چو حسن افروختی بےکارمیمانند زیورہا
چو حسن افروختی بےکارمیمانند زیورہا
سپندِ آتشِ خورشید می گردند اخترہا
زشرمِ رنگِ حسنت آب می گردند زیورہا
چو اشک از دیدۂ گوشت فرو ریزند گوہر ہا
صفائے حسن از خال و خطت زیر و زبر گردد
خرابیہا بہر کشور فتد آخر زلشکرہا
شمار سبحہ ایں زاہداں نیرنگ ہا دارد
بہ یک تارکمند از فتنہ ہا دارند صد سرہا
بہ ظلمات سرِ زلفش بہ آہِ آتشیں رفتم
کہ شب گم کردہ رہ را برق باشد بِہ ز رہبرہا
ز ظالم بیشتر روشن دلاں را ہست آزادی
زمسقب ہر کجا سوراخ سوراخند گوہر ہا
ز چرخ آرامی و راحت طمع کردم ندانستم
کزو سر گشتہ کے دارند ماہ و مہر و اخترہا
بعالم راستاں را راستی ہند بلا شد
بپائے مصرع بر جستہ زنجیرند مسطرہا
بدولت خانۂ منعم نناشد راہ سائل را
ازیں درہا بود بہتر دہانِ شیر و اژدرہا
دلم خوں می خورد در مجلسِ ایں ظاہر آرایاں
کہ گشتم زخم تیغِ موجۂ صہبائےساغرہا
دریں دوراں سیرؔ عنقا صفت آوازۂ دارم
نہاں در گوشہ ام امَّا بود نامم بکشورہا
Additional information available
Click on the INTERESTING button to view additional information associated with this sher.
About this sher
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Morbi volutpat porttitor tortor, varius dignissim.
rare Unpublished content
This ghazal contains ashaar not published in the public domain. These are marked by a red line on the left.
