از تو قائم گرمیٔ ہنگامٔہ بود و نبود

از تو قائم گرمیٔ ہنگامٔہ بود و نبود

خیز و کم کن شکوہ ہائے گردش چرخ کبود

روزگارے در خم ابروئے دلبر باختم

زاں سبب پیشِ خداوندے نیا وردم سجود

مرغکے دیشب بگلزارے بشاخے می سرور

شاہدِ گل را اثباتے نیست دل دادن چہ سود

ہر کہ راحسنے عطا کردند اوقاتش کم است

بلبل از گل گل ز شبنم، شنبم از انجم شنود

جنت کشمیر را نازمؔ کہ حسنِ ایں دیار

عشوۂ کرد و دل شیر از یاں باخود ربود