گر بچشم عاشقان بیتی جمالِ خویشتن

گر بچشم عاشقان بیتی جمالِ خویشتن

ہمچو من آشفتہ کردی در خیالِ خویشتن

چوں ہمائے عشق مورا نر ابرد برقصر قرب

من دریں ایواں نمی پّرم ببالِ خویشتن

من چو مرات دیمِ حسن از جمالش بردہ ام

جز جمالِ او نمی بینم مثالِ خویشتن

آئینہ مغرور حسنِ خویشتن ہرگز نشد

بلکہ می بیند جمالش درجمالِ خویشتن

ساقیا وقت ست اگر جامی بستان مید ہے

کز خمارِ ماندہ ام اندر ملالِ خویشتن

بادۂ خواہم کہ بستاند مرا از من تمام

تاچو منصور آں زماں یابم وصالِ خویشتن

قطرۂ زان بادۂ کوہِ طور را صد پارہ کرد

عاشقِ مسکین کجا ماند بحالِ خویشتن

از برائے طوطیانِ باغ قربت مے یرم

تنگ تنگ شکر از شیریں مقالِ خویشتن

آں گلِ کاندر سحر بشگفت در باغِ دلم

بلبل طبع معینؔ را کردہ لالِ خویشتن