چہ گویم از عروجت غوث اعظم پیرِ لا ثانی

چہ گویم از عروجت غوث اعظم پیرِ لا ثانی

کہ سبحان الذی اسریٰ عجب محبوبِ سبحانی

خدا روئی، خدا خوئی، خدا دانی، خدا شانی

خدا وندانِ عالم را خداوندی و سلطانی

تو عبدالقادر و قادر، امورِ حق ز تو صادر

تو قادر برسرِ غادر، تو غوثِ جن و انسانی

تو بازِ اشہبی شیخِ شیوخی نورِ ربانی

تو ظل احمدِ مرسل، پناہ انسی و جانی

شہود شانِ بے چونی، نمودِ سرّ مکنونی

کلیدِ کنزِ مخزونی، کلیدِ گنجِ پنہانی

تو کانِ شانِ محبوبی، تو جانِ ابنِ یعقوبی

خدا را خاص مطلوبی، جہاں را دین و ایمانی

دمِ معجز نما داری، خمِ زلفِ دوتا داری

دو عالم مبتلا داری، چو ابرو تیغِ برانی

تو برشاہاں شہنشاہی، کنی ہر چونکہ می خواہی

تو بر عالم ید اللہی، جہاں داری جہاں بانی

صفائے مصطفیٰ داری، ضیائے مرتضیٰ داری

قدم بر اؤلیا داری، تو محی الدین جیلانی

حبیبِ ذات اللہی، ز سرّ خاص آگاہی

بظاہر آمرو ناہی، بباطن آنچہ می دانی

نبی را قرۃ العینی، علی را فخرِ کونینی

تو از بحرینِ حسنینی، تو ہم لؤلؤ و مرجانی

بسویم یک نگاہے کن، گدا را پادشاہے کن

مرا اندر پناہے کن، زِ شرِّ نفس و شیطانی

بہارِ باغِ بغدادی، بہ بغداد از تو آبادی

تو بلبلؔ را گلِ شادی، تو ہر گل را گلستانی