فروغِ حسنِ کامل بود شب جائے کہ من بودم

فروغِ حسنِ کامل بود شب جائے کہ من بودم

نگاہِ ناز قاتل بود شب جائے کہ من بودم

عجب غارت گرِ دل بود شب جائے کہ من بودم

نمی دانم چہ منزل بود شب جائے کہ من بودم

بہ ہر سو رقص بسمل بود شب جائے کہ من بودم

حسیں و مہ جبین و نازنین و قند گفتارے

بایک لطفِ نظر عشاق را انجام شد کارے

باہر عشوہ جفا جوئے با ہر غمزہ ستم گارے

پری پیکر نگارے، سروقدے، لالہ رخسارے

سراپا آفتِ دل بود شب جائے کہ من بودم

باصد ارماں رسیدم چوں بہ بزم خسروِ خوباں

بہ عرضِ مدعا، دل بے قرار و دیدہ ام گریاں

دلے ایں چیست ناکامی پئے من حسرت و حرماں

رقیباں گوش بر آواز، واو در ناز و من ترساں

سخن گفتن چہ مشکل بود شب جائے کہ من بودم

عجب بے باک و بے پروا نگاہِ عاشقاں خسرو

بجائے می رسد عارفؔ فتدوہم گماں خسرو

حقیقت فاش می گویم کجا صاحب دلاں خسرو

خدا خود میر مجلس بود اندر لا مکاں خسرو

محمد شمعِ محفل بود شب جائے کہ من بودم