Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دی پیدائش اتے پرورش . 6
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دی پیدائش اتے پرورش . 6
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
یوسف دی پیدائش اتے پرورش . 6
اس دنیاں دے ماتم خانے، کتنے حاکم آئے ۔
وارو وار زمانے اپنے، جگّ وچ حکم چلا ئے ۔
قدم مبارک صفی الله دا، اس دنیاں وچ آیا ۔
حکم الاہوں جسدے تائیں، ملکاں سیس نوایا ۔
تاج مبارک سر تے دھریا، شرف ملی درگاہوں ۔
فرزنداں نوں راه دکھائے، کل سفید سیاہوں ۔
دنیاں فانی چھوڑ چلن دی، آخر واری آئی ۔
شیش ہویا وچ دنیاں رہبر، شرفِ-نبوت پائی ۔
چھوڑ کبوتر-خانار دنیاں، شیش نبی جاں دھایا ۔
حکم رسالت پاک جنابوں، تاں ادریس لیایا ۔
جاں ادریس خدا دے حکموں، چھوڑ زمین سدھایا ۔
نوح نبی وچ خلقاں رہبر، ہو دنیاں وچ آیا ۔
ابراہیم نبی دی واری، مدت پچھے آئی ۔
پھر اسحاق نبی نوں جگ وچ، شرف ملی وڈیائی ۔
لگا وچ کنان ولایت، جھنڈا پھیر یاکوبی ۔
مال کسیر فرانگ عبادت، حاصل کل بخوبی ۔
ہور آرام کبائل عزت، تاج نبوت والا ۔
الله نے فرزند دتے تس، ہر اک قدر اجالا ۔
ارجواں نام نبی دی زوجا، چھ پتّ اسنے جائے ۔
نام یہودا سبھ تھیں وڈا، اندر قدر سوائے ۔
مارواں نام حرم دا بیٹا، سی شمؤن پیارا ۔
دوجا ویر چھٹیرا اس تھیں، سکے ایہہ دو یارا ۔
مالیا ہور حرم دے بیٹے، پیغمبر گھر جائے ۔
بن راہیلے جایا دوہاں، ایہہ دس گنتی آئے ۔
تے راحیل پیاری زوجا، کھواہر ارجواں سندی ۔
ایہہ مامے دیاں دھیاں دوویں، آئیاں وچ پیوندی ۔
آپس وّچ دو سکیاں بھیناں، اندر اوس زمانے ۔
جمع روا وچ اکت نکاحے، ربّ دے وچ فرمانے ۔
دو دھیاں راہیلے جائیاں، تے دو بیٹے جائے ۔
یوسف بن یامین دوہاں دے، پیو نے نام رکھائے ۔
دو دھیاں راہیلے جائیاں، تے دو بیٹے جائے ۔
یوسف بن یامین دوہاں دے، پیو نے نام رکھائے ۔
سبھ یعقوب نبی دے بیٹے، باراں گنتی آئے ۔
سورج چندوں دون سوائے، حسن سبھاں نے پائے ۔
کیا کہاں وّچ سبھناں یوسف، افضل عالی پایا ۔
دوہیں جہانیں روشن ہویا، نور جدھے دا سایہ ۔
جاں دنیاں وّچ یوسف آیا، کھوہلی چشم نکابوں ۔
چمکو لشک فلک تک گیا، کھلھا نور ہجابوں ۔
برق-درکھشاں لال لباں وچ، رس مس نور چمکدا ۔
جے سو عاقل لکھے مثالاں، حرف نہیں لکھ سکدا ۔
...........................................................
دس بھائی سبھ بھیناں ماں پیو، ویکھدیاں ن رجدے ۔
یوسف گرد رہن سبھ بھوندے، نظر کرن غم بھجدے ۔
ایڈکُ صورتَ رسی نظر وّچ، چشموں نقش ن جاوے ۔
اکھیں میٹ خیالیں ویکھن، یوسف نظری آوے ۔
............................................................
بنیامین دو برساں چھوٹا، سی یوسف دا بھائی ۔
بنیامین ہویا جاں پیدا، فوت گئی ہو مائی ۔
کارن بنیامین پسر دے، مّل کنیز منگائی ۔
اسدے شیروں ہو پروردا، اسنے طاقت پائی ۔
آہا گود کھیلندا یوسف، نازک پتّ پیارا ۔
روندیاں اکھیں ماں جہانوں، گزری چھوڑ کناره ۔
دل یعقوب رہا وّچ غم دے، طفلی دیکھ پسر دی ۔
بھین اپنی نوں سونپ دتوسُ، اوه تس پرورش کردی ۔
حضرت یوسف تائیں پھپھی، لے اپنے گھر آئی ۔
وانگوں جان رکھے خوش وسے، کرے ن پلک جدائی ۔
.............................................................
دنیاں چھوڑ سدھائی پھپھی، چلے حکم قدر دے ۔
تاں یعقوب نبی نے یوسف، لے آندا وّچ گھر دے ۔
رہندا بہندا سوندا یوسف، وچ حضور پدر دے ۔
دوڑ گئے اک لہزا ڈٹھیاں، زخم فراقَ جگر دے ۔
.............................................................
جیوں جیوں یوسف وڈا ہویا، حسن پئیاں جگّ واراں ۔
ایڈ جمال جو فرش زمینوں، عرش گئیاں لشکاراں ۔
وچ کنان نبی دا بیٹا، کردے لوک پکاراں ۔
شمسِ-فلکِ تھیں انور صورتَ، وچ حساب شماراں ۔
بھائی الفت کرن بہتیری، رکھن نال پیاراں ۔
کینہ حسد ن آہا اول، شفقت کرن ہزاراں ۔
آہی جاں یعقوب نبی دے، عشقَ بلندی چائی ۔
یوسف کارن حجرے اندر، جاگھا پاس بنائی ۔
......................................................
سورج چند کداں تکّ سکدے، باجھوں پردے حائل ۔
کرے حلال کمال تمناں، گل دی بنی ہمائل ۔
اس خوبی دیاں آلیشاناں، سبھ حیران زمانہ ۔
یوسف شمع جمال کمالوں، تے سبھ جگ پروانہ ۔
یوسف دا اپنے حسن تے غرور کرنا
اک دن یوسف شیشہ ڈٹھا، ڈٹھوسُ رخ نورانی ۔
دل وچ خفیہ گزری اسدے، ایہہ حالت حیرانی ۔
ایہہ صورتَ نورانی میری، جے ہوندا میں بردا ۔
صاحب مینوں ویکھن لگدا، قیمت کہڑا بھردا ۔
گزر گیا ایہہ خفیہ ہالہ، جاتا جانن ہارے ۔
اگھڑ ویسن اک دن ظاہر، اسدے مائنی سارے ۔
تے یعقوب نبی دے دل نوں، دتے عشقَ ہلارے ۔
یوسف یوسف یوسف یوسف، لوں لوں حاَل پکارے ۔
مظہر نور کرم دا یوسف، نظروں نقش ن جائے ۔
جے دو نین ن تکن سائت، رہن شریک نہلائے ۔
تیز دھار برہوں دی تیغوں، گزر وگے جت دھاوے ۔
جاِن-تواں دلاں ٹٹّ جاوے، یا جوہر چمکاوے ۔
اشکا چمک تیری تھیں واری، جان میری لکھ واری ۔
واه تیری سرداری اشکا، زخم تیرے نے کاری ۔
توں ہیں جوہر تیغ سخن دا، بیپراں تیوراں ۔
سے جانا قربانی گئیاں، تیریاں وّچ ہزوراں ۔
آزاداں وّچ بندی پاویں، کریں خلاص اسیراں ۔
بے درداں چا دردیں گھتیں، کٹیں روگ زہیراں ۔
میں قربان چمک دے مینوں، دردوں چا لے جائیں ۔
غالب حاَل پریم نشے دا، میں پور روہڑ وگائیں ۔
.....................................................
سیروں تیر ہسوِل فلک وّچ، تیری تیز اڈاری ۔
مل مینوں میں بیپر طائر، بال ملن اک واری ۔
چھوڑ دلا ایہہ لمیاں واٹاں، اس منزل سر ناہیں ۔
بیٹھوں گھتّ سمندر مدھانا، کر کجھ گّل اگاہیں ۔
یوسف نوں بہشتی سوٹا ملنا
ساقی آبِ-نشہ دیہہ تازه، دل دا روگ گواوے ۔
جوش اٹھاوے جان میری نوں، کڈھ غموں لے جاوے ۔
نکل کباب جگر دا کافی، برہوں لٹے دل تائیں ۔
جاں جاں جوش خمار ن ہلے، لین ہسود سجائیں ۔
گھر یعقوب نبی دے بیری، طوبٰی دی مانندوں ۔
وانگ درختاں جتن میوے، فائق خرما کندوں ۔
...................................................
گھر نبی دے بیٹا، جس دم ہووے پیدا ۔
شاخ عجب اک ایس درختوں، ہووے ترت ہویدا ۔
شاخ ودھے جیوں بیٹا ودھدا، سبھ شاخاں وّچ لایق ۔
تسدی ہوش لیاقت تائیں، ہوندے آسے فائق ۔
تاں اس بیٹے تائیں دیوے، کٹّ نبی ایہہ آسا ۔
ایس درختے اندر ایہا، ظاہر جوہر خاصہ ۔
ایہہ آسا ہتھ اس لڑکے دے، دائم ہوسی کاری ۔
ایویں یاراں پسراں ہوئی، ایہہ عنایت ساری ۔
پر یوسف دی واری اس تھیں، شاخ ن جمی مولے ۔
چوب عصا کد لایق اسدے، تے اوه کدوں قبولے ۔
اک دن پاس پدر دے یوسف، اجزوں عرض گزاری ۔
بھائیاں نوں تیں آسے دتے، کر شفقت غمخواری ۔
کرو دعا جناب الاہوں، مینوں آسا آوے ۔
جنت وچوں الله صاحب، کرکے فضل پہنچاوے ۔
ہتھ اٹھا یعقوب نبی نے، جاں ایہہ لفظ علایہ ۔
جو کجھ یوسف منگدا فضلوں، مالم تدھ خدایا ۔
لے جبریل زمرد آسا، ترت بہشتوں آیا ۔
الله پاک پہنچایا اسنوں، سبھناں تھیں وڈیائیا ۔
خوبی حد شمار ن کوئی، آسا قدروں بھارا ۔
صاف شفاف ہرا خود رنگوں، وزن موافک سارا ۔
یوسف جگّ وّچ سبھ تھیں سوہنا، جسدا کوئی ن ثانی ۔
اسدے لایق جنت آسا، سو ہویا ارزانی ۔
بھائیاں دے دل رشکاں ودھیاں، یوسف ودھدا جاندا ۔
آسے کارن گھر دی بیری، اساں سبھاں دا چھاندا ۔
یوسف لئیا بہشتی آسا، ساتھیں قدر ودھایا ۔
اسیں بڑے ایہہ چھوٹا ساتھیں، وڈیائی وّچ آیا ۔
ایویں پیو دیاں اکھیں اگے، اسدا قدر وڈیرا ۔
نیویں شان اساڈی اس تھیں، تے ایہہ بہت اچیرا ۔
وچھڑیاں پل جان پدر دی، ہووے باجھ قراروں ۔
ہر دم اسنوں اکھیں اگے، رکھے لطفَ ہزاروں ۔
یوسف نے پہلی وار سفنہ ویکھنا
ستویں سال عمر دے یوسف، اک دن گود پدر دے ۔
نیند مٹھی وّچ سفنے ڈٹھا، کھلھے دل دے پڑدے ۔
نال بھراواں جنگل اندر، ہیزم چگن سدھایا ۔
ہیزم بھار جمع کر سبھناں، قصد گھراں سر چایا ۔
آنودیاں وچ راہے اک جا، سبھناں بھار اتارے ۔
اسدا بھار ہویا سو ہریا، گل پھل برگ کھلارے ۔
جیوں گلزار چمن وچ تازه، شاخاں سبز سہائیاں ۔
بھائیاں بھار پئے وچ سجدے، کر آداب ادائیاں ۔
یوسف دیکھ اویہا ہالہ، اٹھیا ابڑواہیا ۔
سر منہ اکھیں چّم پدر نے، لتفوں گود اٹھایا ۔
فرزندا کی ڈٹھو خابے، کی کجھ نظریں آیا ۔
اٹھ کھلوئیوں کیوں بے صبرا، کی تینوں دس آیا ۔
جو کجھ خوابے نظریں آیا، یوسف حاَل سنایا ۔
رکھ چھپا مت کہیں کسے تھیں، پیو نے سن فرمایا ۔
ست ایہہ خواب ہووے فرزندا، تیں حق آفت بھاری ۔
سن کے غیرت کھاون بھائی، تیں پور کرن قہاری ۔
بھائیاں پاس کہیا بھّل یوسف، اس سفنے دے ہالوں ۔
سن بھائیاں تعبیر ن لبھی، جاتو نے وہم خیالوں ۔
یوسف نے دوجی ویر سفنہ ویکھنا
اٹھ برساں دا ہویا یوسف، پھر سفنہ دس آیا ۔
ہتھ اپنے وچ آسا ڈٹھوسُ، اندر دھرت دھسایا ۔
چلیاں جڑھاں تے نکلیاں شاخاں، ودھیاں وانگ درختاں ۔
گزر گئیاں وچ سبھ زمیں دے، اسدیاں بیکھاں سختاں ۔
وڈا رخ ہویا پور سایہ، نال میوے پور بھریا ۔
برگ عجب تے شاخاں نازک، اصل پھروروں ہریا ۔
عیسٰی موسٰی پاک محمد، تے یعقوب پیارا ۔
ایس درختوں میوے کھاندے، حاَل ڈٹھا ایہہ سارا ۔
ہر ہر بھائی آسا اپنا، اندر زمیں دھسایا ۔
لکڑ خشک رہی اوه اوویں، شاخ ن پتر آیا ۔
وگی واؤ تے جھڑے سبھ دھرتی، رہیا ن نام نشانوں ۔
ایہہ کجھ یوسف سفنہ ڈٹھا، فضل کرم رہمانوں ۔
ایہہ وی یوسف پاس پدر دے، سفنہ آکھ سنایا ۔
سن یعقوب نبی نے جاتا، اسدا عالی پایا ۔
شوق پیار پدر دے دل دا، ودھ گیا دو چنداں ۔
یوسف دل دا مقصد جاتا، وچ سبھناں فرزنداں ۔
یوسف نے وچ بھائیاں ایہہ وی، خواب سنائی ظاہر ۔
اگّ حسد دی دلوں اوہناں دے، لاٹاں آئیاں باہر ۔
آپس وچ کریندے گلاں، اسیں ن ہوئے کائی ۔
پاس پدر ایہہ خوبی اپنی، جھوٹھ کرے وڈیائی ۔
دیکھو کیڈ دلاور لڑکا، دن دن ودھیا جاوے ۔
سانوں خود تھیں نیواں کردا، تے بے-قدر بناوے ۔
بے قدراں وچ نام اساڈے، اپنا قدر ودھاوے ۔
پاس پدر دے جھوٹھیاں خواباں، جوڑ ایہہ طفل سناوے ۔
نویں برس یوسف دے تائیں، خواب اویہی آئی ۔
دس بگھیاڑاں گھیر لئیا اس، وّچ ہکے سہرائی ۔
ہر اک دند چلاوے مارے، چاہے مار گواوے ۔
یوسف ڈردا پیا تڑپھدا، کجھ سر پیر ن آوے ۔
اک بگھیاڑ جو زورا کیتا، چا دندی لے دھایا ۔
یوسف تڑپھ چھٹا تس مونہوں، اٹھیا ابڑ-واہیا ۔
آ یعقوب نبی دی خدمت، ایہہ بھی حاَل سنایا ۔
سن پیغمبر درد دلاں دے، دل تھیں جوش لیایا ۔
سمجھ ہککت یوسف تائیں، جدا ن کرے کدائیں ۔
جان میری نہ جا دراڈا، صبر دلے نوں ناہیں ۔
روز غماں دے آون لگے، دل نے خبراں پائیاں ۔
تے اوه وقت فراکاں والے، کردے کوک دہائیاں ۔
یوسف نے چوتھی وار سفنہ ویکھنا
دسویں سال صبح دے ویلے، سرور نازوراں دا ۔
آہا گود پدر دی اندر، غلبہ نیند لیاندا ۔
شیریں خواب خوشی دا ویلا، لال بھکھے نورانی ۔
تے یعقوب چہرے وّل دیکھے، چشم چمے پیشانی ۔
چہره دمکے نور چمکے، رہے نظر چھپ تکے ۔
کیڈ دلاور کرے نظاره، تابش جھّل ن سکے ۔
گزری باپ دلے وّچ ایہا، صورتَ ویکھ مصور ۔
یوسف ہے یا ماه فلک ہے، یا خورشید منور ۔
یوسف کمب دو لہزے پچھے، خوابوں اٹھ کھلویا ۔
کمبدا ویکھ کہے پیغمبر، توں کیوں بے-دل ہویا ۔
کہو فرزندا کی کجھ ڈٹھا، خواب کویہی آئی ۔
کی ہالہ دس آیا تینوں، جسنے ہوش گوائی ۔
یوسف کہندا ڈٹھا سفنہ، در کھلھے اسمانی ۔
چھن چھن نور زمیں تے ورھیا، جگ ہویا نورانی ۔
وچ زمیں دے ہر جا نہراں، آبِ-صفحہ سبھ جاری ۔
مچھیاں زیبا نہراں اندر، حمداں پڑھن غفاری ۔
تن میرے پور چادر نوری، میں وانگوں سرداراں ۔
چادر تھیں کل دنیاں روشن، چرخ چڑھن لشکاراں ۔
ہردم نور ترکی اندر، چادر دی رشنائی ۔
کنجیاں زمیں سبھے ہتھ میرے، حالت ایہہ دس آئی ۔
اے بابا میں سورج ڈٹھا، چند ستارے یاراں ۔
ایہہ سبھ مینوں سجده کردے، کر کر ازز ہزاراں ۔
وانگ جماد خاموش تمامی، عقل قیاسوں خالی ۔
گوہِر-نتکِ میرے وچ نالے، عقل فراست عالی ۔
سورج چندوں صورتَ میری، روشن دون سوائی ۔
میرے اگے اوہناں سبھاں دا، قدر نہیں سی کائی ۔
سن یعقوب نبی غش کھادھا، رو دھرتی تے جھڑیا ۔
صبر قرار تسلی دل تھیں، غم درداں کڈھ کھڑیا ۔
سائت بعد پیغمبر تائیں، ہوش ذرا کجھ آئی ۔
یا حضرت ایہہ حاَل کویہا، یوسف عرض سنائی ۔
پکڑ پیغمبر یوسف تائیں سینے نال لگاوے ۔
کرے پیار چمے سر اکھیں، رو رو کے فرماوے ۔
توں جاتا فرزند پیارے، میرا قدر وڈیرا ۔
سورج چند کریندے سجده، عالی رتبہ میرا ۔
ایہہ وڈیائی الله باجھوں، پرے ن ہوراں تائیں ۔
نال خدی دے ویر خدا نوں، نہیں پسند کدائیں ۔
جھّل پیاریا سر تے آئی، جان بلا اسمانی ۔
سختی پوے مصیبت کائی، حکم جویں رحمانی ۔
ایہہ سفنہ تعبیر اچیری، قدر ملے رہمانوں ۔
ہالہ چند ستارے بھائی، سورج باپ پچھانوں ۔
فرزندا توں سرور ہوسیں، اندر دو جہاناں ۔
ماں پیو اتے بھراواں تیریاں، ہون وڈیریاں شانہ ۔
یوسف کہندا جے ہے حضرت، ایہہ تعبیر اچیری ۔
وچ بدن کیوں گئی قراروں، جان مبارک تیری ۔
فرمایا ہون خوشیاں جتھیں، اول غمی اتھائیں ۔
خار گلیں سر ناغ خزانے، بحر نہنگ بلائیں ۔
ایہہ ہے خواب صبح دی تیری، جھوٹھ ن ہوگ کدائیں ۔
ایہہ تعبیر کہی پیغمبر، حضرت یوسف تائیں ۔
تے کہیا ایہہ سفنہ یوسف، مول ن دسیں بھائیاں ۔
کھا غیرت کچھ مکر کریسن، دین متاں ایزائیاں ۔
اگلیاں خواباں وانگ ن دسیں، ایہہ نصیحت میری ۔
بھائی تیرے مارن کارن، مت کجھ کرن دلیری ۔
یوسف عرض کرے یا حضرت. رنج بھائی کیوں دیسن ۔
آخر اوه پیغمبرزادے، کیوں کر مکر کریسن ۔
پھر یعقوب کہے فرزندا، تیری سمجھ ن آئی ۔
ہے شیطان بندے دا دشمن، سخت جدھی بریائی ۔
پھیر دلاں وّل بدیاں کھڑدا، فرق پلک وّچ پائے ۔
یاراں کولوں یار پیارے، پل وّچ جدا کرائے ۔
یوسف کمب رہا چپّ سنکے، ہور ن عذر لیایا ۔
ایہہ سفنہ پھر پاس کسے دے، مول ن آکھ سنایا ۔
سن یوسف دی خواب پیغمبر، سی ظاہر فرمایا ۔
ایویں ربّ نوازش کرسی، جیوں تیں نظریں آیا ۔
تے تینوں تاویِل-حدیثاں، الله پاک سکھاوے ۔
خواباں دی تعبیراں والا، علم تیرے ہتھ آوے ۔
تیں پور نیامت پوری کرسی، تے آِل-یاکوبی ۔
جیوں اسحاق خلیلئلا نوں، ملی شرف تے خوبی ۔
تینوں ربّ پیغمبر کرسی، پاویں رتبہ بھارا ۔
سرداراں وّچ سرور ہوسیں، اندر دلاں پیارا ۔
مادر یوسف دی متریئی، شمؤنے دی مائی ۔
ایہہ گلاں سبھ اسنے سنیاں، بھائیاں خبر پچائی ۔
سن بھائیاں دل حسد تپائے، تے گرمی وّچ آئے ۔
اس لڑکے نے مکر بنائے، ساڈے جگر تپائے ۔
جھوٹھے سفنے جوڑ سنائے، پیو نے سچ منائے ۔
اسیں بہادر دور ہٹائے، تے لڑکے گل لائے ۔
بنیامین سنے خود پیو نوں، یوسف بہت پیارا ۔
اسیں ن پنجاں وّچ پنجاہاں، قدر گیا اٹھ سارا ۔
یوسف اسنوں بہت پیارا، نال جدھے ورتارا ۔
تے اسدا دیدار گزارا، بن دیدار ن چاره ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
