سیل خوں از دیدہ راہے می کند

سیل خوں از دیدہ راہے می کند

عشق با ما ہر چہ خواہد می کند

از خدنگ غمزہ آں ابرو کماں

سینہ را چوں دام ماہی می کند

غارت دین و دل از ما ہر زماں

ترک چشمِ آں سپاہی می کند

مہر را بنگر کہ در دورانِ او

دعویٰ صاحبِ کلاہی می کند

می کشد ما را بہ تیغ غمزہ ناز

وز تبسم عذر خواہی می کند

آفتاب از ما خجل نبود چساں

رنگ ما را عشق کاہی می کند

ایں دو زلف اوست امشب در نظر

یا دو چشم من سیاہی می کند