دل من بلبل عشق ست و داغ دل گلستانش

دل من بلبل عشق ست و داغ دل گلستانش

فنا دیوار آں باغ و بقا حد خیا بانش

دلی کزدرد تنہائی و چشمے سیل خوں گرید

بیاباں را کند رشک گلستاں چشم گریانش

اگر دیوانۂ عشقے مگر داں روئے زیں وادی

کہ ایں وادی رہ عشق ست ناپیداست پایانش

بیابانی کہ دروحشت جگر از شیر بستاند

نہ آں وادی کہ گل باشد خس و خار مغیلانش

اگر دیوانۂ عشقت کشد یاری دریں وادی

دم سرگشتگی ہم درد باشد ماہ کنعانش

نہال باغ عاشق پیشگاں یارب چہ بار آرد

کہ جوئے خون دل می آید از دیوار بستانش

بدل پوشیدہ ام گرجامۂ عشق بتاں اما

زچاک دامن غم کردہ ام طوق گریبانش

کلاہ قیصری نازم کہ دستِ جم نشان او

نہد از روئےاستغنا بفرق تاج خاقانش

دل غم پر در مخفیؔ ہوائے گلشنے دارد

کہ خط استوا باشد مقابل با خیا بانش