Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) ہمِد-زاتِ باری تعالٰی . 1 (ربّ دی استتِ)
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) ہمِد-زاتِ باری تعالٰی . 1 (ربّ دی استتِ)
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
ہمِد-زاتِ باری تعالٰی . 1
(ربّ دی استتِ)
عشقَ بھنا اخلاص نہلایا، رنگیا رنگ شہودی ۔
صدق سفاؤں آب ہواؤں، پلیا وّچ خوش نودی ۔
برگو برگ ارادة-ازلیت، نور رچایا ہویا ۔
مہویتّ دے خمر تہوروں، نشہ چڑھایا ہویا ۔
افضل اطہر اکمل انور، جیں وّچ سبھ وڈیائیاں ۔
ادِم-تکلف، والیاں جس تھیں، وہندیاں ندیاں آئیاں ۔
ازِل-ازلی عبد-ابادی، حمد دوام مدامی ۔
وّچ دربار وجوبِ-غناں دے، ایہہ سر-سبز مدامی ۔
کّل مراتب حقی خلقی، تنزیہی تشبیہی ۔
مشہِر-حمد-ہمیِد-حقیقی، ایہہ مکشوپھ بدیہی ۔
کدِر-نئم تھیں حمد علایہ، ہر حامد مہمودوں ۔
ہر مائلوموں ہر موجودوں، ہر ساجد مسجودوں ۔
حمد چراغ دلاِن-تاریکا، مشعل شب-مہجوراں ۔
ہر ہر ذره جس تھیں چمکیا، وّچ اقرار قصوراں ۔
اجِز-کماِل-خدا دی ہمدوں، ہر ذره اقراری ۔
دم دم لکھ لکھ لوں لوں ہمدوں، تھیئے نہ شکر-گزاری ۔
پاک منزه خالکِ-آلمکِ، باجھ مثال نزیروں ۔
اسدا شکر ن قدر بندے دا، عقلاں دی تدبیروں ۔
جس دے لتفِ-کلمِ تھیں قطره، یوسف جیہیاں شکلاں ۔
اسدے ہمدوں وانگ زلیخا، حاَل پریشاں عقلاں ۔
حادث کیا قدیموں جانے، جے لکھ اڈے ہوائیں ۔
وچے ڈبّ مریندیاں عقلاں، حیرت دے دریائیں ۔
پر جے شوئلا جوش ربے دا، سفنے نظریں آوے ۔
خون ازیزوں صبر عزیزاں، چشماں تھیں بہ جاوے ۔
نور ورھے جے عشقوں سینے، حاَل کہاں کی گزرے ۔
گزر امکانوں وگن اشارے، ماجوروں وچ ازرے ۔
کھولھ اکھیں تدھ حاَل کیا ای، ویکھ ذرا کت آئؤں ۔
کس گھلیوں کت کارے چلیوں، تے کس پاس لیائیوں ؟
ناہیں شے مزکور کداہیں، اندر وقت وہاوے ۔
فیض وجوِد عدم تے چمکیا، کھولھے راز چھپائ ۔
چائے بھار برہوں دے بھارے، تے توں عہد پکائے ۔
بول 'بلا' اقراری ہوئیوں، آن غضب سر چائے ۔
بھار امانت چا ن سکے، زمیں فلک وچارے ۔
انس ظلوم جہول اٹھایا، ہن کیوں اہدوں ہارے ۔
چھٹے بہر کرم دے کتریوں، دوویں عالم تارے ۔
انس حقیقت جامء کرکے، وّچ اس دار اتارے ۔
تے ایہہ نسخہ چند اجزاؤں، وّچ عناصر چارے ۔
ناطقہ نفس قلب روح سروں، کھفی جلی ایہہ سارے ۔
خلق امر دیاں شاناں دے وّچ، تینوں ملی امیری ۔
جان ن جان آفاکُ تے انفس، تیں وّچ ہے تقدیری ۔
توں وّچ خدی خدوں چھٹ وگیوں، خود تھیں خبر نہ پائی ۔
پھسیاں چھوڑ اڈیندیاں دے وّل، جھاک ایانیاں لائی ۔
سبھ کجھ مالک دتا تینوں، تے توں سبھ کجھ پایا ۔
جو توں اپنا آپ تے پایا، ویکھ کتھوں ہتھ آیا ۔
جنہاں شیاں دی خواہش تینوں، سبھ تیرے وّچ آئیاں ۔
فقر غنا تیرے وّچ وسدا، وچوں نور صفایاں ۔
پائے نوں اپنایا جاں توں، مڑ مڑ پویں کراہیں ۔
ہر پایا اپنایا تیرا، جے اک پائیو ناہیں ۔
اے غدار ن ہار قراروں، انت پچھوں ہتھ ملنا ۔
کتّ وّل چلیوں کدھر چلنا، کس سنگت وّچ رلنا ۔
سن کس چھوڑ کس غم رجھوں، واٹ لمی توں راہی ۔
میٹ اکھیں کت ہتھ وگائیو، چا منہ ملی سیاہی ۔
توں پور شان دلاور ضیغم، ہوئیوں آپ نتانا ۔
خود نوں جان شگال کمینہ، بیٹھوں چھوڑ ٹکانا ۔
مت وسواس ظلم تے جہلوں، واگ تیرے کھلیارے ۔
ظلم کماویں جہل ہنڈھاویں، پاویں مقصد بھارے ۔
ظالم جاہل جے ن ہوندوں، ن پیندوں وّچ کارے ۔
ایہہ ہے مده مزمت ناہیں، اس وّچ ناز اشارے ۔
ظلم کمایا جنداں گلیاں، گل گرداں وّچ رلیاں ۔
دارّل-جہلوں لاٹاں بلیاں، تس وّچ خدیاں جلیاں ۔
ظلم کما سر نفسِ-امارا، نوم ن رہسی مولے ۔
بعد وصول الہام اچانک، اطمینان قبولے ۔
لازم جہل فنا نوں آیا، جاں ایہہ پاویں ناہیں ۔
سبھ پریوار تیرا وّچ تیرے، خدیؤں جاویں ناہیں ۔
سیر الا للا لا الا الللا تکّ سارا ۔
اوہا مائنی جلوا کردے، جیں دا سرور تاره ۔
تیہت نفی دھر غیر اڈاریاں، ملی نجات جدائیؤں ۔
نال اسبات ثبوتی پڑھدیاں، ملی برات سفائیؤں ۔
اکا نور زمیں اسمانی، جسدے کارے سارے ۔
جسدے فیِز-احدیت کولوں، نور کھلے چمکارے ۔
ایہہ مصباح صفات زجاجوں، لاٹ بلے بن نعرے ۔
وّچ مشکاتِ-کلوبِ-اشاکاں، جگمگ نور کھلارے ۔
نورو نور ہویا نورانی، عالم دی گلزارے ۔
چنگے تھیں چنگیائی آوے، ادھموں نقص نتارے ۔
لکھیا نظر پوے تدھ صفحہ، کاتب قلم وگائی ۔
سوہنے حرف کداں بن کاتب، دین ظہور صفائی ۔
ہر نقطہ وّچ خاص ٹکانے، جھڑ وگیا کتے ناہیں ۔
زیر زبر ہر زم سکونوں، خطا ن پیا کداہیں ۔
جے تدھ خطا نظر وّچ دسے، زہف تیری بینائی ۔
آپ کراه پویں نابینہ، راہیں عیب ن کائی ۔
لکھ فہرست سہیفوں ساری، تیرے پاس پہنچائی ۔
کھولھ نظر پڑھ جس تے کاتب، صنعت قلم وگائی ۔
ویکھیں نقش نکاسوں جانی، تے سانیاں مسنوؤں ۔
خود ول ویکھ رقم پڑھ ساری، آخر تیک شروؤں ۔
توں شیشے وّچ دریا وگیں، جوہر ہیں اوه کاری ۔
جیں وّچ کل مطلوب جگت دیاں، نوری لہراں جاری ۔
توں قایم جس جندوں غافل، صورتَ تس ن کائی ۔
اس تسے وّچ جاری ہر شے، توں اپنے وّچ پائی ۔
حکمے باجھ ن انگل ہلے، راز زبان ن کھولھے ۔
ہر ہر وال اندر پور مائنی، دیکھ متاں دل ڈولے ۔
جس ول پیر دھرے رخ تیرا، اپنی صفت دکھاوے ۔
جاں توں خام جماِل-فروزاں، تینوں نظر ن آوے ۔
وہدانییتِ حق بدیہی، ملے شہود کمالوں ۔
توڑ صورتَ دے بند جو ناہیں، حاجت استدلالوں ۔
جنہاں مذاق سلیم پچھانن، خود شرینی کندوں ۔
سفرائیاں ہر تلخی جاپے، ہون خلاص ن بندوں ۔
ہر خوبی دا صاحب اوہا، جسدا عالم سارا ۔
غیر کیا تدھ خوبی ڈٹھی، قصد جدھے دل بھارا ۔
شیشہ شاف سیاہی ملیو، راز ن چمکے کائی ۔
چھوڑ نقاش ہزاراں نکشوں، اک صورتَ گل لائی ۔
ڈھونڈ شیاں تھیں اکا صورتَ، جا لبھیں دو چاروں ۔
آخر چھوڑ چلیں ہتھ ملدا، نقش لکھے دیواروں ۔
لبھ اوہا جیں کجھ ن صورتَ، نکشوں نام ن عیبوں ۔
میٹ اکھیں دل کھولھ دو سائت، راز کھلے کجھ غیبوں ۔
ہر مہسوس تیرا تک دیکھیں، سبھ مئکوس افالوں ۔
تے افاِل-زلاِل صفاتوں، صفتاں ذات کمالوں ۔
آکس اکسوں ہر جا اقرب، اسدی ذات اہوالوں ۔
اوه اقرب تھیں اقرب جس تھیں، شورش حسن جمالوں ۔
اثر حلول اتحاد ن سمجھیں، تے ن کیف بیانوں ۔
جے پاویں ہک پاویں جیوں کر، ہیں منسوس کرانوں ۔
تے ن ظلم کریں خدا تے، منافی دے شانوں ۔
شرک کفر دا نام ن اوتھے، جتھے نور ایمانوں ۔
تیں وّچ انور گوہر عالی، ن کر غرد-آلوده ۔
چاه ترکی چھوڑ رزالت، مریں نہیں بے ہوده ۔
داغ ن گھتّ سفیدی اندر، رنگ چڑھا کافوری ۔
رنگ پزیر ایہی دل تیرا، اصل جدھا کل نوری ۔
ہر دم وقت وہاندا جاندا، ایہہ مڑ ہتھ ن آوے ۔
قول پکا کچھ کر لے عشقوں، جو تیں نال سدھاوے ۔
باجھوں حاَل ن کال منافع، کالی دا ہتھ خالی ۔
ہو خالی سدواویں عالی، ایہہ ہے طبع رزالی ۔
فرج شکم دا بنده ہو کے، لافاں مار ن مولے ۔
نام دھریں کافور جنگی دا، پرکھوں کون قبولے ۔
عشقَ ڈٹھو جے ناہں کدائیں، وصل فراکوں خالی ۔
حاَل ملالی مرداں والی، جل بل رہن وچالی ۔
بریاں لاٹ برہوں دی جگرے، درد فراکیں جالی ۔
جاندی واری شوق وصالی، جان ن جوش سمبھالی ۔
تدھ احسان کرے کو ذره، دلوں جھکیں سو واری ۔
کل احسان تیرے سر جسدا، چھوڑ نہیں تس یاری ۔
لا یاری پر پوری ساری، جیوں ہوئیوں اقراری ۔
جے اقراروں ہیں انکاری، ایہہ ہے انت خواری ۔
یار جدا کد تیں تھیں غافل، لبھ دراڈا ناہیں ۔
دعوه جھوٹھ قسم کر چھڈے، جھور مریں متّ آہیں ۔
اول آخر دیکھ سیانے، نال کدھے ورتارا ۔
چھوڑ عزیز زلیلاں تائیں، ن گّل لاویں یارا ۔
پاوے قدم جو تلبوں کھاریں، گلزاراں وّچ جاپے ۔
خار کھٹن گلزار ن دسن، شوق کھڑے ول آپے ۔
داغ لگا مت جائیں ایتھوں، مردا مرد سدائیں ۔
عشرت دید رہے پچھتاوا، مت حسرت لے جائیں ۔
کریں مدد اے والی میرے، دخل ملے دربارے ۔
بخشی تھاؤں نتھاویاں تائیں، فضل تیرے نے بھارے ۔
دعوه حق ایمانوں پکا، سچا بخش خدایا ۔
حکم اشُد-ہبنللا، شان جدھی وچ آیا ۔
دائم نور طلب دی مشعل، رہے پھروزاں راہے ۔
میں قربان لطیفَ پیارا، تارے نال نگاہے ۔
تیں ہندے میں کت وّل جاواں، ناہیں ہور ٹکانا ۔
جے تقصیروں میں پور دامن، غالب فضل ربانا ۔
فضل بڑا اس ہادی سندا، خود دل شوق لگائے ۔
جیں اس شوقوں ناِه نصیبہ، غافل اوگت جائے ۔
تے تکدیم اسے درباروں، بھر ہر خود نتانے ۔
دیکھ یہیہم دی رمزوں، دل وّل کھڑے دھننانے ۔
ایہہ گرداب اندھیر غماں دا، دنیاں نام سداوے ۔
پور بھرے وّچ بیڑے غرقن، جے ن بنے لاوے ۔
باہوں پکڑ کڈھے خود جسنوں، نور کرم ول دھکے ۔
جسنوں روہڑ غضب وّچ گھتے، کوئی کڈھ ن سکے ۔
یا ربّ میری سرگردانی، میریوں گئی شماروں ۔
اک رحمت دا دارو تیرا، روگ کٹے بیماروں ۔
میرا کار حوالے تیرے، یا ستار گفارا ۔
عدل کریں میں پکڑیا جاواں، فضل کریں چھٹکارا ۔
میں بنده توں صاحب میرا، انت ن تیں وڈیائیؤں ۔
رحمت تیری بہت زیاده، بندے دی بریائیؤں ۔
صفت تیری کی قدر بندے دا، توں صفتاں دا والی ۔
آخر چاره آجز بندے نوں، تیریاں صفتاں عالی ۔
ایہہ اقرار نبیاں سندا، لا اہسی وّچ آیا ۔
کّن تیری نوں پا ن سکے، توں بے-مثل کھدایا ۔
عقلاں دی ات پیش ن جاوے، جو لاون لکھ واہاں ۔
اتے غافل بے-عقل تمامی، رہن سبھے وّچ راہاں ۔
عادت عقل دراڈی دگنی، تے توں نیڑیوں نیڑے ۔
خود تھیں نیڑے عقل ن پاویں، تے ن راز نکھیڑیں ۔
عقل خیالوں وہم گمانوں، تیریاں صفتاں عالی ۔
خالق مالک جان جہاں دا، توں عالم دا والی ۔
خواِن-کرمِن دے بخشش-کھانیوں، عالم کّل سوالی ۔
جنہاں بلاویں لطفَ کرم تھیں، کدی ن جاون خالی ۔
طوبٰی دی توفیق اسانوں، دیویں پاک الاہا ۔
در اپنے دا رکھ سوالی، ہردم شہنشاہا ۔
قدم نبی دے پچھے سانوں، یا ربّ راه چلائیں ۔
اندر قوم نبیاں کیتا، توں سرور جس تائیں ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
