سراپا درد شو اے دل اگر خواہی دوا نیست

سراپا درد شو اے دل اگر خواہی دوا نیست

بہ میخانہ ز خود بگذر کہ خوش دارالشفا انیست

قرار آساپے نظارہ چشم معرفت بکشا

نثار یک تجلی شو غرض از جلوہ ہا اینست

گہے سوئے حرم پوئی گہہ اند رویدہ می جوئی

ز خاطر محو کن خو درارہ قرب خدا انیست

بفکر ایں و آں تا چند تشویشات و مخزونی

زقید مدعا بگذر ظفر بر مدعا اینست

چو شبنم یک نفس بر رنگ و بوئے گل مشو مائل

طلوع شمس را مقصد بصد نور و ضیا انیست

دلم خوں گشت و از چشم ترم غلطید بر دامن

شہید عشق را شاید کہ دشت کربلا انیست

اسیر زلف را از یک نگاہ ناز بسمل کن

طپید نہائے عمری جان صد نہ مبتلا اینست

دلا گر فخرؔ دیں خواہی بہر تاری ز گیسویش

دو صد زنار نہ بر دوش تسلیم و رضا اینست