Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) عشقَ دے بیان وچ . 3
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) عشقَ دے بیان وچ . 3
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
عشقَ دے بیان وچ . 3
ساقی آبِ-طہور طلب دا، جام مزے بھر پائیں ۔
دریا ذوق محبت وال، گھت دلاں وچ جائیں ۔
چا ہتھ تیغ برہوں دی خونی، چشم اگھاڑ ہزابوں ۔
گھنڈ پلٹ چمک دے اشکا، مہر اتار گلابوں ۔
مستی چشم پیارے والی، جان جگر کھا جائے ۔
دردمنداں دے سن سن حالے، ہوون درد سوائے ۔
غم برہوں دے خونی اشکوں، نین رہن گلناری ۔
جان کباب نمک پر شوقوں، دل نوں رہے خماری ۔
دِل-بے-عشقَ نہیں دل مولے، بے خبراں وچ خوابے ۔
تن بے-درد دلاں دا مٹی، گنھ رلائیں آب ۔
عشقَ بناں تن دشمن دل دا، تے دل دشمن تن دا ۔
ویری نال پئیوس ویرے، واسا خار چمن دا ۔
عشقَ بنا تن مرده غافل، کس گنتی وچ آوے ۔
عشقَ دلاں نوں صقل غماں تھیں، کر شمشیر دکھاوے ۔
مزه نہیں بن عشقوں دل نوں، نور نہیں رشنائی ۔
غم برہوں دی لزت باجھوں، دل نوں ذوق ن کائی ۔
ذوق دلے نوں عشقَ وراؤں، ثابت کرے جے کوئی ۔
اس غافل نوں اس درگاہے، ہرگز ملے ن ڈھوئی ۔
وّچ حضور دوام ن وسیا، ن اس خبراں پائیاں ۔
تانگھاں ہور وراہے وراہوں، اس دے ہتھ ن آئیاں ۔
بے خبراں نوں خبر ن عشقوں، کردے کوڑ دہائیاں ۔
دردمنداں نوں بے-درداں دی، درد مثال دوائیاں ۔
دیدا ہور شنیدا دے وچ، جیڈک فرق جدائیاں ۔
کالیاں ہالیاں دے وچ ایویں، حداں فرق لگائیاں ۔
بے درداں دے درد مسائب، درداں ہور ودھائیاں ۔
اوہاں درداں دردمنداں دے، پھیرن دلیں صفایاں ۔
ن چیزاں دیاں چنگیاں چیزاں، پائیاں نے سبھ چیزاں ۔
نظر بلند جنہاں دی دھائی، ملے مقام عزیزاں ۔
عشقَ مقام جمع دے سٹیاں، تلونیاں تالمیزاں ۔
غم خوشیاں اس دنیاں والے، بنے غلام کنیزاں ۔
جھّل اولے راه چلیندیاں، عشقوں ضرباں کاری ۔
ہو طالب لاه ویکھ نقابوں، اسدی رمز نیاری ۔
ناز نیاز وکے مّل چڑھ کے، برہوں دے بازارے ۔
ایہہ مزجات بزائت جاناں، رہن پئیاں وچکارے ۔
عشقَ اندھیری جاں سر جھلے، کھاون جگر ہلارے ۔
خودی تکبر مان غرورت، جان پلک وچ مارے ۔
عشقَ کرم دا قطره ازلی، تیں میں دے وسّ ناہیں ۔
اکناں لبھدیاں ہتھ ن آوے، اکناں دے وچ راہیں ۔
کریں طلب جے صادق صدقوں، تاں بھی رہے ن ہاوا ۔
یاریاں وچ دشواریاں جھلدیاں، رہے ن دل پچھتاوا ۔
مشکل ایہہ دکھاں دی گھاٹی، اوکھیاں اسدیاں واٹاں ۔
بہِر-اشکِ ایہی بے-پایا، ٹھاٹھ چڑھندیاں لاٹاں ۔
اکناں کھپدیاں عمر گوائی، پلے پیا ن کائی ۔
اکناں ہوش جدوکی آئی، ایہہ نئمت گھر پائی ۔
بے درداں دیاں عشرت خوشیاں، لذت ناز ادائیاں ۔
دردمنداں دے دلیں کدائیں، وچ شمار ن آئیاں ۔
اس گرداب ن ہاتھ کدائیں، غّم گئیاں وچ ذاتاں ۔
بعد دکھاں سکھ ملدے آہے، دن روشن وچ راتاں ۔
آتش عشقَ دکھاں دا دوزخ، جل بل ہو انگیارا ۔
ہو کے اگّ سما وچ آتش، تاں پاویں چھٹکارا ۔
بلدیاں رہن جگر وچ لاٹاں، بھکھ بھکھ شوق وسالوں ۔
سر رہے اک سبھ کجھ جاوے، ٹٹّ تئلک ہالوں ۔
اس دنیاں دی گردن اتے، قدم دھرے لنگھ جاوے ۔
بہر-طلب دے رڑھیا جاندا، لوکاں نظر ن آوے ۔
جھال جھلے تلوار برہوں دی، قدم ن موڑ ہٹاوے ۔
تیغ وگے پر پیر اگانھ ہی، زخموں خبر ن پاوے ۔
گجھی رمز وگے ازگیبوں، لٹّ جگر لے جاوے ۔
کھبھا تیر کلیجے رڑکے، خون وگے دریاوے ۔
چشم الارے کرے نظارے، شونق رہے تن مارے ۔
جیوندیاں جے زنده ہووے، جلے برہوں دی نعرے ۔
اگّ ورھے سر نظر ن پاوے، بیٹھ اکلا رووے ۔
نین وگن دو نہراں وانگوں، خون جگر تھیں دھووے ۔
وچ اڈیکاں وقت وہاوے، وصل ملن دی تانگھے ۔
گرد-غبار امکانے سارا، گزرے اکت الانگھے ۔
جسنوں عشرت کہے لوکائی، ایہہ اس تھیں منہ موڑے ۔
ہفت قدم تیران اگے تھیں، جذب پوے ن چھوڑے ۔
(ہمت قدم حیران ن ہووے، ہرگز قلب ن چھوڑے)
قلب ن چھوڑے کالب توڑے، دو دم وچ وچھوڑے ۔
دائم انت ملن سکھ سارے، درد جھلے دن تھوڑھے ۔
پیوے گھول پیالے زہروں، مستی چڑھے سوائی ۔
وجے تیغ کہے بسملا، ایہہ مہبوب لگائی ۔
چھٹے تیر کمان برہوں دا، ہو کے پیش کھلووے ۔
جیوں جیوں زخم وجن وچ سینے، ڈھکّ اگاڑی ہووے ۔
مرہم زخم دلے دی لبھے، وسلوں باجھ ن کائی ۔
کالیاں راتاں بہ بہ کٹے، اندر سوز جدائی ۔
بھر بھر دیوے ذوق پیالے، ساقی نور قدم دا ۔
ہر دم شوق شہود سجن دا، توڑے نقص عدم دا ۔
بھریا نور منگے گھر خالی، رین کٹے بہ کالی ۔
دام گلے گھت شوقوں ہتھیں، ونگیاں زلفاں والی ۔
چشم اگھاڑ نگاه گزارے، نظر پون آئینے ۔
مظہر نور پیارے والا، ٹھنڈھ گھتے وچ سینے ۔
رہے اداسی وچ جدائی، وصل منگے سو واری ۔
جاں پیام ملن دا پاوے، غالب رہے خماری ۔
وّچ خمار شراب وصل دے، دو تّن ملن پیالے ۔
سر دردی چھّڈ ہوش سمبھالے، پاوے ذوق وسالے ۔
آلمِ-اشکِ عجب من بھاندیاں، صقل کرے تلواراں ۔
بن عشقوں میں سنیاں کتنی، گال گھتی زنگاراں ۔
عشقَ چنگا پر اوکھے پینڈے، مرد ہووے دکھ جھلے ۔
واٹ چلے دکھ پاون ویلے، چپّ رہے دم ٹھلے ۔
عشقَ کٹار عجب ہے خونی، آن وجے سر کاری ۔
داغ بھرے گل-لالیاں والے، شکل رہے دل ساری ۔
عشقَ بہار قدیم اجیہی، گلوں ن رنگت ڈولے ۔
بیئشکاں دیاں وّچ گلزاراں، وگن خزاں دے جھولے ۔
باجھوں عشقَ حیاتی ناہیں، درد غماں دی کاتی ۔
عےدوں بھلا ایہی لکھ واری، تیغ وجے وّچ چھاتی ۔
کھا تلوار برہوں دی کاری، تے اوه چھٹّ ن جاوے ۔
ہو زبہ پا اکھیں پرده، تاں دلبر ہتھ آوے ۔
واہوا عشقَ کیا ای چنگا، جس وّچ کّل آزادی ۔
اس دنیاں دے وّچ غماں دے، جھلے متاں بربادی ۔
مردا ڈردا نسّ ن جائیں، دیکھ چمکدیاں تیغاں ۔
نسے جاندے خود پچھتاندے، مردے نال دریغاں ۔
مشہِد-اشکِد شہادت اکبر، قتل ہوویں اک واری ۔
قسم دلا دھر پیر ن پچھے، زخم اکا جھلکاری ۔
آ اشکا ہن تیرا ویلا، نوک قلم چڑھ رسنا ۔
پے چلیاں جگّ تیریاں واراں، کد توڑی چھپ وسنا ۔
چا طوفان قلم دا کائی، رڑھدیاں ہور رڑھائیں ۔
رونودیاں دی اکھیں وچدی، بیڑیاں تار وکھائیں ۔
دھیریاں دھار دھریں تلوارے، جے دل وگن کدائیں ۔
مہبوبے دے ناز نہورے، تا ن جان اجائیں ۔
واه اشکا وّچ تیریاں رمزاں، جوش کھلھن من بھانے ۔
غم خوشیاں پور وارے جاون، جاں گھر ملن ٹکانے ۔
زلف سیاح دیاں کالیاں راتیں، دلبر دے دربارے ۔
دائم بکا دے خلوت خانے، وسلوں کراں نتارے ۔
تے عاشق دی ذات صفاتوں، زخم جھلکن تارے ۔
غمزے تیز ادائیں نازک، تیر چھٹن وچکارے ۔
آ وّچ قرب خدی چھٹّ جاوے، غیروں وسیں کنارے ۔
وّچ حضور غیور پیارے، غیرت غیراں مارے ۔
دل وّچ غیر ن گزرے ہرگز، جے لکھ سال گزارے ۔
غیراں وانگ وگے چھّڈ ایتھے، ہسناتل ابرارے ۔
اکھیں گوش جواہر ولوں، لہر وگے اک سارے ۔
گوشوں دھر آغوش امیداں، سارے بھار اتارے ۔
آخر انت نہیں پھر اسدا، ملدے رہن ہلارے ۔
تے اس حاَل زبان ن مہرم، دل دے راز نیارے ۔
وچ چمکاں میں ویریاں تائیں، چھوڑ تیرے ول آواں ۔
جے ن نظر کرم دی بدلیں، تاں کیوں اؤگھٹ جاواں ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
