

بسوئے چشتی خستہ جگر نگاہے کن

کہ حالِ بندہ ز تو ہیچ نیست پنہانی