Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) زلیخا دا مصر وچ پہنچنا . 16
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) زلیخا دا مصر وچ پہنچنا . 16
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
زلیخا دا مصر وچ پہنچنا . 16
جدوں زلیخا سرت سمبھالی، دیسیں خبراں گئیاں ۔
تیموسے دی بیٹی تائیں، مڑ ول عقلاں پئیاں ۔
بادشاہاں سن قاصد گھلے، مغرب طرف دیارے ۔
اکِد زلیخا خواستغاری، ہر اک عرض گزارے ۔
.........................................................
سندی رہی زلیخا چپّ ہو، مصروں نام ن آیا ۔
جاتوسُ جے اج کہاں ن ظاہر، پاواں درد سوایا ۔
باپ کہے اے روشن اکھیں، مقصد جان پیاری ۔
ظاہر کر جو کت ول تیرے، دل دی رغبت بھاری ۔
اس کہیا ایہہ موڑ پچھاہاں، ایہناں ن دل چاہے ۔
اک عزیز مصر دل میرے، دلوں ارادے آہے ۔
تیموس دی عزیز مصر وّل چٹھی
باپ گیا مڑ قاصد ٹورے، ایہا عذر سنایا ۔
اساں عزیز مصر دا اول، اسدی جھولی پایا ۔
تے خود طرف مصر دی لکھیا، رقہ نام ازیزے ۔
مطلب صدق صفائی والے، لکھے نال تمیزے ۔
نام زلیخا گھر میرے اک، دختر بہت پیاری ۔
سبھ سلطان اساں تھیں کردے، اس تھیں خواستگاری ۔
پر اوه کسے پسند ن رکھدی، نام سنے دل کھسے ۔
جے توران تورانی ہووے، روس کہاں تے رسے ۔
...................................................
خبر نہیں اس کتھوں سنیاں، تیرا نام پیارا ۔
کہے عزیز مصر دا میرے، شوق ایہی دل بھارا ۔
سو اس کرو قبول کرم تھیں، رہسی وّچ کنیزی ۔
صاحب رکھے دائم تیرا، شوکت شان ازیزی ۔
جاں ایہہ خط ازیزے پہتا، پڑھ خوشیاں وچ آیا ۔
کی جانا ایہہ تالیا میرے، کتھوں جلوا پایا ۔
میں بنده اوه صاحب میرا، جس ایہہ لطفَ کمایا ۔
میں خادم انکار ن حکموں، لکھ جواب پچایا ۔
ایہہ اہسان تیرے دا شاہا، عمراں شکر گزاراں ۔
قطره اک ادا کد ہووے، وچوں بہر ہزاراں ۔
زلیخا دی ودائگی
مڑ قاصد تیموسے اگے، جاں ایہہ خبر سنائی ۔
داج دہیز تیار کرائیوسُ، ذرا ڈھّل ن لائی ۔
سن کے خبر قبول زلیخا، شکر کرے لکھ واری ۔
ہن وّچ گھراں سماوے ناہیں، ہوئی مصر تیاری ۔
.........................................................
عمر دکھاں دی پوری ہوئی، درد فراکاں والی ۔
میں ہن دلبر دے گھر وسنا، کر غیروں گھر خالی ۔
جیں ول دلوں چروکیاں تانگھاں، اج چلی اسواری ۔
لے رضوان چلے وّل جنت، تالیا دھری اماری ۔
.........................................................
ماپیاں ٹور زلیخا دتی، کر وّل مصر مہاراں ۔
داج دہیز دتے کیا آکھاں، زینت زیب ہزاراں ۔
کئی ہزار غلام کنیزاں، گوہر مال خزانے ۔
تہپھے رخت چوپائے زیور، کیتے نال روانے ۔
زلیخا دا مصر وّچ پہنچنا
نال تجمل شوکت شانے، طرفے مصر پہنچائی ۔
گئی ازیزے خبر زلیخا، مصروں نیڑے آئی ۔
استقبال گیا چڑھ لے کے، مصری لشکر سارا ۔
دو منزل آ اگے ملیا، کیتا پاس اتارا ۔
.........................................................
جدوں عزیز تنبو دے اگے، کردا کھڑا کلاماں ۔
تے اس حاَل دسیندیاں خبراں، خدمتگار غلاماں ۔
.........................................................
ویلا وصل قریب ہویا ای، شوقوں بلیاں لاٹاں ۔
ملیا یار جدھی وچ طلبے، کٹّ چکیاں اج واٹاں ۔
.........................................................
دائی کہے ن ہو بے صبری دیکھ ہنے دکھلاواں ۔
میں اپرادھن گھاگیہاری، تینوں یار ملاواں ۔
کرد لئیؤ سو تنبو وچدی، چھوٹا چھیک لگایا ۔
دھیری اکھیں جیڈ مدور ودھ ن پاڑ گوایا ۔
جتھے عزیز مکابل ظاہر، پردیوں نظریں آوے ۔
لے کے پاس زلیخا تائیں، انگل نال دکھاوے ۔
دھیری چشم زلیخا سندی، جاں اسدے وّل وگی ۔
صورتَ اس دی نیزه ہو کے، زہر وکھی پور لگی ۔
زلیخا نوں گھور نراشا ہونی
دیکھ عزیز مصر دے تائیں، کوک کہے اوه ناہیں ۔
آه بھری غم ہوش گوائے، پانی سرت تداہیں ۔
دیکھ کہے جو خوابے ڈٹھا، ایہہ اوه نہیں وچارا ۔
اوه خرشیِد-فلکیِد تھیں انور، ذره ایہہ نقاره ۔
اوه خود نور ایہی اندھیرا، شہد اہا ایہہ مکھی ۔
ایہہ کنڈا اوه گل تھیں نازک، جس وچ خوبی رکھی ۔
.........................................................
تالیا ظالم نال فریباں، مینوں پٹّ گوایا ۔
ن میں اگے پچھے جوگی، دکھیں درد سوایا ۔
.........................................................
وائے دریغ میری واه قسمت، کیوں نہیں مر گئیاں ۔
نازک زلفاں لبھدی تائیں، غم دیاں کنڈیاں پئیاں ۔
کیا کراں ہن کیوں کر جیواں، چلی راه اولے ۔
آپے تیغ وگائی گل وچ، ہن کجھ پیش ن چلے ۔
.........................................................
ایس سہاگوں خوب رنڈیپا، مرگ بھلی لکھ واری ۔
ن میں نال ویاہیاں رلدی، ن میں رہی کواری ۔
.........................................................
کھلھا طالع دا لشکارا، واہوا واہوا واہوا ۔
حرص ہوا ہوس دا کارا، واہوا واہوا واہوا ۔
مڑ دکھ کھڑا کھلار کھلارا، واہوا واہوا واہوا ۔
اوہو سر کھلھا مڑ سارا، واہوا واہوا واہوا ۔
..........................................................
مراں نہیں تے حیف میرے پور، ایڈ قضیاں والی ۔
ایہہ گّل بول جھڑی غش کھا کے، رہی ہواسوں خالی ۔
غیبوں بشارت دا ملنا
بے ہوشی وّچ غیبوں سنیاں، ہوش سنبھال زلیخا ۔
ہے مالم اندر درگاہے، تیرا حاَل زلیخا ۔
ایسے دے گھر ملسی تینوں، اوه مہبوب پیارا ۔
جسدی صورتَ دا دسّ آیا، تدھ خوابی چمکارا ۔
تے ایہہ خاوند نام، جو دھریا، ن اس تھیں ڈر کائی ۔
میلی نظر جو تیں وّل تکے، طاقت ایس کیا ای ۔
........................................................
جاں ایہہ غیبوں سنی بشارت، پئی تسلی کائی ۔
پر اوه درد وچھوڑے والا، مدھم تھیا ن کائی ۔
دائی دا ورلاپ
مٹھی بھرے تے پکھا جھلے، سر اتے ہتھ پھیرے ۔
بنھ لیائے ملک پرائے تالیا تیرے میرے ۔
...................................................
دائی رو رو وین کریندی، نال دکھاں دل چھنیا ۔
بنیاں دکھ جنہاں دے سر تے، اوڑک سہنا بنیا ۔
دن دا چڑھنا تے کوچ
روندی تے کرلاندی تائیں، ایویں رات وہائی ۔
صبح ہوئی ڈبّ گئے ستارے، وّچ بہِر-رشنائی ۔
....................................................
نوبت کوچ دی کھڑکی تد نوں، مسریاں دے دربارے ۔
زین کسائے اسپ سپاہیاں، واگ پھڑی کھلیارے ۔
تنبو پٹّ لدائے شتریں، کیتی فوج تیاری ۔
تنبو وچوں کڈھ زلیخا، چاہڑی وچ اماری ۔
......................................................
ناکا اتے وّچ اماری، تیموسے دی پیاری ۔
گل دائی گھتّ باہاں دوویں، کردی گریازاری ۔
دیکھ مائی میں درداں والی، ظالم بنھ لے چلے ۔
دل میرے نوں دلبر والا، درد وچھوڑا سلے ۔
.......................................................
جس مہبوب پیارے ولوں، مینوں نت اڈیکاں ۔
اسدے شوکے طلب نے لائیاں، دردمندی دیاں لیکاں ۔
اویں بہتیرے ترلے کردی، دائی دا سر کھاندی ۔
تے دائی وچ دل دے بھجدی، پر کچھ پیش ن جاندی ۔
عزیز خوشی دے گھر وچ
تے اوه حاَل ازیزے والا، کی آکھاں وچ شادی ۔
تے اوه اس دیاں شوکت-شاناں، خوش نودی آزادی ۔
.......................................................
طبل طنبورا تے سارنگی، ڈھول بدل جیوں گجے ۔
نرم آواز رباب ستاراں، اک ول تومبا وجے ۔
بینسریاں وچ غزلاں گاون، ونجھلیاں وچ دوہڑے ۔
مست آواز گویا سی عشقوں، آپ رڑھی کجھ روڑھے ۔
.........................................................
تے جو خوشی ازیزے دل وّچ، اوه وّچ لکھن ن آوے ۔
دیکھے شان تے کھلکھل ہسے، گھوڑا ذوق دڑاوے ۔
زلیخا تے عزیز دیاں حالتاں دا ٹاکرا
ایہہ خوشیاں دے حالے سن سن، کرے زلیخا زاری ۔
تے اوه آپ عزیز مصر دا، شکر کرے لکھ واری ۔
ایہہ روندی اوه ہسدا پھردا، ایہہ پٹدی اوه نچدا ۔
اوه خوشیوں ہتھ نرم غزائیں، ایس طعام ن پچدا ۔
...............................................................
اسدیاں غم وچ لمیاں آہیں، اندر وار جگر دے ۔
اسدیاں جنگل وچ دہائیاں، خادم خوشیاں کردے ۔
ایسے حالے ایہہ سبھ لشکر، نیل ندی پور آئے ۔
لنگھ چلے وچ مستیاں زوکاں، مصر محل دس آئے ۔
زلیخا دی دائی پاس فریاد
رو رو دائی پاس زلیخا، کیتے نین رنگیلے ۔
وّچ دریائے ماتم والے، کراں پیراہن نیلے ۔
نین میرے اج وین کریندے، بیٹھے توڑ وسیلے ۔
یار ن ملیا میں مر گزری، کر تھکی لکھ حیلے ۔
.......................................................
ساڑ برہوں نے بالن کیتی،. جان میری بیچاری ۔
نیں وگدی وّچ گھتّ گزارو، اگّ بجھے اک واری ۔
نیل ندی دی ٹھاٹھ غضب دی، کرو میری قربانی ۔
اک واری میں رڑھدی دیکھاں، دل دی سرگردانی ۔
عزیز دے محلاں وّچ
ایہہ روندی دی گزر اماری، ندیوں پار سدھاری ۔
تے اوه زینت نال شنگاری، مسریاں دی اسواری ۔
جاں اسواری وڑی مصر وّچ، خیر ونڈن خیراتاں ۔
جشن رہے وّچ مصرعے خوشیوں، دن کتنے کئی راتاں ۔
............................................................
خاترداری رکھے اسدی، آپ عزیز بیچارا ۔
تے اوه کہیا ہاتف والا، ہویا پورا سارا ۔
.........................................................
ظاہر ظاہر گلاں کردی، دل وچ کردی زاری ۔
رات پوے تے کلی بہکے، کرے ولاپ بیچاری ۔
.........................................................
وجن سّل جگر نوں تازے، قول پکے دل سلن ۔
رات جگیندی وین کریندی، نین ن نیندر جھلن ۔
ورھیاں رہی اڈیکاں اندر، روندی تے کرلاندی ۔
مہرومی وچ دل نوں جالے، پر کچھ پیش ن جاندی ۔
ن اوه یار دس آیا ظاہر، ن آیا وّچ خوابے ۔
تدبیراں کجھ چلن ناہیں، جلدی جان عذابے ۔
دائی دا ترلا
کہے زلیخا دائی تائیں، سن لے ماں پیاری ۔
مالم تینوں ہالہ میرا، غم دی گریازاری ۔
کڈھ کمان عقل دی کوئی، ماریں تیر اویہا ۔
وجے وّچ مراد نشانے، گھلے یار سنیہا ۔
...................................................
میں بے دل دی کر کجھ کاری، جے توں بہت پیاری ۔
سن دائی سر نیواں کرکے روئی زارو زاری ۔
جے میں اے فرزند پیاری، کر سکدی کجھ کاری ۔
سر تیرے کد آون دیندی، ایڈ مصیبت بھاری ۔
..........................................................
دائی کرے دوائیں رو رو، الله دے دربارے ۔
اس بڈھی دے عجز دواؤں، اثر کھلھا اک وارے ۔
کرو غلام رسول دوائیں، وید ملے بیماراں ۔
تے بیماریاں کٹّ گواوے، یار ملاوے یاراں ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
