Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) کروانی تے یوسف . 9
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) کروانی تے یوسف . 9
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
کروانی تے یوسف . 9
کھوه دے کنڈھے کروانیاں دا آؤنا تے
مالک کروانی دا سفنہ
تد نوں کھوہے دے گردے، آ اترے کروانی ۔
مالک ابن زگر وچ اوہناں، صاحب بازرگانی ۔
گھر اسدا وّچ مصر مدامی، اس اوه حاَل بیانی ۔
اک دن ستا سفنہ ڈٹھا، اندر عہد جوانی ۔
وچ کنان اہا خود بیٹھا، خوابے نظریں آیا ۔
ٹٹّ سورج ات چرخوں اسدے، وّچ استین سمایا ۔
کڈھ استینوں باہر سٹیا، کھڑا رہیا اس اگے ۔
عبر آیا سر سورج دے تے، موتی برسن لگے ۔
چن چن مالک موتیاں تائیں، بھارے ڈھیر لگائے ۔
بھر صندوق ہویا دل راضی، چشم کھلھی پچھتائے ۔
پاس مئبر حاَل سنایا، اس تعبیر سنائی ۔
اک غلام تیرے ہتھ آوے، کنانوں اے بھائی ۔
برکت اسدی دنیاں دولت، سبھ تیرے ہتھ آوے ۔
آخر تینوں وّچ بہشتاں، الله پاک پچاوے ۔
...................................................
مالک نوں سن خواب حقیقت، وجی شوق نشانی ۔
ہو اسوار مصر تھیں چلیا، آ وڑیا کنانی ۔
ڈھونڈ کرے وچ خانیاں گلیاں، لبھے پتہ غلاموں ۔
شوق طلب وّچ باجھ قراروں، دل خالی آراموں ۔
تاں آواز کری اس ہاتف، ڈٹھا شوق جداہاں ۔
اجے ایہی کر صبر پیارے، برساں تیک پنجاہاں ۔
......................................................
ہن ایہی لے مال تجارت، شاموں ٹریا آہا ۔
طرف وطن ول مصر سدھانا، بھّل گئیوسُ راہا ۔
مالک دا کھوه تے پہنچنا
وچ جنگل اس کھوہے گردے، کیتوسُ آن اتارا ۔
ایہہ کھوہا نوں کوه کنانوں، جس وچ یوسف آہا ۔
کھوہے تھیں اس نوری شعلے، ڈٹھے جاں رواناں ۔
لاٹاں نور بلے اس کھوہوں، جاون ول اسماناں ۔
...................................................
مالک ابن زگر دے آہے، دو بردے سن یارا ۔
بشرٰی مامل نام دوہاں دا، دوویں نیک ستاره ۔
پانی لین گھلے ایہہ دوویں، مالک نیک وچارے ۔
مامل ڈول وگایا کھوہے، بشرٰی کھڑا کنارے ۔
یوسف نوں جبرائیل ولوں سوچنا
جبرائیل خدا دے حکموں، تاں کھوہے وچ آیا ۔
بہ وچ ڈول چنده ہن ویلا، یوسف نوں فرمایا ۔
...........................................................
چل اڈیکاں تیریاں یوسف، داغ دلاں وچ پائے ۔
جنہاں دلاں نوں تیریاں تانگھاں، شوق تیرے دکھ جائے ۔
منتظر وچ نت اڈیکاں، روندیاں وقت وہائی ۔
گھاه چروکے رس رس وہندے، مل دکھ کٹیا جائے ۔
............................................................
دیس چھٹے پردیسیں چلیوں، سفر دراڈے آئے ۔
لمے پینڈے دور وطن دے، تیں ول قصد لیائے ۔
چھوڑ وطن چل دیکھ کویہیاں، پردیساں دیاں واواں ۔
اکناں نوں وچ تیریاں درداں چھوڈ گئیاں جن ماواں ۔
..........................................................
جنہاں پیاریاں دے تیں باجھوں، سائت حشروں بھاری ۔
گزرن چالی سال ایہناں دے، اندر گریازاری ۔
پرسنگ چلیا
جاں بردے کروان اچانک، کھوہے ڈول وہایا ۔
جبرائیل اٹھا یوسف نوں، بوکے کول لیایا ۔
یوسف پچھے جبرائیلا، کت مینوں لے چلے ۔
باپ میرا میں اس دا پیارا، کویں وچھوڑا جھلے ۔
فرشتے دا بھیت کھولھنا
وحی کہے توں شیشہ ڈٹھا، یاد ایہی یا ناہیں ۔
یوسف کہندا یاد ایہی میں بھلا نہیں اس تائیں ۔
.......................................................
وحی کہے لے حضرت یوسف، وقت وکن دا آیا ۔
مّل تیرا اج دیون لگا، ہتھ جدھے سرمایہ ۔
یوسف دی پشیمانی
یوسف سمجھ ندامت کھاوے، رووے تے پچھتاوے ۔
بخش ربا میں لکھ لکھ طوبٰی، داغ ختاؤں جاوے ۔
وکاں کتے لے جاوے کوئی، تیریاں طلب رزائیں ۔
قید کریں توں راضی ہوویں، لکھ خوشیاں میں تائیں ۔
پرسنگ چلیا
یوسف ڈول اندر جا بیٹھا، جویں وحی فرمایا ۔
مامل ڈول کھچے لا زورا، بھارا مالم آیا ۔
کیا پیا اج پانی باجھوں، اندر ڈول ہمارے ۔
چا اتاہاں نظر کیتی سو، نور ڈٹھا چمکارے ۔
.......................................................
نور بہشتوں نازل ہویا، کھوہوں ظاہر آیا ۔
مالک ابن زگر خوش ہویا، جاں تس مقصد پایا ۔
.......................................................
کرواناں جا پڑدے اندر، یوسف نبی چھپایا ۔
تّن دن تے تّن راتاں پچھوں، کھوہوں باہر آیا ۔
تے اوه ویر جو یوسف تائیں، کھوہے سٹّ سدھائے ۔
دوجی وار مڑے اوه تد نوں، لین حقیقت آئے ۔
کھوہے گرد ڈٹھے کروانی، اترے بھار اتارے ۔
کھوہے جھات گھتن وّل یوسف، لے لے نام پکارے ۔
کھوه خالی آواز نہ آئی، دھا پئیو نے سارے ۔
گھیر لئے کروانی سبھے، کیتے تنگ بیچارے ۔
آبک بنده کھوہے سٹیا، دتیاں اساں سجائیں ۔
کون تسیں کی قدر تہاڈا، آندا کڈھ تسائیں ۔
.....................................................
اوڑک خوف پایا کرواناں، کرن خوشامد لگے ۔
پردے وچوں صد کنیانی، کڈھ لیاندا اگے ۔
ویر کہن ایہہ بردا ساڈا، بیفرمانی کردا ۔
یوسف دیکھ بھراواں کمبے، چشم نیویں جی ڈردا ۔
یوسف دا حسن-او-جمال
کرواناں وّل یوسف ڈٹھا، شکل ڈٹھی نورانی ۔
زلف زنزیر سیاح گھٹ پیچاں، بدروں صاف پیشانی ۔
نور نبوت متھے چمکے، چمک چڑھے اسمانی ۔
ابرو قوس سیاح خمداراں، تیغاں ہندوستانی ۔
......................................................
بھائیاں کہیا جھوٹھ ن جانو، بنده ایہہ ہمارا ۔
پر بے زار اسیں اس کولوں، دکھ دیوے ایہہ بھارا ۔
تے شمؤن کہے آہستہ، یوسف نوں وٹّ گھوری ۔
کر اقرار جو ہاں میں بنده، سچی گّل ہے پوری ۔
جے توں ایہہ اقرار ن کرسیں، قتل کراں تلواروں ۔
سن یوسف نے دل ایہہ جاتا، عقل قیاس وچاروں ۔
میں بنده ہاں مالک سندا، والی الله میرا ۔
یوسف کہندا میں ہاں بنده، کمب گیا سن ڈیره ۔
سن مالک نے خواہش کیتی، ویچ لوو اس تائیں ۔
جے ہو تسیں بے زار تمامی، مارو نہیں اجائیں ۔
اوہناں کہیا، اسیں دغا ن کردے، دوزخ ہے غداراں ۔
ایہہ بنده تسیں مّل خریدو، اس وّچ عیب ہزاراں ۔
جے تسیں عیباں سنے قبولو، نال رضا لے جاؤ ۔
مالک کہے پیغمبر زادیو، عیب کیا فرماؤ ۔
اوہناں کہیا ایہہ چور بہتیرا، جھوٹھیاں کردا گلاں ۔
ایہہ جھوٹھا اسیں تنگ دروغوں، وانگ بلا دیاں سلاں ۔
مالک کہندا سن سبھ عیباں، مّل کرو چا دیہو ۔
اوہناں کہیا جو خواہش تیری، عیبی دا مّل ایہو ۔
مالک ویہہ درم دے کھوٹے، یوسف مّل چکایا ۔
لے درم اوہناں یوسف تائیں، پھڑ باہوں پکڑایا ۔
پرسنگ چلیا
مالک کہے پیغمبر زادیو، سند دیو لکھ کائی ۔
ویچ لیا اساں عیبی بنده، قیمت حاصل پائی ۔
لے شمؤن قلم تے کاغذ، لکھیا بیٹھ اتھائیں ۔
ویچ دتا اساں یوسف بنده، مالک مصرعے تائیں ۔
..........................................................
پھر مالک نوں پاس بہایا، سبھ یوسف دے بھائیاں ۔
گلاں کجھ نصیحت کارن، رل اس نوں فرمائیاں ۔
مت مالک کھا دھوکھا اسدا، دیکھ متاں چھل جاوے ۔
نسّ گیا مڑ ہتھ ن آوے، ساڈا نام گواوے ۔
پا زنجیر سنگل گل اسدے، کھڑیو گھتّ کچاوے ۔
ہو ہشیار رکھو جے اس نوں، تاں قابو وّچ آوے ۔
پٹّ تنبو چا ڈیره ایتھوں، دیر کریں پچھتاویں ۔
ایہہ چھلیا چھل جاسی دم وّچ، واه لگے غم کھاویں ۔
ایہہ گّل سن زنجیر پواوے، مالک یوسف تائیں ۔
ہتھاں وو ہتھکڑیاں پائیاں، گل وو طوق ایزائیں ۔
ٹوپ لباس نمد پہنایا، بھائیاں بیٹھ اتھائیں ۔
ویر چلے چھّڈ یوسف رویا، ملساں پھیر کدائیں ۔
یوسف دی فریاد
یوسف کرے بلند پکاراں، اٹک ذرا مل جاؤ ۔
اے فرزندو باپ میرے دیو، رہم میرے پور کھاؤ ۔
یوسف بہت ندائیاں کردا، اوه ہو گئے روانہ ۔
جاں یوسف نوں روندا ڈٹھا، نیر چھٹے کرواناں ۔
یوسف کہندا مالک تائیں، ازن ہووے مل آواں ۔
مالک ازن دتا اٹھ نسیا، یوسف طرف بھراواں ۔
......................................................
ویچ چلے تسیں مینوں بھائیؤ، روندا چھوڈ سدھارے ۔
میریاں توڑ امیداں چلے، توڑ-وچھوڑ پیارے ۔
باپ وچھوڑیا میرے کولوں، بھیناں بھائی سارے ۔
آس میری اج گئی نکمی، مڑ وڑنوں گھر بارے ۔
حسد تساڈیاں وّچ دلاں دے، کیڈ کھلار کھلارے ۔
پیغمبر دے بیٹے ہو کے، کیتے ایڈک کارے ۔
.................................................
سن سن بھائیاں گریازاری، جوش دلاں وچ آئے ۔
وچ ندامت روون سارے، اساں غضب سر چائے ۔
جے ن خوف پدر دا ہندا، سن اے یوسف بھائی ۔
گھر وّل موڑ لے جاندے تینوں، تیری سخت جدائی ۔
پرسنگ چلیا
باہوں پکڑ گیا لے تد نوں، مالک یوسف تائیں ۔
ڈیره پٹّ لیا کرواناں، چھوڈ چلے سبھ جائیں ۔
تنبو پٹّ لئے کرواناں، شتراں بھار لدائے ۔
گھوڑیاں زین کسائے سبھناں، چڑھ ول مصر سدھائے ۔
مالک ابن زگر دا آہا، نام ملیح اک بردا ۔
ناکا تے دھر یوسف تائیں، تس حوالے کردا ۔
رکھ یوسف نوں نظر حوالے، نال رہیں ہر ویلے ۔
رکھ نگاه تے کھانا پینا، حاضر کریں سویلے ۔
نال ملیح خود اگے اگے، یوسف دی اسواری ۔
وچ زنجیراں ناکا اتے، کردا گریا زاری ۔
یوسف دا ماں دی قبر تے پہنچنا
قبر یوسف دی مادر سندی، راه وچ ظاہر آئی ۔
اچھلیا دل رویا یوسف، دیکھ میرا دکھ مائی ۔
ویکھدیوں جے درد میرے نوں، جھّل ن سکدی غم نوں ۔
دل پتھر پھٹ پرزے ہووے، میرے دیکھ علم نوں ۔
....................................................
واه دردا میں چھوڑ سدھانا، توڑ اجزاء قبر دے ۔
ایہہ گّل بول شطر تھیں جھڑیا، قدماں وچ قبر دے ۔
...........................................................
دیکھ مصیبت جو کجھ گزری، میں چلیا کنانوں ۔
اج وداع ہن خبر ن اگے، کی سر پوے جہانوں ۔
وائے دریغ میرے فرزندا، قبروں پیا پکارا ۔
واه دردا اس تیرے دردوں، میرا جگر دو پارا ۔
ایہہ آوازا سن کے یوسف، غش کھا جھڑیا تازه ۔
پھیر قبر تھیں دوجی واری، پیا بلند آوازا ۔
نور اکھیں دل میرے دا توں، فرزندا سو واری ۔
واه لگے میں جا چھڈاواں، سن سن گریا زاری ۔
حکم الٰہی موڑ ن سکدے، توں میں تے جگ سارا ۔
پوے مصیبت بندے تائیں، باجھوں صبر ن چاره ۔
....................................................
دن کائی ایہہ دنیاں بیٹا، اسدا گھٹّ بسیرا ۔
آون جاون دکھ سکھ اس دا، چانن برق انھیرا ۔
سن سن ایہہ پکاراں قبروں، یوسف سرت سمھالے ۔
سیس اٹھا قبر تھیں بیٹھا، صبر کرے ہر حالے ۔
پرسنگ چلیا
خالی ڈاچی دیکھ ملیہے، تد نوں شور مچایا ۔
اے مالک کنانی بنده، لہ شتروں کت دھایا ۔
سن مالک کرواناں اندر، کرے بلند پکارا ۔
غّم گیا ہے یوسف بنده، کنانی سیارا ۔
مردو جھبّ لبھو اجے ویلا، دھا ڈگیو ہر جائیں ۔
پیر بدھے ہتھ نسّ ن سکدا، ہوسی اجے اتھائیں ۔
ڈھونڈ پئی وّل قبرے آیا، اک بنده کروانی ۔
یوسف ڈٹھا دیکھ کہیوسو، اے غافل کنانی ۔
صاحب تیرے خبر دتی توں، آبک بنده آہا ۔
صورتَ تیری چھل تھیں خالی، اساں باور ناہا ۔
جے ہن مول ن جاندوں چوری، توں ہوندوں اعتباری ۔
سچ ایہی توں آبک بنده، عیب بڑا ایہہ بھاری ۔
یوسف کہندا میں ن نسیا، مادر قبر دس آئی ۔
کرن زیارت اٹک گیا میں، ہور فریب ن کائی ۔
ایہہ گّل سن کروانی تائیں، غضب اچھل آیا ۔
یوسف دے رخسارے اسنے، نرم تماچا لایا ۔
یوسف اک تماچیوں جھڑیا، غش کھا اپر دھرتی ۔
باپ ن ویکھے پیش ن جائے، ایہہ مشکل سر ورتی ۔
ہوش پئی اٹھ بیٹھا یوسف، سر سجدے رکھ رویا ۔
یا مالک توں ارحم اکبر، توں جانے جو ہویا ۔
میں پردیسی مان-ترٹا، نال غماں دل جلیا ۔
میں فرزند نبی تیرے دا، وچ کنارے پلیا ۔
جے میں بہت گناه کمائے، توں ہیں بخشنہارا ۔
کرم کریں توں میرے اتے، تیں بن ناہیں چاره ۔
بخش میری تقصیر الٰہی، رہم تیرا ہے بھارا ۔
تینوں مالم حالت میری، اے میرے غفارا ۔
اجے دعا تمام ن ہوئی، ملی نوید کبولوں ۔
آ اج غیبوں پیا انھیرا، قہر عذابِ نزولوں ۔
وچ جہان اندھیری جھلی، شور پیا جگ سارے ۔
جڑھ تھیں کڈھ سٹے رخ بھارے، جھڑے تیور بچارے ۔
کرواناں دے خچر اشتر، جدا جدا ہو بھلے ۔
پیا تزلزل وچ کرواناں، قہر سراں پر جھلے ۔
......................................................
رو کروان کہن اے یارو، کس نے ظلم کمایا ۔
کس ظالم دی شامت کارن، قہر اساں پور آیا ۔
آہا جس تماچا لایا، حضرت یوسف تائیں ۔
اس کہیا میں ظلم کمایا، آیا قہر تدائیں ۔
میں یوسف تے سختی کیتی، اس دعا گزاری ۔
اوسے وقت اساڈے اتے، پئی مصیبت بھاری ۔
سبھناں کہیا جا کمبختا، یوسف پاس شتابی ۔
ہو آجز کر منت اسدی، ہووے دور خرابی ۔
آ کروانی یوسف اگے، رویا زارو زاری ۔
یا حضرت میں ظلم کمایا، پائی سخت خواری ۔
میں حاضر لے نال چپیڑاں، توڑ میرا منہ سارا ۔
بخش گناه میں بھلا حضرت، کیتیؤں اؤگنہارا ۔
رہم آیا دل یوسف تائیں، گیا غصہ ہٹ سارا ۔
میں آجز توں صاحب ارحم، سانوں بخشنہارا ۔
ہتھ اٹھا گزارے عرضاں، منگے فضل جنابوں ۔
یا ربّ تیرے آجز بندے، بخش امان عذابوں ۔
لفظ اجے ایہہ وچ زبانوں، کھلھ پئی رشنائی ۔
مینہہ انھیری گئی جہانوں، رہیا نشان نہ کائی ۔
مالک دیکھ کرامت بھاری، یوسف پاس سدھایا ۔
خدمت کردا بندیاں وانگوں، اجزوں سیس نوایا ۔
.........................................................
لاه لباس نمدے دا اوویں، کّل زنجیر اتارے ۔
پا پوشاک شہانی تن تے، تازی پیش گزارے ۔
گھوڑے تے چا یوسف تائیں، کیتوسُ پیش روانہ ۔
پچھے پچھے وانگ غلاماں، مالک سن کرواناں ۔
شہر بلبیس وچ پہنچنا
شہر آیا بلبیس اوہناں نوں، جاندیاں اندر راہے ۔
اس جگہ دے لوک تمامی، بتّ پجیندے آہے ۔
بت پوجن ربّ منن ناہیں، وچ کفر گمراہی ۔
جا اترے کروان اتھائیں، یوسف دے ہمراہی ۔
جاں یوسف نوں ڈٹھا لوکاں، حیرانی وچ آئے ۔
زن مرداں سبھ نکل شہروں، یوسف طرف سدھائے ۔
سیس جھکا سبھ عرضاں کردے، اے نوری سلطاناں ۔
حد بشریئت تھیں ودھ گئیاں، حسن تیرے دیاں شاناں ۔
کی شے ہیں توں کس دھرتی دا، ہیں معبود پیارا ۔
یا توں آپ کسے دا بنده، اساں تئجب بھارا ۔
جے توں ہور کسے دا بنده، پھر کہ کس بنایا ۔
سرجن ہار تیرا اوه کہڑا، جس ایہہ کرم کمایا ۔
سن یوسف فرماوے لوکاں، شان خدا دی عالی ۔
خالق میرا دانا بینا، جگ سارے دا والی ۔
ہے اوه اک جو پاک شریکوں، اسدا عالم سارا ۔
سبھ جگ ہے پیدائش اسدی، اوه اک سرجن ہارا ۔
.........................................................
غافل لوک بتاں نوں پوجن، باطل وہم اوہناں دے ۔
ڈبّ مرن وچ بہِر-ضلالت، ایہہ معبود جنہاں دے ۔
ایہہ بتّ ناکس آپ نقارے، حرف بیانوں خالی ۔
اوه معبود اسے دی دنیاں، جس دیاں صفتاں عالی ۔
سن لوکاں ایمان لیاندا، واحد ربّ پچھاتا ۔
توڑ بتاں حق صدق یکینوں، اکو خالق جاتا ۔
بلسان شہر وچ
ڈیره پٹ لئیا کرواناں، ہوئے پھیر روانہ ۔
جا بلسان لگائے تنبو، مہمل دھرے جواناں ۔
جاں بلسانی لوکاں ڈٹھی، صورتَ یوسف سندی ۔
حیرت دے دربار وچارے، عقل رہی ہو بندی ۔
سّد مصور صورتَ یوسف، لوکاں نے لکھوائی ۔
پاس رکھی معبود بنا تس، پوجن مرد نسائی ۔
یوسف نوں معبود بنایا، کرن پرستش سارے ۔
خبر ن پچھی حاَل ن سنیاں، وہم ڈبے جڑھ مارے ۔
سال ہزار اوہناں دے اندر، رہی پرستش جاری ۔
ایہہ مشرک مردود جنابوں، ہوئے کافر ناری ۔
کی جانن اوه صورتَ سوہنی، رکھدی کیا مانی ۔
اکناں ڈبدیاں تار گئیؤ ای، غرق کیتے اک فانی ۔
شہر کدس وّل جانا
اٹھ ٹرے کروانی اوتھوں، شتراں گھتّ مہاراں ۔
شہر کدس ول قصد کیتو نے، کرکے قصد ہزاراں ۔
شہر کدس دا والی ستا، تس سفنہ دس آیا ۔
پیا پکارا اٹھ امیرا، صاحب تیرا آیا ۔
استقبال کرو اٹھ جھبدے، اندر شہر لیاؤ ۔
حکم منو جو کہے تسانوں، خدمت ادب بجاؤ ۔
گیا امیر صبح اوه جھبدے، کارن استکبالے ۔
جا ملیا کرواناں راہے، جا پچھیوسُ حالے ۔
کون تساں سردار جوانو، کس تھاویں تھیں آئے ۔
کیا اراده کت ول جانا، رخت کیا کجھ چائے ۔
مالک ابن زگر وچ ساڈے، کہن جدھی سرداری ۔
رہیا امیر تئجب سن کے، ایہہ کیا حکمت بھاری ۔
مالک ابن زگر ہر سالے، ملے ہمیش دو واری ۔
ہن تعظیم میرے تے اسدی، لازم کویں گزاری ۔
اگے میں پور لازم نہ سی، اسدی خدمت کائی ۔
ایہہ خادم میں صاحب وانگوں، اس وچ کی وڈیائی ۔
پاس امیر فرشتے تد نوں، کیتا آن پکارا ۔
ہے جسدی تعظیم تیرے پور، اوه ہے یوسف پیارا ۔
اس ویلے وچ خدمت یوسف، دو سو ملک سواری ۔
خوش-رفتار جنہاں دے گھوڑے، زینت زری-کاری ۔
دیکھ تجمل شکل نورانی، کہے امیر تبارک ۔
یوسف پاس گیا تے پچھیا، کی تیں اسم مبارک ۔
کون ایہی توں حاَل کویہا، دسّ حقیقت ساری ۔
یوسف کہندا جسدی خاتر، چلیوں نال سواری ۔
خوابوں ڈٹھا جسدا ہالہ، میں اوه صاحب تیرا ۔
کہے امیر کہیا کس تینوں، خوابوں ہالہ میرا ۔
یوسف کہندا جسنے تینوں، میرا حاَل سنایا ۔
تیرا حاَل اسے تھیں پایا، میں پور اسدا سایہ ۔
کہے امیر مناں میں کہیا، جو مینوں فرماویں ۔
یوسف کہندا توڑ بتاں نوں، تاں واحد ربّ پاویں ۔
......................................................
کہے امیر بتاں نوں توڑاں، شرط نبھا اک میری ۔
دیکھ کرے سجده بتّ تینوں، منیئیں عظمت تیری ۔
یوسف کہندا الله کولوں، دور نہیؤں ایہہ کائی ۔
چل وّل بتّ دکھاواں تینوں، جے تدھ طلب ایہائی ۔
......................................................
جاں یوسف نے قدم ٹکایا، آ اندر بتّ-خانے ۔
رکھ سر پیریں آ بتّ ڈگے، دیکھ نبی دے شانے ۔
دیکھ امیر کرے بتّ پرزے، منی مسلمانی ۔
بتّ جھوٹھے پجاری ظالم، ایہہ بازی شیطانی ۔
..................................................
یوسف کھوه ایہناں تھیں لئیے، کرے امیر صلاحیں ۔
تد نوں ڈیره پٹّ کروانی، لے ٹر گئے اگاہیں ۔
.....................................................
یوسف پاس گئیاں جاں فوجاں، کرواناں غم دھانے ۔
یوسف برقع لاه لئیا سو، کس دل رہے ٹکانے ۔
.....................................................
فوج امیر ڈٹھا چمکارا، دھرت جھڑے سبھ زینوں ۔
تّن دناں تّن رات ن کوئی، اٹھیا مرد زمینوں ۔
ارس شہر وچ پہنچے
راہے جاندیاں خبراں سنیاں، شہر ارس ہن آیا ۔
یوسف دے وچ دل دے ہویا، سن سن شوق سوایا ۔
ویکھن مینوں لوک ارس دے، دنگ رہن وچارے ۔
صورتَ میری دیکھ جھڑیسن، حیرانی وچ سارے ۔
آن ارس دی خلقت ویکھی، یوسف نال نگاہاں ۔
چند سورج دیاں شکلاں انور، روشن رنگ سباہاں ۔
شہر ارس وچ حسن جمیلاں، ایڈک چمکاں مارے ۔
رین اندھیری تھیئے اجالا، چھپ چھپ ویکھن تارے ۔
......................................................
اوه سبھے نورانی شکلاں، موج حسن وچ گلیاں ۔
پھّل جھڑن منہ گلاں کردیاں، جھڑن تبسم کلیاں ۔
گوئیا نور تازے دے موتی، ہنے صدف تھیں آئے ۔
مست ارس دے لوک حسن تھیں، وچ خوش طرز ادائے ۔
...........................................................
کتھوں آئے کتھے جانا، کنھے ن حاَل پچھایا ۔
یوسف تائیں ڈٹھا لوکاں، دیکھ ن کنھے بلایا ۔
جاں یوسف نے حالت جاتی، لہ دھرتی تے آیا ۔
سر سجدے رکھ کہے زبانوں، بخش خطا خدایا ۔
میں بھلا توں بخشن ہارا، پکڑ ن انت خیالوں ۔
شیشہ ڈٹھا عبرت پائی، رہم کریں میں ہالوں ۔
پئی ندا سر چا پیارے، ن کر دل غمناکی ۔
یوسف نوں سن ملی تسلی، رہیا اندوه ن باقی ۔
جاں یوسف سر سجدیوں چایا، ڈٹھے لوک ہزاراں ۔
دوڑے آون کرن زیارت، سن خوبی دیاں ساراں ۔
کر تعظیم گزارن سجده، کرن ادب سو واری ۔
یوسف دیکھ کرے شکرانہ، حمد تینوں یا باری ۔
مصر وچ داخل ہونا
آخر حد مصر دی پہتے، منزل کٹّ مراحل ۔
آ لایا کرواناں ڈیره، نیل ندی دے ساحل ۔
..........................................................
مالک کہندا یوسف تائیں، چل یوسف وچ پانی ۔
گرد غبار سفر دھو بدنوں، لاه پوشاک پرانی ۔
پا لباس شہانہ یوسف، آئؤں مصر نواہی ۔
اج مصر قربانی جاسی، تیں پور فضل الٰہی ۔
یوسف دی مصر وچ دوہی فرنی
اک پکار پئی ازگیبوں، سنی مصر دیاں لوکاں ۔
اک بنده اج ایتھے آیا، نین جہدے وچ جھوکاں ۔
جے کوئی اک نظر کر دیکھے، اسدی شکل پیاری ۔
خوش ہووے خوش رہے ہمیشہ، پاوے فرحت بھاری ۔
سن حیران رہے ہو مصری، کیتا کسے پکارا ۔
دیکھ رہے کو نظر ن آیا، مصر تھکے لبھ سارا ۔
دروازے پر لبھدے آئے، یوسف نظریں آیا ۔
جو دیکھے غش کھاوے ڈگے، حیرت جوش چڑھایا ۔
تاں جاتا سبھ مصری لوکاں، راز گیا کھل سارا ۔
مئجزیوں اس صورتَ سندی، ہویا ہوگ پکارا ۔
شاه کیتوس عزیز مصر دا، نام اسے دا رئییاں ۔
جاں یوسف دی شہرت ہوئی، اسنوں خبراں گئیاں ۔
سن سن صبر گیا اٹھ دل دا، لے ٹریا اسواری ۔
شطر سوار ہزار رکابے، زینت نقش نگاری ۔
استقبال کرے وچ راہے، جا ملیا کرواناں ۔
جاں یوسف دی صورتَ ڈٹھی، رہیا ہو دیوانہ ۔
دیکھ سواراں عقلاں گئیاں، تے حیرت وچ آئیاں ۔
دل بیدلاں ن کیوں لے جانے، تیریاں نور صفایاں ۔
شاه پچھے کرواناں کولوں، ایہہ شے کہ کیا ای ۔
سورج ہے یا ماه منور، حور پری یا کائی ۔
مالک عرض کرے سلطانہ، سورج تے چند نہیؤں ۔
یوسف نام غلام بندے دا، سوہنا ہوروں پریؤں ۔
میں سوداگر ویچ لواں اس، کر قیمت دربارے ۔
مّل پوے وک جاون جاناں، برہوں دے دربارے ۔
سن حیرت رکھ دندیں انگل، شاه یوسف تے آیا ۔
اے انور خورشید فلک دے، مالک کی فرمایا ۔
یوسف کہندا مالک سچا، مینوں مّل لیایا ۔
بھائیاں ویچ لیا ہتھ اسدے، جاں ویلا ہتھ آیا ۔
شاه مصر وچ شہر لیایا، نال اپنے کرواناں ۔
صورتَ سوہنی یوسف والی، رہی شمع وچ جاناں ۔
مالک ابن زگر واه مردا، آندوئی نور خزانہ ۔
یوسف دا فیِز-کدِم
یوسف دی صد سبھ کرواناں، شاه کرے مہمانی ۔
کرے اتارا عزت سیتی، خاص جگہ سلطانی ۔
.....................................................
مصر اگے سکّ گئیاں نہراں، وگنوں اٹک کھلوئیاں ۔
جاں یوسف دا قدم پیا سو، ندیاں جاری ہوئیاں ۔
مصر اگے بیماریاں خلقاں، مردے لوک ہزاراں ۔
جاں یوسف دا قدم پیا سو، ملی صفحہ بیماراں ۔
.............................................................
کّل بلا ہر آفت بدیاں، سبھ مصروں اٹھ چلیاں ۔
ایہہ یوسف دی برکت مصری، خلق مراداں ملیاں ۔
مصری لوک کہن اک دوجے، خبر نہیں کی ہویا ۔
کھوٹ دلاں ہر جھوٹھ زباناں، مصروں اٹھ کھلوریا ۔
سارے شہر پکارا ہویا، مسریاں بردا آندا ۔
کون کہے اوه بردا ہوسی، اوه مہبوب دلاں دا ۔
.........................................................
اہِل-نزِر ہو گھائل مردا، رسدا زہر نظر دا ۔
کیڈک ہے تاثیر نظر دی، چل عظمہ اج مردا ۔
نین سجن دے لاٹ برہوں دی، جان پنبع واه دردا ۔
جان جلے دم گلے نگاہوں، تے ایہہ مقصد ہردا ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
