از نور روئے اوست کہ عالم منور است

از نور روئے اوست کہ عالم منور است

حسن چنیں لطیف چہ حاجت بزیور است

سلطان چار باشش و ہفت طاق و نہ رواق

بر درگہِ رفیع جلالش چو چا کراست

زوجِ بتول بابِ امامین مرتضیٰ

سردارِ اؤلیا و وصیِ پیمبر است

مسند نشینِ مجلسِ ملک ملائکہ

دو آرزوئے مرتبہ و جاہِ قنبر است

ہر ماہ ماہِ نوبہ جہاں مژدۂ می دہد

یعنی فلک زحلقہ بگوشانِ حیدر است

اسکند راست بندۂ او از میانِ جان

چوبک زنِ درش بہ مثل شاہ قیصر است

گیسو گشادہ گشت معطر دماغ روح

رورا نمودو عالم ازاں رو منور است

جودش وجود داد بہ عالم از آں سبب

عالم بہ یمن جود وجودش مصور است

خورشید لمعہ اے است زِ نورِ وِلایتش

صد چشمۂ حیات و دوصد حوضِ کوثر است

نزدیکِ ما خلیفۂ برحق امام ما است

مجموع آسمان و زمینش مسخر است

مداح اہل بیت بہ نزدیک شرع و عقل

دنیا و آخرت ہمہ او را میسر است

لعنت بہ دشمنانِ علی گر کنی رواست

می کن مگو کہ ایں سخنی بس مکرر است

گوئی کہ خارجی بود از دینِ مصطفیٰ

خارج مگو کہ خارجی شوم کافر است

ہر مومنی کہ لاف ولائے علی زند

توقیعِ آل آل بہ نامش مقرر است

بادستِ جود او چہ بود کان مختصر

باہمتش محیط سرائے محقر است

او را بشر مخواں تو کہ نور خدا ست او

او دیگر است و جلالت او نیز دیگر است

طبع لطیف ماست کہ بحری است بیکراں

ہر حرف از ایں سخن صدفی پر زگوہر است

ہر بیت ازیں قصیدہ کہ گفتم بہ عشقِ دِل

میخواں کہ ہر یکی زیکی خوب و خوشتر است

سیدؔ کہ دوست دارِ رسول است و آلِ او

بر دشمنانِ دینِ محمد مظفر است