مے نہ پرسید ہیچگی، حالِ من درویش را

مے نہ پرسید ہیچگی، حالِ من درویش را

کیست تا مرہم بہ بندد، ایں دلِ صد ریش را

تا شود عمرِ عزیزم، در پریشانی بسر

از قضا ہم خانہ گشتم نفس کافر کیش را

عشرتِ امروز را سدِّ رہ فردا مکن

عاقبت میموں بود، مردِ مآل اندیش را

عافیت کم جوئے از عالم کہ تو ام آفرید

خالقِ عالم، غم و شادی و نوش و نیش را

چوں نباشد ششدر و حیراں، مثال آئینہ

دیدہ باشد ہر کہ آں محوِ جمالِ خویش را

وائے قسمت از دو کون آں جمالیؔ کردہ اند

ایں دلِ خود کام و خود رائے و محال اندیش را