نشستی بر زمینی بر حصیرت

نشستی بر زمینی بر حصیرت

چہ خوش خصلت فروز یبایی سیرت

چکید آں اشکِ تو واسہ ی امت

کند یزداں ز او ما را شفاعت

کسے حرفی برائے تو ندارد

ہمہ حرفی بگردِ تو بگردد

درخشیدند اختر، ماہ از تو

دلِ مؤمن بیابد راہ از تو

ز خاکِ کوچۂ تو بو بیاید

در آں چو آدمی گل ہا فشاند

سراپا پیکرِ عشق و محبت

بہ تو قرباں شوم از زور عشقت

غلام ابنِ غلام ہستم امیرم

فراق اندر کہ بسمل قلب گیرم

ز لطف تو شود نعتم بہارم

وگرنہ نعت گویم خاکسارم