نہ از کفر خبر دارم ندانم حالِ ایمانم

نہ از کفر خبر دارم ندانم حالِ ایمانم

تنم شد دل دلم شد جاں و جاں شد جانِ جانانم

کفر و دیں ہر دو حجابِ روئے او

تانہ برداری روئے کے سوئے او

نہ از کفرے خبر دارم ندانم حالِ ایمانم

رسائی نیست تا سر منزل او کفر و ایماں

کہ کعبہ دیر سدرہ بود گبر و مسلماں را

نہ از کفرے خبر ندارم ندانم حال ایمانم

بگذر از خوف و رجا ؤ کفر و دیں

تارسی در قرب رب العالمیں

نہ از کفرے خبر دارم ندانم حال ایمانم

ملت عشق از ہمی دنہہا جدا ست

عاشقاں را مذہب و ملت خدا ست

نہ از کفرے خبر دارم نہ دانم حالِ ایمانم

حباب آسا چوبشکستم نمودِ خویش در دریا

کجا رفتم چہ گشتم من کجا ہستم نمی دانم

جب کہ میں اس گم گیا مجھ کو دو ڈھونڈھنے لگا

خانہ بخانہ در بدر کوچہ بکوچہ کو بکو

کجا رفتم چہ گشتم من کجا ہستم نمی دانم

چوں حباب از قید خود دامی شود

راست میگویم کہ دریا می شود

کجا رفتم چہ گشتم من کجا ہستم نمی دانم

من گم شدہ ام مرا مجوئید

از گم شد گاں سخن مگوئید

کجا رفتم چہ گشتم من کجا ہستم نمی دانم

چو سردر باختم خوش خوش بباز یگاہ یکتائی

یکے دیدم یکے گشتم یکے ہستم یکے مانم

دوئی راچوں بدر کردم یکے دیدم دو عالم را

یکے دیدم یکے گشتم یکے ہستم یکے مانم

معشوق و عشق و عاشق ہر سہ مکیست اینجا

چوں وصل در نہ گنجد ہجراں چہ کار دارد

یکے دیدم یکے گشتم یکے ہستم یکے مانم

عاشق و معشوق و عشق اینجا یکیست

درد و چشم دردلم پیدا یکیست

یکے دیدم یکے گشتم یکے ہستم یکے مانم

مرا بعالمِ وحدت ہمیں مثال بس است

کہ ہر دو چشم و دجاؤ دو جانمی نگرند

یکے دیدم یکے گشتم یکے ہستم یکے مانم

الا اے مفتیان شہر والے جمعِ تماشائی

نمازِ عشق دیگر بر سرِ دارے می خوانم

سولی پہ چڑھ کر کبھی ناحق نہ کہوں گا

میں حضرت منصور کا سجادہ نشیں ہوں

الا اے مفتیانِ شہر وا ے جمع تماشائی۔۔۔

چوں قلم درد ست غدارے بود

لا جرم منصور بر وارے بود

الا اے مفتیان شہر والے جمع تماشائی۔۔۔

گلویم سوخت است از تشنگی می بایدم شربت

جزاک اللہ گربخشی تو آب تیغ برانم

مئے گلگونِ خونِ من اگر نوشانیم بردار

کشم آوازِ مستانہ انا الحق مرد فتوائی

جزاک اللہ گر بخشی تو آبِ تیغ برانم

سحر چوں زار نالیدم بگفتا خوش سرودے ہست

کہ دل خوش میکند ایں نغمہ ہائے آہ و افغانم

چو رازمؔ فاش کردستی ندانستی کیم من باز

ببرم سر پدرم پوست و بردارت کشم آنم