احن شوقا الیٰ دیار لقیت فیہا جمال سلمٰی

احن شوقا الیٰ دیار لقیت فیہا جمال سلمٰی

کہ می رساند ازاں نواحی نویدِ لطفت بجانبِ ما

بوادئی غم منم فتادہ زمامِ فکرت ز دست دادہ

نہ بخت یاور، نہ عقل رہبر، نہ تن توانا، نہ دل شکیبا

زہے جمالِ تو قبلۂ جاں حریمِ کوئے تو کعبۂ دل

فان سجدنا الیک نسجد و ان سعینا الیک نسعےٰ

ز سرِّ عشقِ تو بود ساکن زبانِ اربابِ شوق لیکن

ز بے زبانی غمِ نہانی چناں کہ دانی شد آشکارا

بکت عیونی علیٰ شیونی فساء حالی ولا ابالی

کہ دانم آخر طبیبِ وصلت مریضِ خود را کند مداوا

اگر بہ جورم بدانی از در و گر بہ تیغم بیفگنی سر

قسم بجانت کہ بر ندارم سرِ ارادت ز خاکِ آں پا

بہ ناز گفتی فلاں کجائی چہ بود حالت درایں جدائی

مرضت عشقا، دمت ہجرا، فکیف شکوا الیک شکوا

بر آستانت کمینہ جامیؔ مجال بودن ندید ازاں رو

بکنجِ فرقت نشستہ محزوں بکوئے محنت گرفتہ ماوا