آیتی از روئے تو شمس الضحیٰ
آیتی از روئے تو شمس الضحیٰ
شد نشانِ حسن تو بدرالدجیٰ
اندریں آئینہ جانِ عکس اوست
ہست خورشیدے نہاں زیر ردا
زو نشاں جستم شدم من بے شناں
رفتم از خود او چو آمد پیش ما
مئے بخوردہ عشق در روزِ الست
مست و آزادست از قیدِ بلیٰ
حسنِ او جانست عشقِ من تن ست
نیست ممکن تن زجاں گردد جدا
در نہاں چوں سوز جانِ عاشقاں
در عیاں گل گونۂ ہر مہ لقا
احمداؔ ایں ہائے و ہوئے عاشقاں
پر توئی میداں ز حسنِ دلربا
جانِ عاشق پر زجاناں بودہ است
ہم چو عکسی داں دلِ آئینہ را
چوں پری آمد درونِ دل نشست
خانہ خالی یافت زاں بگرفت جا
در لباسِ عاشقاں پنہاں شدہ
وز زبانِ بے دلاں کردہ نوا
رہرواں خود غرق بحرِ حیرت اند
کیست آں کس تاکہ داند آشنا
عشق پیدا کن کہ تا بارت دہند
در حریمِ بارگاہِ دلربا
عشق خود نورست نورانی کند
آں ولے را کاندرو بگرفت جا
گر خلیلِ عشق ہستی احمداؔ
ہمچو اسمٰعیل کن جاں را فدا
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
