آپ ہیں ہم بیکسوں کے یا علی فریاد رس

آپ ہیں ہم بیکسوں کے یا علی فریاد رس

مصطفیٰ کے ہم نشیں اور دین کے میر عسس

لے کے مشعل چرخ گر ڈھونڈھا کرے صدہا برس

اے بغیر از مصطفیٰ نابودہ ہمتائے تو کس

بستہ بر مہر تو ایزد مہر حورالعین بس

تیرے خاکِ پا سے ہے ترکیب جسم نہ فلک

تیرے خادم ہیں یہ جن انسان اور حور و ملک

دیکھ لے جب تک نہ تیرے روئے انور کی جھلک

مہرۂ مہر از گلوئے صبح بر نازد فلک

گر نہ از مہرت بر آید صبح صادق را نفس

تو نے پھیرایا علی ہے پنجۂ خورشید راہ

رایت توحید حق تیرا علم نصرت پناہ

تو مجسم فتح ہے یا آیت فضل الہ

کارواں سالارِ جاہت چوں کند آہنگ راہ

چرخ را بر دست پیش آہنگ بندد چوں جرس

کون ہے جس کو تہور سے ہے تیرے انحراف

حال کیا دیکھا نہیں عنتر کا ہے روز مصاف

واہ اے تیغ علی مرحب کے دوٹکڑے تھے صاف

ضربتِ دست تو از دستاں بدیدی در مصاف

مرغ روحش بیگماں از بیم بشکستے قفس

اللہ اللہ یا علی ہے مرتبہ تیرا بلند

جبرئیل با وفا ہیں تیرے در کے مستمند

آسمان عزوشاں کا چرخ ہے تیرے سپند

در شکوہت را بمیزانِ معانی برکشند

از رہ خفت کم آید بو قبیس از یک عدس

معجزے قوت کے ہیں مشہور تیرے بیشمار

تو نے گہوارے میں اپنی چیر کر پھینکا تھا مار

کیا حقیقت گیو کی کیا قوت اسفندِ یار

در شکوہِ صولتت دستاں نیاید در شمار

در پر عنقائے مغرب کئے شکوہ آرد مگس

رحم تیرا مہر حق غصہ ترا خالق کا قہر

عرش تیرا چتر زریں بوریا ہے فرش دہر

آسماں قبضہ میں ہے زیر نگیں ہیں بر و بحر

چیست با قدرت سپہر دکیست بارائے تو مہر

آں ز قدرت مستعارو دیں زرایت مقتبس

قطرۂ اجلال رویت چوں در مکنوں زند

بحر اوصاف تو چشمک بر لب جیحوں زند

جوش دریائے ولایت تادر بیچوں زند

گر دل دریا عطایت موج بر گردوں زند

لجۂ گردوں دران گرداں نماید ہمچو خس

مرد میدان دغا ہو تم علی مرتضیٰ

کون تیرا جنگ میں مد مقابل ہوسکا

خندق و خیبر میں تیری ذات تھی مشکل کشا

اندراں میداں کہ مردان سعادت جوئے را

از رہ مردی عناں از دست برباید فرس

تو کہ شیر حق بودی در غزوۂ روز احد

خوش نمودی یا علیٰ آں زور بازو ئے صمد

گر ببیندز خم تیغت را بروز جد و کد

نشتر شمشیر شیراں روئے در شریاں نہد

چوں طبیب مرگ گیرد ساعد جاں را مجس

برش تیغ قضا سے ہے لرزتا کوہسار

خود قضا شمشیر پر ہوتی ہے پھر پھر کر نثار

زیر راں دلدل ہو جب دست خدا میں ذوالفقار

از میانِ مشرق میداں بر آئے مہر دار

رایت نصرت زپیش و رایت دولت زپس

پیش ازیں گرچہ بعالم شہ سواراں بودہ اند

رخ نیا وردند پیشت از غم بیم و گزند

چرخ را آری بگردن از سر خم کمند

خلق ہفت اقلیم اگر آں روز ہمدستان شوند

از رہ مردی نیارد تاب میدانِ تو کس

سرورا قوت تو داری از یدِ پروردگار

کے توانم وصف قدرت را کہ آرم در شمار

گربر آری تیغ حق را درمیان کار زار

صورتے گردد مجسم فتح گوید آشکار

لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار