یار من باکمالِ رعنائی

یار من باکمالِ رعنائی

خود تماشا ؤ خود تماشائی

عشق بازی بہ خویشتن دارد

غیرتش تابِ غیر کئے دارد؟

در ازل دیدہ بر رخش وا کرد

خویشتن را بہ خویش شیدا کرد

در بطونش نمود عشق مقام

شد مسافر سکونت و آرام

شد چو حب نظارہ دامن گیر

گشت مطلق بہ دام، قید و اسیر

از تقاضائے حب جلوہ گری

آمد اندر حصارِ شیشہ، پری

خواست آں حسن بے نظیر و مثال

متجلی شدن بہ ایں امثال

نا گہاں کرد امرِ ”کن فیکون“

نقش بستہ جہان بو قلموں

شد ہزاراں ہزار شکل غریب

از تجلی نورِ ذاتِ حبیب

یک جہانے زجنس جن و ملک

واں دگر از عناصر ست و فلک

خود بر آمد بہ شکلِ ایں اکواں

حسبِ درخواست حضرتِ اعیاں

ہست عالم تمام مرآتش

کاندر و ظاہر ست آیاتش

طرفہ تر ایں کہ رای ؤ مرآت

جزیکے نے چہ گویمت، ہیہات

ہیچ کس رانہ یافت ایں قابل

کہ ظہورش بود، در او کامل

آخرالامر سوئے آدم دید

بہتر و خوب ترز عالم دید

متصف با صفات تنزیہی

ہم درو، وصفِ نعتِ تشبیہی

زیں سبب شد خلیفہ اش انساں

دیگرے کس نبود لائق آں

اوست آئینہ، صاحب الوجہین

گربہ بینی تو با حقیقتِ عین

روئےموئے خصائص ربی

وجہ طرفی، نقائص عبدی

سجدہ اش بانقائص عبدی

جانب آں خصائص ربی

پس ہموں ساجد ست وہم مسجود

نیست در دہر غیر او موجود

جز عدم نیست غیر ذات خدا

پس بود عین او ہمہ اشیا

مجملے ہست انچہ گفت نیازؔ

کرد کوتاہ، قصہ ہائے دراز

بایدت گر برایں دلیل، گواہ

کن نظر جانب کلام اللہ