ترکِ من اے من غلامِ روئے تو

ترکِ من اے من غلامِ روئے تو

جملہ ترکانِ جہاں ہندوئے تو

لعلِ تو شیریں ترا ز آبِ حیات

خوشتر از ماہ تمام آں روئے تو

خرم آں عاشقِ کہ بیند آشکار

با او آں طلعتِ نیکوئے تو

فرخ آں بیدل کہ یا بدار سحر

از گل و گلزار عالم بوئے تو

حیف نبود باچین تشنہ جگر

وآب حیوان را گان در جوئے تو

غمزدہ خونخوار تو کرد آنچہ کرد

تاچہ خوابد کردد باما خوئے تو

من چو سرور پائے تو انداختم

بر سر آیم عاقبت چوں موئے تو

ہم بہ بیند جان جمال تو عیاں

چوں نہاں شد در خمِ گیسوئے تو

بر زمان جائے دگر بے کم کنی

تا عراقیؔ رہ نیائد سوئے تو