الٰہی بحق نبیٔ انام

الٰہی بحق نبیٔ انام

علیہ الصلوٰۃ و علیہ السلام

بحق امامِ علی مرتضیٰ

دحب نبی و ولی خدا

بحق بتولِ کہ زہر است او

نساء جہان را وے است آبرو

بحق امام حسن مجتبیٰ

جگر گوشۂ شاہِ مشکل کشا

بحق امام شہیدانِ حسین

شہادت از و یافتہ زیب و زین

بحق امام شہِ دین و داد

کہ نامش علی ہست و زین العباد

بحق امامِ کہ باقر خطاب

شنیدیم او را ز روئے کتاب

بحق امام کہ او جعفر ست

بصدق و صفا خلق را رہبر ست

بحق امام کہ موسیٰ ست نام

از و یافتہ شرع و دیں انتظام

بحق امام علی رضا

لقب ضامن و ثامن آمد و را

بحق امام محمد تقی

کہ دینِ نبی شد از و منجلی

بحق امام نقی رہنما

شفیع خلائق بروزِ جزا

بحق امام حسن عسکری

کہ سوئے حقیقت کند رہبری

بحق امام کہ مہدیست آں

جہاں منتظر کی شود او عیاں

بحق ہمہ ذریاتِ رسول

کہ ہستند شاں جملہ اہلِ قبول

بحق محبان و اشیاع شاں

بحق غلامات و اتباع شاں

بحق بنائے کہ بیت الحرم

بود نامِ او کعبۃ اللہ ہم

بحق ملائک کہ بر انقیاد

کمر بستہ انداز سیرِ اعتقاد

بحق صحائف کہ بر انبیا

بتعلیم خلق آمدہ از سما

بحق ہمہ اؤلیا انبیا

کہ بودند شان خاصگانِ خدا

بحق کسانے کہ بامصطفیٰ

شہادت گرفتند اندر غزا

بحق کسانیکہ با مرتضیٰ

رفاقت نمودند اندر دغا

بحق شہیدانِ دشت بلا

کہ دادند جان و رضائے خدا

بحق شہنشاہِ دیں غوثِ پاک

نوازندۂ از سمک تا سماک

بحق غلامانِ ایں بارگاہ

کہ ہرفرد فردست عالم پناہ

بحق کسانیکہ دیوانہ اند

بشمع جمالِ تو پروانہ اند

بحق حریفانِ رندانہ وش

کہ از جامِ عشقت شدہ بادہ کش

بحقِ قلندر و شاں خاکسار

کہ دارند از سلطنت ننگ و عار

بحق مشائخ کہ در راہِ دیں

نجوم الہدیٰ اند و شمس الیقیں

بحق کسانے کہ در علم و فضل

بترویج دیں عمر کردند بذل

بحق کریمان دینِ متیں

کہ ہستند دیں را نصیر و معیں

بحق ضعیفانِ پیرانہ سال

کہ دارند در پارسائی کمال

بحقِ جوانانِ اہلِ صلاح

علیم تفحت باب الفلاح

بحق ہمہ مؤمنان جہاں

کہ بر دین و ایماں شدہ مرگ شاں

گناہان مارا بہ بخش اے کریم

کہ انی لئیم و انت الکریم

بہر مشکلاتے کہ داریم ما

بفضلِ خود آساں بکن اے خدا

رہانیدۂ کشتی نوح را

ز آفاتِ طوفانِ علم ربا

بگرداب آفات افتادہ ایم

نباشی اگر نا خدا چوں رہیم

صرفنا اللیالی وایامہا

من العمر بالمعصیۃ والہوا

نگاہے بما اے خدا برفگن

لقد انقضی العمر طال الحزن

ز تلبیس ابلیس نا چارہ ایم

بہ تبعیت نفسِ امارہ ایم

نجا تیم دہ اے خدا زیں بلا

بکن دور ایں نفس و شیطان ما

مراد ات یارانِ ایں انجمن

بر آور بہ لطفِ خود ذی المنن

بہر احتیاجے کہ دارند پیش

روا کن خدایا باحسانِ خویش

بر ارباب ایماں، کشا بابِ رزق

کہ مفلس نمانند ایشاں بصدق

شفا دہ مریضانِ اسلام را

بر ایشاں کشا بابِ انعام را

بکن از سرِ دینداراں ادا

تمامی فرائض بلطف و عطا

نگہدار بر حالِ اہل سفر

کہ دررہ نیا بند نقص و ضرر

کسانیکہ محزون و افسردہ اند

بحب علی نیز غم خوردہ اند

ترحم علیہم رؤف العباد

اجرہم من النار یوم التناد

کسانیکہ کردند خود را خراب

بغمہائے آلِ رسالت مآب

تفضل علی حالہم یا کریم

باحسانک المستمر القدیم

بدہ مؤمناں را تو فتح و ظفر

بکن کافراں را ذلیل و بتر

علامات کفر از جہاں دور کن

ہمہ کافراں را تو مقہور کن

بدین نبی رونقے دہ تمام

کہ بر شرع قائم شود خاص و عام

بدہ حاکماں را تو توفیق خیر

کزا یشاں نیابد ضرر یار و غیر

تفضل علی جملۃ المؤمنین

لئلا یکونوا من الضالین

خصوصاً بحال من زار بیں

کہ جز تو نخواہم بدنیا و دیں

رہائی مرادہ زچنگِ بلا

بلائی کہ برپاست برما زما

بدہ قوت دل زدین خودم

قوی سینہ کن از یقین خودم

نہ نورِ ہدایت چرا غم فروز

شبِ تارِ مارا بکن ہمچو روز

منم در جہاں پر گنہ عیب کوش

ہمہ عیبِ من پوش اے عیب پوش

وضیعتُ عمری بطول الامل

وکنت مصرا بسوء العمل

کہول و ظلوم و جہولم چناں

کہ گویند بینند گاں الاماں

بسا گمرہاں از تورہ یافتند

بریدند از خود بتو ساختند

چہ باشد مراہم کنی رہبری

کہ گردم زہر عیب و نقصاں بری

بدر خرقۂ زور و مکر و فریب

کہ بر فقر کی بخشد ایں جامہ زیب

لسانی مع القلب فی الاعتراف

بسوء الخصائل و بالاعتناف

بقید تن و بند جسمم اسیر

منم پائے در گل توئی دستگیر

توئی شاہد بزمِ کون و مکاں

توئی نور بخش زمین و زماں

منم بندۂ پرگنہ شرمسار

توئی آفرینندہ آمرزگار

فان لم تکن لی شفیق رفیق

اکن فی محیط البلایا غریق

منم ماہی قلزم بیکراں

کہ افتادہ ام در سراب جہاں

بخشکی ہمہ عمر سر کردہ ام

در امواجِ خاکی بسر بردہ ام

ببر سویِ بحرِ خودم زیں سراب

کہ از پائے تا سر شوم غرقِ آب

درِ معرفت بردل من کشائے

کہ ناید نظر جز تو از ما سوائے

وہب من لدنک الضمیر المنیر

فانی علی کل شئی قدیر

خطے بر گناہ وجودم بکش

خلاصم بفرما ازیں کش مکش

شرابِ محبت بنوشاں مرا

جدا ساز از ہل ہوشاں مرا

ندانم کہ من کیستم خلق کو

بجز تو ندارم بکس گفتگو

خبردہ الٰہی مرا زاں مقام

کہ بے صوت میروید آنجا کلام

زدنیا و دینم ہمینست بس

نمن دانم ونے مرا ہیچ کس

تجلی دہ اے شعلۂ نورِ من

بسوزاں بیک جلوۂ طورِ من

زخود بیخودم ساز اے ذوالجلال

فراموشیم دہ زہر قیل و قال

بدہ تاب اے نورِ جاں بالعجل

ازاں پیشتر کہ بیاید اجل

سحاب نمودِ مراد و رکن

تنم راز نورت پر از نور کن

نماند مرا اسم و رسم و اثر

ندارد کسے از نشا نم خبر

تو باشی ہمیشہ بملکِ وجود

شہنشاہ و سلطانِ تختِ شہود

بعجز و نیازؔ من اے بے نیاز

تلطف بفرما و بامن بساز

فطوبی لمن قلبہ المستنیر

بنور الالہٰ العلیم الخبیر