چو تقریبے نباشد از پیے قتلم عتابش را

چو تقریبے نباشد از پیے قتلم عتابش را

سوالے می کند ظالم کہ نتوانم جوابش را

بود نور خدا مشاطہ حسنِ بے حجابش را

یداللہ شانہ باشد گیسوئے پر پیچ و تابش را

ندانم تا بجیب و دامن عاشق چہ خواہد کرد

کہ ذوقِ جلوۂ خود می درد از ہم نقابش را

سرت گردم ز دل حالِ قیامت را چہ می پرسی

اجازت دہ کہ بگذارم عنانِ اضطرابش را

جہاں گردیدہ دشتِ پر فریب از آدمِ خاکی

تماشا کن فریبِ جلوۂ موجِ سرابش را

بساطِ غصہ بر چنیم دکانِ جلوہ بربندم

گرہ از دل کشایم تازنم بندِ نقابش را

خمِ مئے پردہ دارِ جلوۂ مئے ہست اے غافل

چہ دانی چیست زیرِ خرقۂ مستاں خرابش را

سرو سامانِ بزم از جلوۂ خویشش مہیا ہست

حبابِ بادہ باشد گوئیا ساغر شرابش را

فریبِ جلوہ صیدے خورم ہر دم بصحرائے

کہ انداز رم آہوست ہر موجِ سرابش را

میانِ خوبرویانِ جہاں گم کردہ ام او را

حریف مستم و نشناسم از لطفش عتابش را

عزیزؔ ایں ماسواللہ در حقیقت عینِ ذات آمد

محیطے گیر و بنگر موج و گرداب و حبابش را