Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دا وک کے زلیخا کول پہنچنا . 17
Ahsan-ul-Qasas (Qissa Yousuf Zulaikha) یوسف دا وک کے زلیخا کول پہنچنا . 17
غلام رسول عالم پوری
MORE BYغلام رسول عالم پوری
یوسف دا وک کے زلیخا کول پہنچنا . 17
جسنوں یار وکیندا لبھے، قیمت ہووس پلے ۔
اس دے جیڈ ن طالع والا، اسدے کرم سولے ۔
.....................................................
جنھیں دنیں وچ کھوہے یوسف، سٹّ وگایا بھائیاں ۔
بیٹھی مصر زلیخا دل وچ، غم دیاں نوکاں لائیاں ۔
.....................................................
جیوں جیوں کرے ملامت دل نوں، لا لا ساریاں واہیں ۔
اسدا قدم دکھاں دی طرفے، ودھدا گیا اگاہیں ۔
یوسف دی ڈھونڈ
ن سہ سکی حکم کریندی، سّد اماریداراں ۔
دائی نال کنیزاں لے کے، دھائی وّل گلزاراں ۔
.....................................................
اوڑک دوڑ وگی گلزاروں، کردی درد پکارے ۔
لک-دک جنگل دے وچ رو رو، کتنے روز گزارے ۔
عشقَ اجاڑے گھتّ پواڑے، وسدیاں رہن ن دیوے ۔
وسوں اجاڑ نظر وّچ دسے، عشقَ جنہاں دل لیوے ۔
..........................................................
گئی زلیخا وّچ اجاڑاں، تاں بھی صبر ن آیا ۔
تّن دناں تّن راتاں تائیں، درد قضیہ پایا ۔
...........................................................
لوک رہے قربان مصر وچ، یوسف دے دیداروں ۔
اوه بے خبر پھرے وچ جنگل، مصر آبادی پاروں ۔
ایہہ ویران آبادی مصرعے، ایہہ روندی جگّ ہسدا ۔
بیمکسود پھرے ایہہ بھوندی، اجڑی دا گھر وسدا ۔
جاں یوسف دی قیمت چکدی، خلق خریدن آئی ۔
تدوں زلیخا جنگل طرفوں، مڑ وّل مصر سدھائی ۔
وّچ اماری نال کنیزاں، گزری جولانگاہے ۔
مشتریاں ہتھ جاناں وکیاں، مجلس دے وّچ راہے ۔
خلق ڈٹھی سو باجھ شماروں، سارے شہر پکارا ۔
پرده چا نگاه وگائیسُ، ڈٹھا عالم سارا ۔
حاَل پچھے اتھے کیا اچمبھا، باندیاں راز دسائے ۔
یوسف نام، بنده کنانی، وکدا ہے ات جائے ۔
کہے زلیخا کیڈک بنده، جسنے خلق نوائی ۔
کہن کنیزاں حسن جمالوں، اسدے جیڈ ن کائی ۔
......................................................
کرے وچار نظر کر دیکھاں، ڈٹھوسُ گھتّ نظاره ۔
پئی نظر چھٹّ گئیاں آہیں، لئیا پچھان پیارا ۔
جھڑی غشوں مہبوبا واری، میں وکّ گئی نزاریں ۔
کتھوں آئؤں وکدا پھردا، شہراں دے بازاریں ۔
........................................................
کہے پکار ایہا ہی دائی، میریاں خواباں والا ۔
عشقَ جدھے وچ گود کھلیندیاں، پیتا زہر پیالا ۔
........................................................
چوتھی واری ڈٹھا اج اوہا، جسدے نت جھریویں ۔
منت کردیاں ہتھ ن آیا، لبھ پیا اج ایویں ۔
زلیخا دی دلشادی اتے ترلا
لؤ سہیلیؤ نظراں کھولہو، سوہنے دا منہ تکو ۔
اس تھیں دور نہیں چھل جانا، پھیر کتھوں تکّ سکو ۔
دیکھو نی اس نعر ستی نوں، ٹمب چواتیاں لائیاں ۔
دیکھو نی اس بے پرواہیاں پھیر ن جھاتیاں پائیاں ۔
..........................................................
دیکھو نی ایہہ مینوں کہ گیا، توں میری میں تیرا ۔
دیکھو نی ہن سارے جگ وّچ، کیوں کر بیٹھا ڈیره ۔
دیکھو نی ہے میرا صاحب، یا ہے سارے جگ دا ۔
میں اسدی ایہہ میرا آخر، ہوراں دا کی لگدا ۔
........................................................
جھب اماری-داروی مینوں، چل سٹو دروازے ۔
مت کو ہور وہاج لے جاوے، مّل گھلاں اندازے ۔
یوسف نوں خریدنا
اندر وار گئی لے دائی، ہوش کہے کر کائی ۔
کھوہل اکھیں کجھ کر لے کاری، مت رہسیں پچھتائی ۔
بیٹھی ہوش سنبھال زلیخا، خالی صبر قراروں ۔
خبر کیا اج کون سہاگن، اسدے ونج وپاروں ۔
..........................................................
باندی گھّل عزیز بلایا، جھبدے اس فرمایا ۔
جا خرید بنده کنانی، جو اج وکدا آیا ۔
گیا عزیز چکاوے قیمت، دسیں بازرگاناں ۔
جو منگیں سو لے یوسف دا، حاضر مال خزانہ ۔
کہے فرشتہ مالک تائیں، سن تدبیر ہماری ۔
لے یوسف دے تول برابر، اظفر مشک تاتاری ۔
امبر تے کافور درم تے، لال زروں دیناروں ۔
ہر ہم وزن تلا دھر چھابے، پاویں نفع وپاروں ۔
مالک کہے ازیزے تائیں، تول دیہو مّل سارا ۔
تھوڑھا منگیوئی بازرگانا، کہے عزیز بیچارا ۔
......................................................
کل خزانے پور زر جیہڑے، کر تدبیر چڑھائے ۔
یوسف تنہا سبھ تھیں بھارا، ایہہ ہم وزن ن آئے ۔
........................................................
حیرانی وچ شاه مصر دا، کہندا مالک تائیں ۔
یوسف دا مّل ادا ن ہووے، میتھیں مول کداہیں ۔
مالک خوش ہو یوسف تائیں، ہتھ عزیز پھڑایا ۔
جو چھابے وچ چڑھیا شاہا، اساں کبولوں آیا ۔
........................................................
برکت نال نگاہے یوسف، اوویں بھرے خزانے ۔
خازن دیکھ رہیا متئجب، کیتا فضل خدا نے ۔
اوویں آن ازیزے تائیں، خازن خبر سنائی ۔
شاہا یوسف برکت والا، اسدے جیڈ ن کائی ۔
اسدی برکت کّل خزانے، مڑ پور ہوئے سارے ۔
دام درم کجھ گیا ن تیرا، اندر ایس وپارے ۔
مالک نوں اسیس
یوسف ویچ دتا جاں مالک، لے قیمت خوش ہویا ۔
پھر یوسف دا قدر کھلھا سو، مڑ ڈٹھا تے رویا ۔
پہلے اسدیاں اکھیں اندر، یوسف قدر ن جاپے ۔
ویچ دتا سو ظاہر ہویا، پچھتایا پھر آپے ۔
یوسف دے وّل گھتّ نظاره، ڈگیا ہوش گوائی ۔
اول قدر تیرا میں یوسف مّل ن پایا کائی ۔
...........................................................
کر یوسف توں نیک دوائیں، میں حق جاندی واری ۔
دیوے ربّ اولاد میرے گھر، پاوے برخرداری ۔
ہتھ اٹھا جناب الٰہی، یوسف عرض سنائی ۔
اثر دواؤں گھر مالک دے، بیٹے ہوئے بائی ۔
زیبا شکلوں کامل عقلوں، ہر ہر نیک ستاره ۔
یوسف دی تاثیر دواؤں، پائیو سو رتبہ بھارا ۔
زلیخا اڈیک دے گھر وچ
نال عزیز گیا لے گھر نوں، حضرت یوسف تائیں ۔
اس سودے تھیں وچ خوشی دے، وگدا قدم اگاہیں ۔
اگے حاَل غماں وچ واسا، کرے زلیخا زاری ۔
خبر نہیں اج کی سر گزرے، صحتَ یا بیماری ۔
...........................................................
کی جانا اج کنی مہلیں، رشنائیاں بھر جاون ۔
کی جانا اج کسدے گھر نوں، لامبو درد جلاون ۔
اج عزیز لیاوے اسنوں، یا تے ہتھ ن آوے ۔
ایہہ ن ربّ کرے جو ہووے، جان میری جل جاوے ۔
یوسف دا مہلیں پہنچنا
اندر وار دروں آ تد نوں، یوسف قدم ٹکایا ۔
تاک منور وچ مہلاں، نور صبح جھلکایا ۔
سورج دی نورانی وانگوں، چمک پیا گھر سارا ۔
اوہو صورتَ سفنے والی، نور ورھے چمکارا ۔
دیکھ زلیخا ڈبدی جاندی، نور بہر دی کانگے ۔
مار اچھال جھڑیندی، بے خود، وصل شباں دی تانگھے ۔
..........................................................
گلاں کرے زبانوں ظاہر، نال کنیزاں سئیاں ۔
کدے ہسے وچ نیر کدائیں، اکھیں ڈب ڈب گئیاں ۔
تد نوں آن عزیز اگاڑی، کہے زلیخا تائیں ۔
اس فرزند پیارے تائیں، عزت نال رکھائیں ۔
مال خزانے، تدھ حوالے، تھاں مکان جو سارے ۔
اسنوں تھاؤں چنگے وچ رکھیں، حرمت نال پیارے ۔
......................................................
شاد زلیخا وچ دیدارے، ہردم شکر گزارے ۔
سبھ امیداں میں در آئیاں، میرے تالیا بھارے ۔
یوسف دی خاتر توازء
اک پل کولوں جان ن دیوے، یوسف نوں کت ویلے ۔
ہردم نظر اسی وچ رکھے، شوق اسی وچ کھیلے ۔
ڈھونڈ منگاوے رنگ برنگے، کھانے لذت والے ۔
ہر نیامت جو دنیاں اندر، حاضر کرے کھوالے ۔
........................................................
زر گوہر پور لال لباسی، زینت زیب بناوے ۔
جو پہنن اس لایق ویکھے، ملکاں تھیں منگواوے ۔
.........................................................
ستے نوں خود پکھا جھلے، خدمت وچ بے داری ۔
وانگ کنیزاں حق-گزاراں، کردی خدمتگاری ۔
......................................................
یوسف رکھے نیویاں اکھیں، ہر ویلے شرماوے ۔
باجھ ضرورت قدر کفایت، حرف ن ودھ الاوے ۔
کہے زلیخا اپنے دل وچ، یوسف اجے اننجانا ۔
ایہا حاَل وہائی مدت، تد نوں ہویا سیانا ۔
وصل لئی ترلے
بھری جوانی نور چمکیا، ودھیا حسن دلارا ۔
تداں زلیخا شوق وصل دے، کیتا حاَل آواره ۔
مگر پھرے نت ہو دیوانی، مطلب کرے اشارے ۔
طرز ہزار کرے نت ظاہر، لکھاں شوق ابھارے ۔
بے آرامی دیکھ نگاہوں، یوسف ٹلدا جاوے ۔
جاں اوه چشم مکابل کردی، ایہہ خود چشم نواوے ۔
.........................................................
یوسف دے من موہن کارن، ساریاں واہاں لائیاں ۔
یوسف دی اوه وّچ جنابے، کسے شمار ن آئیاں ۔
...........................................................
مل مل ہتھ افسوس کریندی، وگدے نین پھوارے ۔
کھلھے وال پئے گل رہندے، زرد رہن رخسارے ۔
دائی دا ہیز ونڈانا
دائی ویکھ زلیخا تائیں، عرض کرے کر زاری ۔
ملیا یار مراداں پائیاں، ہن کیا حاَل خواری ۔
دل دی آس پنی سبھ تیری، پائیاں کل مراداں ۔
ہن ہو گئیؤں حاَل نتانے، کہڑیاں وچ فساداں ۔
............................................................
اگّ غماں دی تپدی تیں دل، نہر کھلھی دریاؤں ۔
آہیں گرم گئیاں کیوں ناہیں، ٹھنڈھی آب ہواؤں ۔
جواب زلیخا
کہے زلیخا سن لے بڈھی، میری گریازاری ۔
جو مشکل سر میرے ورتی، آکھ سناواں ساری ۔
میں ترہائی لبھا مینوں، دریا شربت والا ۔
لاواں واه ن پاواں قطره، ایہی درد کوشالا ۔
......................................................
ایہا حاَل میرا وچ درداں، یوسف تھیں ورتارا ۔
میں قربان اس خبر ن کائی، ہردم رہے نیارا ۔
میں دیکھاں جھک اس دیاں اکھیں، اوه ن نظر الارے ۔
میں ہر وقت طلب وّچ بھوندی، اوه بے خبر گزارے ۔
..........................................................
ن میں اندر نظر سماندی، کدے ن میں وّل ویکھے ۔
اسدا سبھ تھیں شان اچیرا، میں آجز کس لیکھے ۔
دائی دا مشوره
سن دائی بھر اکھیں پانی، پٹاں تے ہتھ مارے ۔
بٹّ ننگے کر دندوں خالی، دھاڑو دھاڑ پکارے ۔
میں قربان بچی توں کیہی، عشقَ مصیبت پائی ۔
وّچ قضیاں عمر گوائی، چھوڑ ولایت آئی ۔
.......................................................
دائی کہے جمال جو تیرا، پنچھیاں موه ڈگاوے ۔
اوه جوان جوانی بھریا، کیوں وّچ وسّ ن آوے ۔
کہے زلیخا اوه کدائیں، نظر ن کرے اتاہاں ۔
اہِل-جمالاں تے بد-شکلاں، دھرے ن وّچ نگاہاں ۔
............................................................
جاه کویں کر منت-زاریت، ول تیرے وچ آوے ۔
میل مینوں میں مردی جاندی، کویں میرا دکھ جاوے ۔
میں رڑھدی نوں آکھ کویں اوه، پکڑ لگاوے بنے ۔
جے ہن تیری عرض ن منے، درد میرا دل بھنے ۔
دائی جوش غضب کر اٹھی، ہن ویکھاں ن منے ۔
میل دیاں میں کارے ہاری، مر مر جاه ن رنے ۔
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
