اے توئی شاہِ ولایت یا امیرالمؤمنین

اے توئی شاہِ ولایت یا امیرالمؤمنین

ہم خدا دارد ولایت یا امیرالمؤمنین

نعت پیغمبر ثنایت یا امیرالمؤمنین

اے ستودہ مر خدایت یا امیرالمؤمنین

خواندہ نفسِ مصطفیت یا امیرالمؤمنین

ہم برا یت گفت حق از سر نقش بحر و بر

ہم برحمت ساخت با احمد بعرست مستقر

ہم بآغوش خدا جایت نیا ید در نظر

گر بودی بالا تراز عرش بریں جائے دگر

گفتمے کا نجاست جایت یا امیرالمؤمنین

حق نے بخشا ہے تجھے اعلیٰ سے اعلیٰ دست گاہ

مصحفِ ناطق ہے تو قرآن ہے تیرا گواہ

دست حق داماد احمد قطب دین عزت پناہ

آنچہ توشائستۂ آنی ز روئے عز و جاہ

کس نداند جز خدایت یا امیرالمؤمنین

برش شمشیر میں تیرے نہیں ادنیٰ سا سقم

اس کے گھایل کو جلا سکتا نہیں عیسیٰ کا قم

دیکھ کر یہ شان تیری سب بنے ہیں صم و بکم

سر کشان دہر را آوردہ سرہا زیر حکم

بازوئے زور آزمایت یا امیرالمؤمنین

مطلع انوار ذاتت از تو عالم مقتبس

پیش اجلال جمالت جرم فلکی مثل خس

از ادب بیروں نیاید بر زباں پیچد نفس

مدح گر شایستۂ وصف تو باید گفت بس

کیست تا گویا ثنایت یا امیرالمؤمنین

ہو گیا فیض کرم کا جب ترے دریا بلند

قلزم فطرت کا کھل کر بہہ گیا سب جوڑ و بند

بھر لیا دامن کو سب نے جس قدر تھے مستمند

خازنانِ کان و دریا کیسہا پُرسا ختند

روز بازار سخایت یا امیرالمؤمنین

جو شش فیضت بمخلوقات پیہم میرسد

ذرہا در کوہ لعل و قطرہ گوہر می شود

قطرۂ از جود گر بر دشت ہاموں می چکد

بسکہ لعل اندر دل کاں خاک بر سر میکند

از دل دریا عطایت یا امیرالمؤمنین

بود خوابم اے بیادت صورت فرخ نہاد

نور گشتم ہیچ نامد ظلمت طبعم بیاد

در ہوائے دید چوں چشم درِ صبحم کشاد

از نسیم باد نو روزی نشاید کرد یاد

پیش خلق جاں فزایت یا امیرالمؤمنین

شاعرِ بیچارہ گر کونین را کاغذ کند

در مدادش قلزم گلشن نیستانے شود

تا بپایاں کے رسد حرفے مگرز ابجد بود

خاطر بیچون من شوریدہ خاطر کے کند

وصف ذات کبریایت یا امیرالمؤمنین

جز تو کے دیگر بود میرا جل سیف و فرس

در خیالش ایں بود پیچد نفس اندر قفس

ایں کرامت ہم غلامت میکند از پیش و پس

آنچہ عیسیٰ از نفس می کر در مزے بود و بس

از لب معجز نمایت یا امیرالمؤمنین

شان و شوکت کا ترے کب ہو سکے شمہ رقم

قبضۂ رقدرت میں ہے شاہا ترے لوح و قلم

قیصر و کسریٰ ہو کوئی یا کہ ہو کاؤس و جم

ما ہمہ از در گہے لطف گدائے می کنم

اے ہمہ شاہاں گدایت یا امیرالمؤمنین

حق ستودہ اے علی اخلاص و ایثار ترا

جز منافق کے کند اے حیف آں کار ترا

حق بداند یا محمد رمز اسرار ترا

فہم انسانی چہ داند عسرت کار ترا

کافر ینش بر نیا ید بار مقدار ترا