دلِ من مست گشتہ دوش از صہبائے دیدارش
دلِ من مست گشتہ دوش از صہبائے دیدارش
چو موسیٰ رفت ہوشم زاں تجلی ہائے انوارش
در آمد پیش من مخمور چشمے برسرِ راہے
دلِ من رفت از دستم چو دیدم مست اسرارش
کجایا بدشفا اے دل ز افسونِ دمِ عیسیٰ
ہر آں جانے کہ گردیدہ مریضِِ چشم بیمارش
ہر آں زاہد کہ میزد طعنہ ہابر عاشقِ بیدل
خراب و مست دیدم دوش اندر کوئے خمارش
مپرس اے دل زحالِ بلبلِ بیجاں بہ عشقِ گل
زہجر و آتشِ غم سوختہ گردیدہ گلزارش
بدیدم و اغطاں را دوش اندر کوئے خمارش
ز فرطِ شوقِ دل گردیدہ رہن بادہ دستارش
ز عشاقش چہ سودائے چہ شوریدہ چہ شیدائے
ہمہ ہارابہ بستہ جاں بتارِ زلف طرارش
در آمد برسرِ عاشق پریر و از رہِ رافت
فتادہ برسرِ راہی چو دیدہ بیخود و زارش
ہر آں جانے کہ شد مغرور بر تقویٰ و زہدِ حوذ
یقیں میداں کہ ہست آں رشتۂ تسبیح ز نارش
نکردی فاش از منصور رازِ یار جانی را
ببردندے رقیباں بے تحاشا برسرِ دارش
عجب نبود کہ احمدؔ زندہ گردد بعد مرگِ خود
بر آید برسرِ گورش اگر یک بار دلدارش
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
