شد قبلۂ دلم چو بکعبہ طواف را

شد قبلۂ دلم چو بکعبہ طواف را

پر نور کرد از رخِ روشن مطاف را

بارید در ز نرگس و سیراب تر نمود

گل را و چاہ را و صراحی صآف را

اے مہر جلوۂ چو رخ مہر ما بکن

ورنہ خجل نشیں کہ چہ حاجت گزا ف را

فشاند گل زلعل و زاں کل بساعتے

بخشیدنورِ آئینہ کوہِ قاف را

دل پارہ پارہ کرد خدنگِ نگاہِ یار

ہم تیرا و بدوخت لب ہر شگاف را

آوردہ ایم کاسۂ سر را بخد متش

زاں آرزو کہ بکشند آں مہ صحاف را

اے دستگیر دستِ نعیم حزیں بگیر

آنجا کہ حزن نیست مر اہل عفاف را