دل و جاں فرش منزل بود شب جائے کہ من بودم
دل و جاں فرش منزل بود شب جائے کہ من بودم
فلک را پائے در گل بود شب جائے کہ من بودم
بہ افسوں جادوئے شوخی زباں می بست مردم را
سخن از سحر با گل بود شب جائے کہ من بودم
صبا می ریزد از خاکسترم طرح چمن امروز
کہ جاناں شمع محفل بود شب جائے کہ من بودم
قدح را در سماع آوردہ بود از نغمۂ مطرب
کہ جاناں شمع محفل بود شب جائے کہ من بودم
بہ یک صحبت ز قید عقل پرخم خلاصم کرد
فلاطوں طفل جاہل بود شب جائے کہ من بودم
بہ آہنگ خموشی چنگ حیرت در فغان دیدم
نوا در پردہ دل بود شب جائے کہ من بودم
ز مستی سر ز پا، پا را ز سر شناختم والہؔ
خرد یک بارہ زائل بود شب جائے کہ من بودم
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
