Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دا منڈی وچ وکنا . 11 منڈی دی آرائش
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دا منڈی وچ وکنا . 11 منڈی دی آرائش
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
یوسف دا منڈی وچ وکنا . 11
منڈی دی آرائش
اک مکان عجب خوش ترزوں، صاف فراخ چنگیرا ۔
مالک خوب سنوار بنایا، جسدا شان وڈیرا ۔
وّچ ستون رخامے کیتے، زریں ہور سنوارے ۔
کر پیوند بلند مکانے، جڑے جواہر سارے ۔
....................................................
پئی پکار وکیندا یوسف، چڑھیا جوش ہوائے ۔
ذوق ندی وّچ سینے مسریاں، سن موجاں وّچ آئے ۔
درد دلاں وچ نہراں وگیاں، ٹھاٹھ چڑھے دریائے ۔
رڑھیا مصر پیا رڑھ برہوں، داغ دلاں وچ پائے ۔
..............................................................
شاه مصر فرمان کریندا، مالک ابن زگر نوں ۔
خلق سبھی ہن حاضر ہوئی، لے آ اس دلبر نوں ۔
یوسف تے مالک
تاں مالک وڑ مندر اندر کہندا، یوسف نوں وچ پردے ۔
اٹھ یوسف چل ویچاں تینوں، لوک اڈیکاں کردے ۔
ایہہ گّل سن دل یوسف سندا، غم دے بہر اچھالے ۔
وکن لگا میں وچ بزارے، باپ ن ویکھے حالے ۔
کویں شفیق پدر بے خبرا، میتھیں کتنے چر دا ۔
میں پردیسی تے نتانا، کدھر وکدا پھردا ۔
باپ میرے نوں کہیں سبائے، دے سنیہے میرے ۔
یوسف تیرا وکدا پھردا، کرواناں دے ڈیرے ۔
...................................................
یوسف رووے باپ وچھنا، سر نیویں فرمایا ۔
خبر نہیں توں کتھے ویچیں، فکر میرے دل آیا ۔
سن مالک نے کہیا یوسف، ایہہ کیہی وڈیائی ۔
کھوہوں کڈھ ٹکے دے آندوں، ہن کہ عذر کیا ای ۔
ویچن نوں میں مّل لیاندوں، ویچاں جتھے چاہاں ۔
سیں گھر صاحب ہیں اج بردا، ن کر نظر پچھاہاں ۔
سن یوسف ہو آجز کہندا، ایہی سچ مکرا ۔
توں صاحب میں آجز بردا، عذر نہیں اج ذره ۔
سن کے مالک قدمیں ڈگا، میں تیتھیں شرماواں ۔
تیرے لطفَ کرم دیاں یوسف، میرے سر تے چھاواں ۔
منڈی ول جانا
مالک آپ لیا نہلایا، حضرت یوسف تائیں ۔
پھر پوشاک بدن پہنائی، کی تس صفت سنائیں ۔
وال سوار جڑے وچ موتی، حکمت نال پروئے ۔
وال سیاح وچ تاریاں وانگوں، موتی روشن ہوئے ۔
........................................................
نال تحمل یوسف تائیں، باہر طرف لیائے ۔
منہ پور برقع پایا ہویا، خلق متاں مر جائے ۔
جا بلند کھڑا ہو مالک، اچا کرے پکارا ۔
یوسف آیا ویکھو لوکو، دید کرے جگّ سارا ۔
یوسف دی رو-نمائی
جاں مالک نے کرسی اتے، یوسخ آن بہایا ۔
برقع چایا گھنڈ اٹھایا، دلیں المبا لایا ۔
جاں اوه صورتَ ظاہر ہوئی، چھیک پئے وچ سنگھاں ۔
شمع بلی پّر بلے تڑپھدیاں، اندر شوق پتنگاں ۔
........................................................
اکو واری ڈٹھا چمکارا، دیکھدیاں زن مرداں ۔
اوه ظاہر پر اکھیں لکیاں، ہو زخموں سرگرداں ۔
ایڈک زخم اکھیں وّچ واہے، چمک حسن دیاں کرداں ۔
رس رس خون دلاں وّچ دھسیا، نال برہوں دیاں درداں ۔
........................................................
مجلس وچوں پئے پکارے، مالک بازرگانا ۔
قسم تینوں گھت برقع اس تے، دیکھ گئیاں جل جاناں ۔
.........................................................
گزری دیر پئیاں کجھ ہوشاں، نیویاں کرن نگاہاں ۔
چشم ضعیف ن تابش جھلے، شوکاں قدم اگاہاں ۔
مالک کرے بلند پکاراں، مشتریؤ زر کڈھو ۔
یوسف ویچاں مّل خریدو، ایہہ بیخدیاں چھڈو ۔
سن لوکاں سر نیویں کیتے، قیمت کہڑا تارے ۔
اسدا مّل نہیں جگ سارا، تے کد مصری سارے ۔
یوسف دی بولی پینی
جوش پئے وچ بزم ملوکاں، مشتریاں دل ڈولے ۔
سینیاں وچ پئیاں سے ضرباں، وگے برہوں دے جھولے ۔
چھاتیاں دے صندوقاں وچوں، مال دلاں دے کھولھے ۔
ایہہ وّچ رونمائی سجن دے، کم نکلے جاں تولے ۔
مڑ گھتّ گره دھرن وچ جیباں، تے مڑ پھیر ن بولے ۔
سرمایہ دی بیسامانیؤں، کوئی بھیت ن کھولھے ۔
......................................................
تد نوں بدرا اشرفیاں دا، گاہک اک لیایا ۔
گنتی وّچ ہزار ایہا ہی، یوسف طلب سنایا ۔
پہل ہوئی ہن خلقت دوڑی، مّل خریدن سارے ۔
ہر طاقت وچ عرض لیائی، شور پیا یکبارے ۔
ہر ہر دل وّچ یوسف سندا، شوق پیا سو بھارا ۔
زن مرداں ہر حاضر مالوں، لگے کرن پکارا ۔
بڈھی اک مسکین بیچاری، اٹی سوت لیائی ۔
جے اتنے نوں آوے یوسف، دیہو عرض سنائی ۔
اس صورتَ دیاں مائنیاں مینوں، کر مجبور جھکایا ۔
میں خود دل دا واه مٹایا، آندا سبھ سرمایہ ۔
اک تونگر نے سو بدرا، اوویں آن سٹایا ۔
اک ہزار مہر ہر بدرے، یوسف مّل سنایا ۔
..........................................................
موتی وزن برابر یوسف، اک نے عرض سنائی ۔
لال بدخشاں والے دوجا، دونی کرے ودھائی ۔
کجھ ٹکانا رہیا ن قیمت، وک وک گئے خزانے ۔
دیون ملک متائی دولت، سن گھر بار مکانے ۔
بازگاه نام وسے اک عورت، سرور مصر نواحی ۔
آدیاں دی وّچ قوم اسے دی، سرداری تے شاہی ۔
پہلی عمر کنواری ریئنا، سرپ چمن دا پورا ۔
زاہد لٹے تے صبر لٹاوے، اسدا ناز نہورا ۔
جدوں نکابوں اکھیں کھوہلے، تیر چھٹن وچ غمزے ۔
بھواں کماناں چشم دو ناوک، آبِ-نشہ وّچ رمزے ۔
............................................................
مال جمال جوانی خوشیاں، پر دل کتے نہ ٹکدا ۔
اسنے سنیاں اج وچ مصرعے، دلبر شامی وکدا ۔
یوسف نام اجیہا سوہنا، ویکھدیاں جند جاندی ۔
سن وّچ بھاه ککھاں دے شعلے، دل نے تاب ن آندی ۔
مال متعہ خزانے سارے، شتریں کڈھ لدائے ۔
گھتّ وہیر چلی ول مصرعے، شوق سنیہے آئے ۔
......................................................
بازگاه نے کڈھ پردے وچوں، جاں دو نین وگائے ۔
اکو وار نگاه پئی پھر، ہتھوں ہوش گوائے ۔
......................................................
اٹھ پچھے توں کی کجھ آہا، تینوں کس بنایا ۔
رگاں پئیاں تن ہڈیاں اتے، ایہہ کن رنگ چڑھایا ۔
کس سانء نے نور چڑھایا، پیشانی پور تیرے ۔
صاد زاد لکھے کن دوویں، زیبا نین لٹیرے ۔
....................................................
شکل مبارک تیری دے وّچ، کسدا نور چمکدا ۔
بالی لاٹ حسن دی کسنے، جیں کا دیکھ ن سکدا ۔
کس نے ساجی صورتَ تیری، سوہنی حد بیانوں ۔
ہیں پیدائش خاک زمینوں، جاں کا شے اسمانوں ۔
یوسف دا بازگاه نوں خطاب کرنا
سن یوسف لا غوطہ جاندا، وحدت دے دریائیں ۔
اوه اکا جہدا میں بنده، کہندا بازگاه تائیں ۔
سانء پاک بناون والا، میرا حسن دلارا ۔
جسدی ثنائ-ا-ِکلمء دا قطره، سورج دا انگیارا ۔
............................................................
اے بیبی میں بنده جسدا، اسے دا جگّ سارا ۔
میں اک نقش کروڑیں نکشوں، تے اوہی سرجن ہارا ۔
.....................................................
جے توں چاہیں غموں آزادی، آس ملے درگاہوں ۔
جے توں چاہیں ہردم خوشیاں، بھّل نہیں اس راہوں ۔
جے توں چاہیں عشقَ ہلارے، ودھ ملن امیدوں ۔
جے توں چاہیں ذوق مدامی، ویکھ ن عمروں زیدوں ۔
جے توں چاہیں میں سکھ پاواں، چھّڈ دیہہ دنیاں ساری ۔
جے توں چاہیں فخر ہزاراں، چا خدیؤں بے زاری ۔
جے توں چاہیں وصل زیارت، اک دم رہے نہ خالی ۔
جے توں ڈریں وچھوڑے کولوں، ن جاه دور سوالی ۔
جے توں چاہیں ملے حیاتی، جندے گزر جہانوں ۔
جے توں چاہیں ملے تسلی، ہٹ جا وہم گمانوں ۔
جے توں یار پیارے خاتر، ہر شے تھیں تٹ جاویں ۔
جے چاہیں توں سو کجھ پاویں، تھاؤں گھتھا مڑ پاویں ۔
جے چاہیں سو ملے اتھائیں، ایہہ در چھوڑ ن جائیں ۔
جے ایہہ چھوڑ چلیں در کدھرے، خیر ملے تدھ تائیں ۔
..........................................................
اے بیبی میں تیرے ورگا، بنده ہاں رحمانی ۔
رگاں پئیاں تن ہڈیاں اتے، رنگ ایہی فیزانی ۔
نال مثالاں گلاں سنیاں، رکھدیاں فرق وڈیرا ۔
تے اوه پاک مثالاں کولوں، اسدا شان اچیرا ۔
بازگاه دا ادھار
سن تقریراں نازک مائنی، زن اکھیں کھل گئیاں ۔
ترہائی وچ دریا شربت، ڈبّ مراداں لئیاں ۔
شیشہ دیکھ ضداں من بھانا، تسنے ہتھ وگایا ۔
میں برہوں بو جوش رچایا، اک لبھا لکھ پایا ۔
............................................................
میں قربان تیرے یا حضرت، کرکے عرض سنائی ۔
گّم گئی نوں کڈھ ہنیریوں، چا سٹیا رشنائی ۔
لبھ لئیا میں اصل پیارا، چھوڑ ہوس دی بازی ۔
اصل حقیقت میں ہتھ آئی، چھڈی طلب مجازی ۔
.......................................................
ربّ جزا دیوے تیں شاہا، اندر دو جہاناں ۔
عمر گزاراں ادا ن ہووے، شکر تیرے اہساناں ۔
ایہہ گّل آکھ گئی ہو رخصت، مال اسباب لٹائے ۔
کر آزاد غلام کنیزاں، سارے دلوں بھلائے ۔
کنڈھے نیل ندی پا کٹیا، لئیا لباس نمد دا ۔
چھوڑ صنم وّچ زکراں فقراں، پھڑیا ورد صمد دا ۔
ساری عمر عبادت اندر، تے وّچ شوق وہائی ۔
ملیا یار ن گیا خالی، واٹ کٹی کم آئی ۔
...............................................................
واه مردو مر جاؤ ڈب ڈب، زناں گئیاں ودھ اگے ۔
ناموری دیاں پگاں تائیں، کیوں اجے داغ ن لگے ۔
قدم پچھے اس زن دے مردا، جے توں قدم اٹھائیں ۔
یار ملے تے مقصد پائیں، کدے ن اؤگت جائیں ۔
زلیخا دا منڈی وچ پجنا
اج وکیندا حضرت یوسف، مجلس دے وچکارے ۔
بال ترٹے پنکھی آ آ، لے پر پہتے ڈارے ۔
مشتریاں دا شور چوپھیرے، یوسف دے ونجارے ۔
ونج جنہاں وچ اصل حقیقت، سود لے گئے بھارے ۔
کرے بلند پکار منادی، مردو ودھو ودھاؤ ۔
وک چلیا اج ماه-کنیانی، متاں پچھوں پچھتاؤ ۔
..........................................................
قیمت اجے ترکی اندر، ودھ حساب شماروں ۔
تد نوں آن زلیخا پہتی، قتل ہوئی دیداروں ۔
دیکھ جھڑی ایہہ اہا صورتَ، جسدیاں لاٹاں بلیاں ۔
بال اننجانے خوابے ستی، جس شولے وچ جلیاں ۔
جسدے عشقَ سندے پروانے، وگ ملکاں وچ چلے ۔
اپنے راج چھڑائے درداں مصر سنیہے گھلے ۔
...................................................
اج مقصود وکیندا ملیا، مّل وہاجاں لکھیں ۔
رو رو گزر قراروں رہیاں، ویکھ سجن دیاں اکھیں ۔
رہن دیاں ایتھے وکدا یوسف، ملی خریدن-ہارین ۔
حاضر مال رہے وّچ مجلس، ڈھکے آن وپاری ۔
ایہہ بزائت نور خزانہ، اسدی قیمت بھاری ۔
ہن گاہک دی حاَل حقیقت، آکھ سنائیں ساری ۔
کون ایہی کس تھاؤں چلی، کتھوں عشقَ لیایا ۔
کی کی پئے جنجال دکھاں دے، کیونکر حاَل وہایا ۔
کیڈک پاس جمع کر رکھے، درداں دا سرمایہ ۔
سورج عشقَ چمکیا سر تے، وقت جلن دا آیا ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
